"Και να γιατί είμαι το πνεύμα της ανταρσίας, γιατί στα ιδανικά των κόσμων που γκρεμίζονται
φέρνω τα ιδανικά των κόσμων που γεννιούνται. Είμαι κάθε φορά το μέλλον…"

Κ.Βάρναλης

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Οικονομικό πρόγραμμα Σαμαρά: σας δουλεύω, σας δουλεύω, σας δουλεύω

«Δουλειά, δουλειά δουλειά» λέει η ΝΔ, αλλά δουλειά δεν υπάρχει. Στις δηλώσεις του κ. Σαμαρά υπάρχει μόνο μνημόνιο και με το «οικονομικό πρόγραμμα» που κατέθεσε σήμερα, ουσιαστικά σηματοδοτεί μια ακόμα στροφή, από τις πολλές που έχει κάνει η ΝΔ στην αγχωμένη της προσπάθεια να έρθει επιτέλους στην εξουσία: είναι και πάλι «μνημονιακή», στηρίζει αναφανδόν τις επιταγές της τρόικας και επιχειρεί να εμφανιστεί για μια ακόμα φορά ως ο πιο πιστός διαχειριστής-εντολέας της στην Ελλάδα.
Ο κ. Σαμαράς ήταν πολύ γενικόλογος στα «κοινωνικά» μέτρα και πολύ ακριβής στα αντιλαϊκά. Τέτοια ήταν εντέλει και τα 18 από αυτά που ανακοίνωσε από το βήμα του ΕΒΕΑ, για να μην έχει πλέον κανείς αμφιβολία ότι η ΝΔ είναι το εντολοδόχο κόμμα του ελληνικού κεφαλαίου και υπάρχει για να υπηρετεί τους εργοδότες και κανέναν άλλο.
Είπε να μην πέσουν άλλο οι μισθοί , μας καλεί δηλαδή να ζήσουμε με τους σημερινούς άθλιους μισθούς τύπου Βουλγαρίας.
Μίλησε για «αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα του 2009» δηλαδή σε… πολύ χαμηλά επίπεδα, τη στιγμή που το κόστος ζωής έχει εκτοξευτεί στα ύψη.
Μίλησε για ένα νέο χαράτσι στη θέση αυτού της ΔΕΗ, για ένα νέο ΕΤΑΚ το οποίο θα συνεχίσει να πλήττει, όπως και το παλιό, τα μεσαία και χαμηλότερα εισοδήματα.
Μίλησε ουσιαστικά για απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων, βαφτίζοντάς τη «ειδικό καθεστώς για τρία χρόνια».
Μίλησε για περαιτέρω ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, με ακόμα πιο ραγδαίες αποκρατικοποιήσεις, οι οποίες συνεχίζονται κανονικά και τώρα, έστω και με «υπηρεσιακές» κυβερνήσεις.
Δεν τόλμησε να αμφισβητήσει σκληρά, αντιλαϊκά και εξοντωτικά μέτρα που και ο ίδιος υπέγραψε, όπως τη μείωση του αφορολόγητου. Αναμάσησε μερικά «ίσως και εάν» για αύξηση του αφορολόγητου στα 8.000 ευρώ, αν όμως αυξηθούν και τα έσοδα, που σημαίνει πρακτικά ότι επιφυλάσσει νέα αφαίμαξη για μισθωτούς και συνταξιούχους.
Δεν τόλμησε να μιλήσει για την ανεργία που καλπάζει, ειδικά στη νεολαία, γιατί προφανώς το βήμα που το φιλοξενούσε, αυτό του ΕΒΕΑ, αντιδρά όταν ακούει για εργασιακά δικαιώματα. Αντίθετα εμφανίστηκε υπέρμαχος των ΕΟΖ, του τελειωτικού χτυπήματος στις εργασιακές σχέσεις, που θα μετατρέψουν ολόκληρη την επικράτεια σε «παράδεισο» για τις επιχειρήσεις και κόλαση για τους εργαζόμενους.
Ο Α. Σαμαράς αλλά ο Ε. Βενιζέλος θυμήθηκαν κάπως αργά την επανδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, ενώ έχουν υπογράψει το Μνημόνιο 2 όπως και προσωπική επιστολή με την οποία δεσμεύονται ότι θα το εφαρμόσουν. Είναι ταγμένος στην υπεράσπιση του μνημονίου και έχει αποδείξει ότι ποτέ δεν τον ενδιέφερε να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από αυτό το βραχνά, παρά να γίνει επιτέλους πρωθυπουργός.

Η απαίτηση της Κομισιόν για νέα μέτρα δείχνει ότι η ΕΕ υπάρχει για να επιβάλλει Μνημόνια

Νέες μειώσεις μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα, πέραν αυτών για τα 14 δισ. του Ιουνίου, ζήτησε χτες με έκθεσή της η Κομισιόν, λόγω της ύφεσης που προκαλεί η πολιτική της ΕΕ!
Η απαίτηση αυτή δεν δείχνει μόνο ότι η Κομισιόν είναι ένα χυδαίο τυφλό όργανο των τραπεζιτών και των βιομήχανων που για να αυξήσουν τα κέρδη τους και να ξεπεράσουν την κρίση τους πατάνε πάνω στα ερείπια της κοινωνίας. Αποκαλύπτει και τη βαθιά ολοκληρωτική νοοτροπία και πολιτική της. Για αυτούς τους κοστουμαρισμένους φασίστες τύπου Όλι Ρεν και Μπαρόζο οι εκλογές της 6ης του Μάη δε σημαίνουν τίποτα... Μάλλον κατά τη γνώμη τους θα έπρεπε να μην υπάρχουν. Με αυτούς θα γίνει η "επαναδιαπραγμάτευση" του Μνημονίου;
Καμιά επαναδιαπραγμάτευση! Άμεση καταγγελία των Μνημονίων και της δανειακής Σύμβασης και των άθλιων νόμων που τους συνοδεύουν. Έξω από το ευρώ και την ΕΕ.!

Τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις εκλογές της 17ης Ιούνη 2012

Τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσιάστηκαν σε συνέντευξη τύπου την Πέμπτη 31 Μάη. Τα πλαισιώνουν αγωνίστριες και αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, του εργατικού κινήματος, αγρότες, φοιτητές, μέλη του κινήματος “Δεν πληρώνω”, πρωταγωνιστές στα κινήματα των πλατειών σε όλη την Ελλάδα, καθώς και διανοούμενοι της ανεξάρτητης αναζήτησης και δράσης.
Η συμμετοχή είναι πολιτικά διευρυμένη σε σχέση με την αναμέτρηση της 6ης Μάη με δυνάμεις και αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής, αντιΕΕ Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος, στα πλαίσια μιας προωθημένης εκλογικής και πολιτικής συνεργασίας. Αναφέρονται ενδεικτικά η συμμετοχή της Κομμουνιστικής Οργάνωσης “Ανασύνταξη”. Στην Α’ Αθήνας συμμετέχει η Ελπίδα Αλεβίζου αγωνίστρια στο «Κίνημα Δεν Πληρώνω» και στα κινήματα πόλης στην Α’ Αθήνας, ενώ στη Β’ Αθήνας ο Πέτρος Παπανικολάου, αγωνιστής με δράση στη δυτική Αθήνα και ο Γιώργος Βασσάλος, ερευνητής με σημαντική συμβολή στη μελέτη της αντιδραστικής πολιτικής της ΕΕ. Στην Αττική το ψηφοδέλτιο πλαισιώνει ο Γιώργος Τρικαλινός, οικονομολόγος, ανένταχτος κομμουνιστής, ενώ στην Ημαθία ο Λάζαρος Παπαχρυσοστομίδης από την Ανεξάρτητη Πρωτοβουλίας Ημαθίας.
Στη συνέντευξη τύπου ο Παναγιώτης Σωτήρης, μέλος του Κεντρικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και υποψήφιος στη Β’ Αθήνας τόνισε ότι η απαλλαγή από το Μνημόνιο που απαίτησε η λαϊκή πλειοψηφία στις 6 Μάη θα έρθει μέσα από τη σύγκρουση με την επιταγή της Τρόικας ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ και των τραπεζών να πληρωθεί το χρέος. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα επιμένει στο πρόγραμμα για ακύρωση του Μνημονίου και των δανεικών συμβάσεων, διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών για να μη φύγει ο πλούτος της χώρας στο εξωτερικό και έξοδο από ΕΕ και ευρώ για να υπάρχει η δυνατότητα της οικονομικής ανεξαρτησίας.
Στη συνέχεια ο Τάσος Κατιντσάρος μέλος επίσης του Κεντρικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και υποψήφιος στη Β’ Αθήνας τόνισε πως ο οργανωμένος λαός με καρδιά το εργατικό κίνημα μπορεί να δώσει τη μάχη για την οριστική ήττα του Μνημονίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά και μια άλλη κοινωνική προοπτική σε σοσιαλιστική κατεύθυνση για να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων
Ο Πέτρος Κωσταντίνου, δημοτικός σύμβουλος Αθήνας και υποψήφιος στην Α’ Αθηνών τόνισε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνει μάχη για να μην αντικαταστήσει τη λαϊκή απαίτηση για ακύρωση του Μνημονίου η ηττοπαθής γραμμή της αναδιαπραγμάτευσης που επιχειρεί να επιβάλλει η Τρόικα, δηλαδή της αποδοχής ενός Μνημονίου 3.
Ο Δημήτρης Σαραφιανός, υποψήφιος στη Β’ Αθήνας και μέλος του Κεντρικού Συντονιστικού ξεκαθάρισε πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαχωρίζει αποφασιστικά τη θέση της από κάθε λογική ενδοαριστερού εμφύλιου. Τόνισε πως μια λογική που διακηρύσσει αντίθεση στο Μνημόνιο χωρίς να περιλαμβάνει τη ρήξη με την ΕΕ οδηγεί σε τραγωδία.
Ο Βασίλης Θεοφανόπουλος από την Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη υπογράμμισε πως για τη συμμετοχή της στα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθοριστικό ήταν το αναγκαίο και ανατρεπτικό πρόγραμμα με καρδιά τους στόχους για ακύρωση του Μνημονίου, παύση πληρωμών και έξοδο από ευρώ και ΕΕ. Ανέφερε επίσης πως η συσπείρωση των κομμουνιστικών και αριστερών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να έχει στόχο τη διακυβέρνηση σε μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση.
Οι υποψήφιοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά περιφέρεια:
Περιφέρεια Α' Αθήνας
1. Αλεβίζου Ελπίδα, αγωνίστρια στο «Κίνημα Δεν Πληρώνω» και στα κινήματα πόλης
2. Αργύρη Νίκη, φοιτήτρια
3. Ασλανίδη Παρθένα (Θένια), γιατρός
4. Βαφειάδου Ελένη , αρχιτέκτονας, μέλος ΔΣ συλλόγου αρχιτεκτόνων
5. Βεργάκη Αναστασία , ιδιωτική εκπαιδευτικός
6. Γαϊτάνου Ειρήνη, υποψήφια διδάκτωρ πολιτικών επιστημών, ηλεκτρολόγος μηχανικός
7. Δανδάκης Δημήτρης, γιατρός, Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη
8. Δελαστίκ Γεώργιος-Γασπάρ , δημοσιογράφος, δ/ντης εφημερίδας «Πριν»
9. Ζορμπαλά Κωνσταντίνα (Τίνα), πανεπιστημιακός, πρόεδρος Συλλόγου ΔΕΠ Πανεπιστημίου Αιγαίου
10. Καταραχιάς Κωνσταντίνος, γιατρός
11. Κατιντσάρος Αναστάσιος (Τάσος) , ιδιωτικός υπάλληλος, μέλος της ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
12. Κωνσταντίνου Πέτρος , δημοτικός σύμβουλος Δ. Αθηναίων
13. Μπαλάτσα Ιωάννα , τοπογράφος μηχανικός, διαμερισματική σύμβουλος 5ΟΥ Διαμερίσματος Δ. Αθηναίων
14. Ξηρουδάκης Νικόλαος, πολιτικός μηχανικός
15. Παπαγεωργίου Χρυσούλα , φιλόλογος – πρόεδρος Πανελλήνιας Ένωσης Αδιόριστων Εκπαιδευτικών
16. Παπαχριστούδη Ματίνα-Σταματούλα , δημοσιογράφος
17. Παυλόπουλος Γεώργιος , τραπεζοϋπάλληλος, μέλος της διοίκησης του ΕΚΑ
18. Ραχιώτης Ιωάννης , δικηγόρος
19. Σηφακάκης Ιωάννης , ιδιωτικός υπάλληλος
20. Χάγιος Άγγελος του Φωτίου, περιφ. Σύμβουλος «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Περιφέρεια Αττικής»
21. Χριστοδουλόπουλος Ζαχαρίας-Σιδέρης (Ζάχος) του Αγησιλάου, μεταπτυχιακός φοιτητής

Περιφέρεια Β' Αθήνας
1. Αλεξίου Σπυρίδων , φιλόλογος εργαζόμενος στα φροντιστήρια, μέλος της ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
2. Αναστασιάδης Αναστάσιος (Τάσος), συντονιστής Επιτροπής Αλληλεγγύης Σωματείων και Συνδικαλιστών (ΕΠΑΣΣ)
3. Αναστασιάδης Αναστάσιος, δημοσιογράφος, εκπρόσωπος εργαζομένων ΔΟΛ
4. Αργύρης Χρήστος , ειδικευόμενος γιατρός
5. Αυθινός Παντελής , προγραμματιστής Η/Υ, γραμ. συλλόγου προσωπικού ΗΔΙΚΑ.
6. Βασιλειάδης Αναστάσιος , μηχανικός
7. Βασσάλος Γιώργος, ερευνητής σε ΜΚΟ στις Βρυξέλλες
8. Βαφειάδης Χρήστος, εκπαιδευτικός ΤΕΙ
9. Γάτσιος Βασίλειος , οικονομολόγος, μέλος της ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
10. Γκαργκάνας Παναγιώτης (Πάνος) , Δ/ντης «Εργατικής Αλληλεγγύης»
11. Γουρλάς Νικόλαος , ιδιωτικός υπάλληλος, πρόεδρος του συνδικάτου εργαζομένων εταιριών στο «Ελ. Βενιζέλος»
12. Γράψας Δημήτριος , φυσικός, μέλος γραφείου ΚΣ νΚΑ
13. Δεσύλλας Δημήτριος , γεωπόνος, πρώην ευρωβουλευτής, περιφερειακός σύμβουλος «Αντικαπιταλιστική Κίνηση στη Δυτ. Ελλάδα», εκδότης εφημερίδας «Πριν»
14. Δραγανίγος Αντώνιος , ηλ. Μηχανικός, μέλος ΔΣ ΣΕΜΟΔ, μέλος της ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
15. Δρίτσας Σπυρίδων , γιατρός στον Ευαγγελισμό, μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
16. Ζούπα Στυλιανή , φιλόλογος, μέλος ΔΣ Συλλόγου Βιβλιοϋπαλλήλων
17. Ζουρμπάκη Ανδρομάχη (Μάχη) , γιατρός
18. Θεοφανόπουλος Βασίλειος, τραπεζοϋπάλληλος ΚΟ Ανασύνταξη
19. Θεοχάρης Ιωάννης , ηλεκτρολόγος μηχανικός μέλος ΔΣ σωματείου εργαζομένων Ιντρακόμ.
20. Καλαμπόκα Ελένη , συμβασιούχος μιας μέρας στον Ιππόδρομο Ελλάδος
21. Κεφαλάς Ηλίας , φοιτητής ΕΜΠ
22. Κοντομάρης Σπυρίδων , χημικός μηχανικός, μέλος του ΔΣ εργαζομένων φυσικού αερίου Αττικής
23. Λάσκαρης Γρηγόριος , μηχανικός μεταλλείων μεταλλουργών, γραμματέας συλλόγου μεταλλειολόγων
24. Μάντζαρης Ιωάννης , ηλεκτρολόγος μηχανικός
25. Μάρκου Κωνσταντίνος , οδοντίατρος, μέλος της ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
26. Μελισσαρόπουλος Γιώργος , μηχανικός μεταλλείων μεταλλουργών, μέλος αντιπροσωπείας ΤΕΕ
27. Μιχαηλίδης Στυλιανός , ιδιωτικός υπάλληλος, information libre
28. Moss-Σύψα Αθηνά , σκιτσογράφος
29. Μουστάκα (Μπλάνα) Αναστασία , εργαζόμενη συνδικαλίστρια ΟΤΕ
30. Μπαλάσης Ιωάννης , μαθηματικός
31. Μπίστης Χρίστος , γραμματέας ΕΚΚΕ, μέλος της ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
32. Μπουρίτη Γαρυφαλλιά (Λίλιαν) , ιδιωτική υπάλληλος, μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
33. Νικολάου Εμμανουήλ , ιδιωτική υπάλληλος
34. Ξιφαρά Μαρία , τραπεζοϋπάλληλος
35. Παπαδάκης Κωνσταντίνος , δικηγόρος
36. Παπακωνσταντίνου Πέτρος , δημοσιογράφος
37. Παπασπυρίδης Αλέξανδρος , μεταλλειολόγος, δημοτικός σύμβουλος Ν. Σμύρνης «Μια Πόλη Ανάποδα»
38. Πατρικίου Αικατερίνη , δημοτική σύμβουλος «Ανυπόταχτη Πετρούπολη»
39. Πίττας Κωνσταντίνος , δημόσιος υπάλληλος, γραμματέας ΕΜΔΥΔΑΣ υπουργείου Ανάπτυξης
40. Ράγκος Γεώργιος , χημικός
41. Σακελλαρόπουλος Σπυρίδων , πανεπιστημιακός
42. Σωτήρης Παναγιώτης , πανεπιστημιακός, μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
43. Τουλιάτος Χρήστος-Μιχαήλ , βιβλιοϋπάλληλος – μέλος πρωτοβουλίας ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ
44. Τσίτκανος Δημήτριος , μεταλλεργάτης
45. Τσίχλη Μαριάνα , ασκούμενη δικηγόρος

Περιφέρεια Α' Πειραιά
1. Αλφιέρης Αντώνιος , ιδιωτικός υπάλληλος
2. Βατικιώτης Λεωνίδας , οικονομολόγος - δημοσιογράφος
3. Βραδής Στυλιανός , μηχανικός μεταλλείων μεταλλουργών, μέλος αντιπροσωπείας ΤΕΕ
4. Δελαγραμμάτικα Γαρυφαλλιά (Φίλια), φυσικός- άνεργη
5. Καμπάνη Ελπίδα , ιδιωτική υπάλληλος
6. Νασόπουλος Θόδωρος, άνεργος ΚΟ, Ανασύνταξη
7. Παρασκευά-Βελουδογιάννη Δέσποινα, φιλόλογος
8. Σαρρής Κωνσταντίνος , δημοσιογράφος, Financial Crimes

Περιφέρεια Β' Πειραιά
1. Αργυροκαστρίτης Δημήτριος-Λεωνίδας, λιθογράφος
2. Διαβολάκης Αθανάσιος, ιδιωτικός εκπαιδευτικός, δημοτικός σύμβουλος «Ανταρσία στο Λιμάνι του Πειραιά»
3. Ευθυμίου Γεωργία, εργαζόμενη - συνδικαλίστρια στην ιδιωτική υγεία
4. Θωίδου Αικατερίνη, δημοσιογράφος «Εργατική Αλληλεγγύη»
5. Καββαδάς Νικόλαος, ειδικός γραμματέας της ΟΣΝΙΕ
6. Μανίκας Σταύρος, μέλος ΔΣ συνδικάτου εργαζομένων ΕΘΕΛ
7. Ράφτη Ελένη, σπουδάστρια ΤΕΙ
8. Χριστοδουλάκου Αφροδίτη , μεταφράστρια
9. Ψυχογιός Κλέαρχος (Άλκης), γιατρός, μέλος ΔΣ εργαζομένων στο Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας

Περιφέρεια Αττικής
1. Αβαγιανός Ιωάννης, φυσικός, αναπλ. εκπαιδευτικός
2. Αντωναροπούλου Χρυσάνθη, τραπεζοϋπάλληλος
3. Αρέστης Γεώργιος, αυτοαπασχολούμενος,
4. Καραΐσκου Βασιλική, ελεύθερος επαγγελματίας – ενεργό μέλος στα τοπικά κινήματα στην ΝΑ Αττική
5. Κασίτας Αντώνης , τεχνικός ΕΡΤ
6. Κολλιαράκης Ανδρέας , άνεργος βιβλιοϋπάλληλος
7. Μανώλης Χαρίλαος (Χάρης) , απεργός Ελληνικής Χαλυβουργίας
8. Μαυροειδής Παναγιώτης , μετ. μηχανικός, μέλος Πρωτοβουλίας ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ
9. Μουράτογλου Αγγελική, άνεργη
10. Παπαμελέτη Βασιλική (Βάσω), δημοσιογράφος
11. Σαραφιανός Δημήτρης, δικηγόρος, μέλος ΔΣ ΔΣΑ
12. Συλαϊδής Βασίλειος , εργαζόμενος και μέλος της Διοίκησης του Σωματείου της ΙΝΤΡΑΚΟΜ
13. Τρικαλινός Γιώργος, λογιστής
14. Τσάδαρη Σοφία, αρχιτέκτονας
15. Τσιρώνης Γιώργος, γιατρός

Α' Θεσσαλονίκης
1. Αραμπατζής Λευτέρης , μηχανικός
2. Αργυροπούλου Βασιλική, ιδιωτική εκπαιδευτικός
3. Θεοδωροπούλου Αναστασία, συνταξιούχος, πρώην πρόεδρος συνδικάτου ιματισμού Θεσ/νίκης
4. Καραμεσίνη Λίτσα, υπάλληλος Ο.Λ.Θ.
5. Κλεισιάρης Ζήσης, δικηγόρος
6. Κολότσιος Αθανάσιος, ηλεκτρολόγος μηχανολόγος, πρόεδρος Συλλόγου Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων Β. Ελλάδας
7. Κουϊρουκίδης Νίκος , οικονομολόγος
8. Κουρουνδής Μπάμπης , δικηγόρος
9. Κούτρας Γιάννης, γιατρός, περιφερειακός σύμβουλος Κ. Μακεδονίας με την «Αντικαπιταλιστική Αριστερά – Ανταρσία σε κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ στην Κεντρική Μακεδονία»
10. Μαυρομάτης Γιώργος, φοιτητής Χημικού
11. Ξοπλίδης Παναγιώτης, γ.γ. Σωματείου Βιβλίου Χάρτου Θεσσαλονίκης
12. Πολίτη Φίλλια, δημοσιογράφος
13. Σμήλιος Ηλίας, δάσκαλος
14. Τζαμαδάνης Γιώργος, δικηγόρος
15. Τσαμασλίδης Γιάννης, οικοδόμος
16. Φουρίκος Κώστας, μέλος ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μεταπτυχιακός φοιτητής
17. Χατζάρας Νικόλαος, μέλος ΔΣ Συλλόγου Εργαζομένων Βοήθεια στο Σπίτι
18. Ψάλτης Σάββας, συνταξιούχος

Β' Θεσσαλονίκης
1. Βλαχομήτρος Δημήτρης , ηλεκτρολόγος
2. Δεμερτζίδης Γιώργος, μηχανολόγος - μηχανικός
3. Κουτσοδόντης Ανδρέας , συνταξιούχος
4. Ξενόπουλος Κώστας, ελεύθερος επαγγελματίας
5. Πλουμής Ανδρέας, οικονομολόγος
6. Τουρνάς Νίκος, άνεργος
7. Χαλακατεβάκη Χρυσή, φιλόλογος

Νομός Αιτωλοακαρνανίας
1. Αρσένης Γεώργιος, αγρότης
2. Αυζώτης Νικόλαος, εμπορικός αντιπρόσωπος
3. Δελλή Χρυσούλα – Αγορίτσα, συνταξιούχος ΙΚΑ
4. Θανασούλας Δημήτριος, τραπεζοϋπάλληλος
5. Καγιά Αργυρώ, γιατρός
6. Κοκκινοβασίλης Πολυδεύκης, οικοδόμος
7. Λιάγκος Γεώργιος, ηλεκτρολόγος Μηχανικός
8. Τσιακανίκας Σοφοκλής, φαρμακοϋπάλληλος
9. Τσουκαλάς Λεωνίδας, υδραυλικός

Νομός Αργολίδας
1. Δεληγιάννης Γεώργιος, ιδιωτικός εκπαιδευτικός, Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη
2. Καλαντζής Άρης-Γρηγόρη , άνεργος σερβιτόρος
3. Μιχαλόπουλος Γιάννης, αρχιτέκτονας
4. Παπαγεωργόπουλος Γιώργος – Αναστάσιος, ψυχολόγος
5. Σκυνδίλιας Γιάννης , γιατρός

Νομός Αρκαδίας
1. Γκούτη Κωνσταντίνα, χημ. Μηχανικός – πρόεδρος σωματείου ΕΕΤΑΑ
2. Δημόπουλος Γεώργιος , ηλεκτρολόγος μηχανικός ΕΜΠ
3. Κασσελούρης Χρήστος , γιατρός
4. Παπούλιας Γεώργιος, Υπάλληλος ΟΤΕ
5. Πραγκαστής Κωνσταντίνος, Μηχανικός Περιβάλλοντος

Νομός Άρτας
1. Λέκκα Άλκηστις-Θεοδώρα, φοιτήτρια
2. Νικολάου Αριστείδης, οικοδόμος ΚΟ Ανασύνταξη
3. Σιαπάτης Αποστόλης, άνεργος
4. Τρομπούκης Νίκος, συνταξιούχος ΙΚΑ

Νομός Αχαΐας
1. Αγγελόπουλος Ιωάννης, ιδιωτικός υπάλληλος, μέλος επιτροπής αλληλεγγύης συνδικαλιστών και συνδικάτων (ΕΠΑΣΣ)
2. Αναγνωστάκης Αλέκος, φυσικός
3. Γεωργίου Αλέξανδρος, μηχανικός Η/Υ και πληροφορικής, μεταπτυχιακός φοιτητής
4. Ζάγκλα Νικολέτα (Λέττα), κοινωνική λειτουργός, αντιπρόεδρος συλλόγου μεταπτυχιακών φοιτητών ΠΤΔΕ
5. Κοκκινάκη Αναστασία (Τασία), τραπεζικός υπάλληλος
6. Κωστόπουλος Νικόλαος, φοιτητής
7. Μπελιάς Δημήτριος, πολιτικός μηχανικός
8. Μπιλιανού Παναγιώτα (Τέτα), ηλεκτρολόγος μηχανικός, ιδιωτική υπάλληλος
9. Παπαθεοχάρης Βάιος, άνεργος εκπαιδευτικός, Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη
10. Σκαμνάκης Αθανάσιος, δημοσιογράφος, συγγραφέας
11. Στούμπος Αθανάσιος, αγρότης

Νομός Βοιωτίας
1. Αποστολόπουλος Γιώργος, λογιστής
2. Γρυπάρης Σωτήρης, φυσικός
3. Πούλου Ελένη, κοινωνιολόγος
4. Τσιφής Κωνσταντίνος, γεωπόνος

Νομός Γρεβενών
1. Βασιλόπουλος Χρήστος, χημικός μηχανικός

Νομός Δράμας
1. Ερμείδου Ελένη, ιδ. υπάλληλος
2. Μουταφτσής Ευάγγελος, συνταξιούχος
3. Σαμδάνης Κωνσταντίνος, αρχιτέκτονας

Νομός Δωδεκανήσου
1. Βλάση Αναστασία , αρχιτέκτονας
2. Καΐκης Αριστείδης, γιατρός
3. Λαγωνίκου Φωτεινή , μεταπτυχιακή φοιτήτρια
4. Μαχραμάς Χρήστος , ιδ. υπάλληλος

Νομός Έβρου
1. Βέζου Αθανασία, αδιόριστη νηπιαγωγός
2. Μποτσίδης Γιώργος, μισθωτός υδραυλικός
3. Περεντίδης Θεόδωρος, οικονομολόγος – Λογιστής
4. Σταντσίδου Αναστασία, Βιολόγος
5. Ταπεινόπουλος Πασχάλης, αδιόριστος δάσκαλος

Νομός Εύβοιας
1. Ζέρβα Κανέλλα (Κανελλίνα), γιατρός
2. Καλαθέρη Ειρήνη, αρχιτέκτονας
3. Καραγκούνης Αθανάσιος, αγρότης
4. Κάργας Γιώργος, καθηγητής Γεωπονικού Πανεπιστημίου
5. Κωστής Ιπποκράτης, πολιτικός μηχανικός
6. Λουκάς Αγαθοκλής, μισθωτός τεχνικός ΤΕ
7. Μπαρδάνη Θάλεια, ψυχολόγος, καθηγήτρια

Νομός Ευρυτανίας
1. Ξυλογιανοπούλου Σταυρούλα (Βάντα) , γιατρός
2. Τόλη Ευαγγελία, ιδ. υπάλληλος
3. Τσιαντής Νίκος του Ιωάννη, εργαζόμενος στη ΔΕΗ

Νομός Ζακύνθου
1. Κλάδης Διονύσιος, μεταλλειολόγος μηχανικός
2. Λαχανιώτη Αντωνία, αυτοαπασχολούμενη, περιφ. σύμβουλος

Νομός Ηλείας
1. Γιαννόπουλος Βασίλειος, ιδιωτικός υπάλληλος
2. Κούτρας Ανδρέας, αγρότης
3. Μπελεγρή Παναγιώτα, δημοσιογράφος
4. Μπερερέκος Νικόλαος, ηλεκτρολόγος μηχανικός
5. Μπλάθρα Ιωάννα, βιολόγος
6. Παπαδάτος Ευστάθιος, συνταξιούχος
7. Σεφερλής Ιωάννης, πολιτικός μηχανικός
8. Τσούρα Θεώνη, εργάτρια

Νομός Ημαθίας
1. Γιάννοβιτς Σεβαστή, καθηγήτρια Γαλλικών
2. Μουσκεφτάρα Αναστασία, ψυχολόγος- ειδική παιδαγωγός
3. Παρχαρίδου Μαρία, φυσιοθεραπεύτρια από την περιοχή της Βεργίνας
4. Παπαχρυσοστομίδης Λάζαρος, συνταξιούχος, μέλος Ανεξάρτητης Πρωτοβουλίας Ημαθίας
5. Σουνάπογλου Θωμάς, ηλεκτρονικός μηχανικός και μηχανικός Η/Υ, από το Μακροχώρι

Νομός Ηρακλείου
1. Αντωνίου Τόνια, μηχανικός
2. Βαλαής Νίκος, οδοντίατρος
3. Βλαχάκης Κώστας, ιδιωτικός υπάλληλος
4. Γκούβας Μπάμπης, γεωλόγος
5. Μυρσινιάς Βασίλης, φοιτητής
6. Παπακανάκης Νίκος, αγρότης
7. Τρούλη Αντιγόνη, εκπαιδευτικός
8. Χαιρέτη Ειρήνη, εκπαιδευτικός

Νομός Θεσπρωτίας
1. Κυρίτσης Φίλιππος, φιλόλογος- άνεργος
2. Λιαμπότης Σωτήριος, οικοδόμος
3. Χεκίμογλου Γιάννης, αγρότης - ιχθυοκαλλιεργητής

Νομός Ιωαννίνων
1. Γρηγορίου Πέτρος, αδιόριστος εκπαιδευτικός-υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
2. Ζήκος Νίκος, περιφερειακός σύμβουλος-κτηνοτρόφος
3. Ηλίας Νίκος, μέλος της διοίκησης ΕΚΙ
4. Καραβασίλης Άγις, τραπεζικός υπάλληλος, αντιπρόσωπος στη ΓΣ του ΕΚΙ
5. Καραγιαννάκου Στεργιανή, άνεργη εκπαιδευτικός
6. Μαλάμος Σωτήριος, οικοδόμος ΚΟ Ανασύνταξη
7. Συνδρεβέλη Παρασκευή, ιδιωτική υπάλληλος, αντιπρόσωπος στη ΓΣ του ΕΚΙ

Νομός Καβάλας
1. Καλογήρου Μαρία, ιδ. υπάλληλος
2. Σταματιάδου Ερασμία, ξεναγός
3. Χονδρογιάννης Βασίλειος, συμβασιούχος εργάτης στην αρχαιολογία

Νομός Καρδίτσας
1. Κωστάμης Λάμπρος, άνεργος ξυλουργός
2. Μούστος Φώτιος, φαρμακοϋπάλληλος
3. Μπόλτσης Απόστολος, άνεργος οικοδόμος
Νομός Καστοριάς
1. Βασιλειάδης Σωτήρης , ελεύθερος επαγγελματίας
2. Ραδόπουλος Δημήτρης , ιδ. υπάλληλος

Νομός Κέρκυρας
1. Αναστασίου Κατερίνα , συνταξιούχος δικαστική υπάλληλος.
2. Μαρκάτης Λευτέρης , ειδικευόμενος γιατρός.
3. Τρύφωνας Σωκράτης , αυτοαπασχολούμενος.

Νομός Κεφαλληνίας
1. Γαϊτανίδου Ευανθία, οικονομολόγος
2. Λουράντος Νικόλαος, άνεργος
3. Παπαδήμας Ευστάθιος , ηλεκτρολόγος μηχανικός

Νομός Κιλκίς
1. Αραμπατζής Δημήτριος , συνταξιούχος
2. Καρακωνσταντινίδου Γεωργία , συμβασιούχος

Νομός Κοζάνης
1. Γκαντώνα (Μαλαματή) Ματίνα, εκπαιδευτικός
2. Κονδυλίδης Ιωάννης, εργάτης ΔΕΗ
3. Κωνσταντινίδης Σπυρίδων, ελεύθερος επαγγελματίας
4. Μάρκου Φανή, άνεργη
5. Παπαδόπουλος Κωνσταντίνος, εργαζόμενος συμβασιούχος ΔΕΗ
6. Πράσσος Στέφανος, εργάτης ΔΕΗ

Νομός Κορινθίας
1. Αγωγιάτης Κωνσταντίνος, οικοδόμος
2. Δαμέλος Παναγιώτης (Πάνος), ιδ. υπάλληλος
3. Κορδαλής Νικόλαος , φοιτητής/ιδ. υπάλληλος
4. Παπασταμοπούλου Κωνσταντίνα, φοιτήτρια
5. Σακούλα Παντούλα (Γιούλα), ιδ. υπάλληλος

Νομός Κυκλάδων
1. Βάσιλα Αγγελική, πολ. μηχανικός
2. Βλάχος Γεώργιος, δικηγόρος
3. Πλακιώτη Χρυσούλα, πολ. μηχανικός ΤΕ
4. Φωτέλλη Ειρήνη, εργαζόμενη ΕΡΤ

Νομός Λακωνίας
1. Κρίθαρη Σταματική (Ματούλα), τοπογράφος μηχανικός
2. Σκαφίδα Αναστασία, γιατρός

Νομός Λάρισας
1. Αδάμου Αντώνιος, Γεν. Γραμματέας συλλόγου συνταξιούχων ΙΚΑ Ελασσόνας
2. Γενηκομσίου Θεοφάνης, ιδιωτικός υπάλληλος, Σύμβουλος στην Περιφέρεια Θεσσαλίας με την Αριστερή Παρέμβαση - Ανταρσία για την Ανατροπή
3. Γκόλτσιου Φανή, εκπαιδευτικός, Ελασσόνα
4. Θεοδοσιάδης Πέτρος, ιδιωτικός υπάλληλος
5. Καραμπίνη Ζωή, αρχιτέκτονας, συνδικαλίστρια
6. Κωτσιόπουλος Νικόλαος, οικοδόμος, συνδικαλιστής
7. Νάκος Χρίστος, ηλεκτρολόγος μηχανικός (Φάρσαλα), συνδικαλιστής
8. Παραφέστα Αναστασία, συνταξιούχος ΔΕΗ
9. Πολύζος Νικόλαος, αγρότης
10. Σκυλογιάννη Κωνσταντίνα, κτηνίατρος - πρόεδρος Κτηνιατρικού Συλλόγου Λάρισας
11. Ταλαχούπης Νικόλαος, οικοδόμος – μέλος ΔΣ Συνδικάτου Οικοδόμων Λάρισας

Νομός Λασιθίου
1. Λουκάκης Χαράλαμπος, χημ. μηχανικός
2. Παϋσανίδου Ελένη, αρθρογράφος
3. Χουδαλάκη Αικατερίνη - Αντωνία, ηλεκτρολόγος μηχανικός

Νομός Λέσβου
1. Δέτσης Μάριος, γιατρός (Λήμνος)
2. Μανάβης Νικόλαος, δημοσιογράφος
3. Σκουντιανέλλης Ευστράτιος, δημοσιογράφος
4. Ψύλλου Ευδοκία, πολιτικός μηχανικός ΤΕ

Νομός Λευκάδας
1. Βαγενάς Κωνσταντίνος, πολ. μηχανικός
2. Φερεντίνου Αναστασία, φυσικός
3. Χόρτης Περικλής, ηλεκτρολόγος

Νομός Μαγνησίας
1. Ντούρος Ευστάθιος, άνεργος γεωπόνος,
2. Παυλίδης Αλέξης, βιομηχανικός εργάτης
3. Σκούφογλου Νικόλαος, φοιτητής,
4. Σπυράκου Βασιλεία, σερβιτόρα
5. Χουλιάρα Μαγδαληνή-Ιωάννα, φοιτήτρια.

Νομός Μεσσηνίας
1. Γιακουμής Στάθης, προγραμματιστής χειριστής Η/Υ
2. Διονυσόπουλος Παρασκευάς, αγρότης
3. Καπετανάκη Γαρυφαλλιά, φιλόλογος
4. Κάτσαρης Παναγιώτης, γεωπόνος
5. Καλαντζή Δήμητρα, γιατρός
6. Νίκου Δονάτος, φιλόλογος
7. Τζαμουράνης Γιώργος, τοπογράφος μηχανικός

Νομός Ξάνθης
1. Κηετζή Ίριδα-Ελευθερία, εκπαιδευτικός
2. Μηλιαζήμ Τζεμαλή, δάσκαλος
3. Σουνδουλουνάκη Στέλλα, γιατρός

Νομός Πέλλας
1. Ασκητής Γιώργος, αγρότης
2. Γιάγκος Γιάννης, μεταφραστής
3. Δασκάλου Ελένη, άνεργη
4. Κωνσταντέλλιας Χριστόφορος, ιδιωτ. υπάλληλος
5. Λουσιώτης Νίκος, φαρμακοποιός
6. Μπακαλάκης Χρήστος, ελευθ. επαγγελματίας

Νομός Πιερίας
1. Δικταμπανίδου Μαρία-Ελένη, εκπαιδευτικός
2. Ηλιάδη Δέσποινα, φοιτήτρια

Νομός Πρέβεζας
1. Ηλίας Στέργιος, φιλόλογος, συνταξιούχος
2. Νάνος Ευάγγελος, Γεωπόνος, Ιδιωτικός Υπάλληλος
3. Σιαφάκας Γιώργος, ιδιωτικός υπάλληλος, μέλος ΔΣ Σωματείου Εργαζομένων ΚΤΕΛ Πρέβεζας, μέλος ΓΣ αντιπροσωπών ΕΚ Πρέβεζας
4. Τζίμα Αγγελική, Γεωπόνος, Ιδιωτική Υπάλληλος

Νομός Ρεθύμνου
1. Ζωγραφάκη Ειρήνη-Ευαγγελία, εργαζόμενη στην ιδ. υγεία
2. Θοδωράκης Μιχάλης , σερβιτόρος
3. Καυκαλάς Σήφης, μισθωτός τοπογράφος μηχανικός
4. Μιχαηλίδου Αικατερίνη – Αιμιλία (Έμιλυ), φοιτήτρια

Νομός Ροδόπης
1. Μουχλιανίτης Κωνσταντίνος, ασκούμενος δικηγόρος Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη
2. Πατσούρη Γεωργία (Γωγώ), ιδ. υπάλληλος
3. Πίττα Άννα (Τατιάνα), ηθοποιός

Νομός Σάμου
1. Σκλαβενίτης Θανάσης, γεωπόνος
2. Ταμβακλής Νίκος, μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος μηχανικός

Νομός Σερρών
1. Γεωργιάδης Γεώργιος , ιδιωτικός υπάλληλος
2. Γραβάνης Δημήτριος, ιδιωτικός υπάλληλος
3. Δουλγέρη Δέσποινα , φαρμακοποιός
4. Καδής Ιωάννης , έμπορος
5. Ματσικοπούλου Μαρία , καθηγήτρια Αγγλικών
6. Μουρατίδης Δημήτριος , φωτογράφος
7. Σιαφάκα Αλεξάνδρα , δημοσιογράφος

Νομός Τρικάλων
1. Αντάρας Λάμπρος, αρχιτέκτονας
2. Ευσταθοπούλου (Ευδοξία) Εύη, ιδιωτική εκπαιδευτικός
3. Κάβουρας Δημήτρης, οικοδόμος, πρόεδρος σωματείου εργαζομένων στην κατασκευή Ε65 (αυτοκινητόδρομος Δυτ. Ελλάδας) Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη
4. Παπαδάκης Γεώργιος, αρχιτέκτονας
5. Τάχου Ευαγγελία (Εύη), φιλόλογος – ιδιωτική εκπαιδευτικός
6. Τρύπας Θανάσης, γεωπόνος
7. Τσάλα Αργυρή (Συλβί), άνεργη

Νομός Φθιώτιδας
1. Ελαφρός Ιωάννης, δημοσιογράφος
2. Ζάγγος Γιώργος, γεωπόνος
3. Καψάλη Βασιλική, εκπαιδευτικός
4. Μέλλιος Ιωάννης, γεωπόνος
5. Σκούρα Άννα, ιδ. εκπαιδευτικός
6. Φαλάρα Αρετή, γιατρός

Νομός Φλώρινας
1. Αντωνακάκη Σοφία, φωτογράφος
2. Κομνιανού Δήμητρα-Βασιλεία, τοπογράφος μηχανικός

Νομός Φωκίδας
1. Καλαμά Βασιλική, αρχιτέκτονας
2. Κουτσούμπα Άννα, οικονομολόγος, καθηγήτρια σε φροντιστήρια

Νομός Χαλκιδικής
1. Ηλιοπούλου Ειρήνη, αρχιτέκτονας
2. Πλεύρης Νίκος, ειδικευόμενος γιατρός στο Γενικό Νοσοκομείο Χαλκιδικής
3. Στάθης Γιάννης, Τοπογράφος μηχανικός
4. Τσελεπίδης Σάββας, Αρχιτέκτονας

Νομός Χανίων
1. Γαλανάκης Χρήστος, αυτοαπασχολούμενος
2. Καλιτσουνάκη Μαρία, ξενοδοχοϋπάλληλος
3. Λιοδάκης Ανδρέας, γιατρός
4. Μπιχάκης Φώτιος, εκπαιδευτικός, οργανωτικός γραμματέας ΕΛΜΕ Χανίων
5. Παπουτσάκης Εμμανουήλ, οδηγός
6. Πιαγκαλάκης Γεώργιος, πολ. μηχανικός

Νομός Χίου
1. Αποστολίδης Ζαννής, μηχανικός
2. Γανιάρη Καλλιόπη (Πόπη), μεταλλειολόγος μεταλλουργός μηχανικός


Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Σύμβαση ντροπής σε γραμμή Μνημονίου υπέγραψε η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ



Τρεις βδομάδες μετά την καταγγελία των μνημονίων από τον ελληνικό λαό, η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα, αντί να μπει μπροστά για την αγωνιστική ανατροπή τους, μετατρέπεται σε δούρειο ίππο για την εφαρμογή τους.
Κρυφά από τους εργαζόμενους και σε αναντιστοιχία με τις ανάγκες τους, οι «αντιμνημονιακές» ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΑΔ) προχωρούν στην υπογραφή της πιο επαίσχυντης Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στην ιστορία της ΓΕΝΟΠ. Μια κατ’ όνομα «Συλλογική Σύμβαση» που επικυρώνει τα μνημόνια και τη συντριβή των μισθών, ανοίγει το δρόμο στις απολύσεις και στην εκποίηση ολόκληρης της ΔΕΗ, καθώς:
  1. Νομιμοποιεί τις μειώσεις μισθών (35%) που επέβαλαν τα μνημόνια κι οι εφαρμοστικοί νόμοι και παραχωρεί εν λευκώ στη διοίκηση τη δυνατότητα διαμόρφωσης κατά το δοκούν και ανά μήνα τις αμοιβές των εργαζομένων, ώστε να υλοποιούνται οι εντολές της Τρόικας.
  2. Αποδέχεται την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, το ξεπούλημα Ορυχείων, Μονάδων Παραγωγής και Δικτύων, λύνει τα χέρια σε κυβέρνηση κι εργοδοσία να προχωρήσουν σε μαζικές απολύσεις «για οικονομοτεχνικούς λόγους».
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ενώ η ΔΕΗ έχει εισαχθεί από 12.5.2012 στο Ταμείο Εκποίησης Δημόσιας Περιουσίας, οι «αριστεροί» - «αντιμνημονιακοί» στη ΓΕΝΟΠ δεν έχουν πει ακόμα ούτε κουβέντα! Είναι οι ίδιοι που τον Οκτώβρη του 2010 συμφώνησαν στον τεμαχισμό της ΔΕΗ σε ανεξάρτητες κι ευπώλητες θυγατρικές, προκειμένου… «να μην βγει η χώρα από το ευρώ και την ΕΕ»!
Η ηλεκτρική ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό κι όχι εμπόρευμα. Η τεράστια υποδομή που έχτιζε επί 60 χρόνια ο λαός μπορεί και πρέπει να γίνει εργαλείο για την παραγωγική ανασυγκρότηση σε όφελός του, για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για τη χώρα μας. Μπροστά στο ξεπούλημα της ΔΕΗ και τη μετατροπή του ρεύματος σε κερδοσκοπικό εμπόρευμα υπάρχει μια απάντηση: Εθνικοποίηση ολόκληρου του ηλεκτρενεργειακού τομέα.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα βρεθεί στο πλευρό των ταξικών και αγωνιστικών δυνάμεων που στον αντίποδα των ξεπουλημένων-εργοδοτικών ηγεσιών της ΓΕΝΟΠ,  απευθύνουν κάλεσμα στους εργαζόμενους να μη νομιμοποιήσουν τη ΣΣΕ της ντροπής, ενώ καλούν και τα πρωτοβάθμια σωματεία-μέλη της ΓΕΝΟΠ μαζί με τα κλαδικά συνδικάτα ενέργειας να αναλάβουν πρωτοβουλίες για κοινή δράση με στόχο την ανατροπή των Μνημονίων.

Στηρίζουμε τους αγώνες των εργαζόμενων στους Δήμους ενάντια στην ιδιωτικοποίηση


Από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, που καταδίκασε ο λαός με τους αγώνες και την ψήφο του, τη σκυτάλη τώρα παίρνουν οι μνημονιακοί Δήμαρχοι!
Αφού δεν μπόρεσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας των Δήμων λόγω της αντίστασης των εργαζόμενων, τώρα προχωρούν στην συνήθη τακτική τους: να ιδιωτικοποιούν κομμάτι κομμάτι. Πρώτος στη σειρά ο «δημοκρατικός» Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, που σήμερα έστειλε τα ΜΑΤ να προστατεύσουν την εκχώρηση σε ιδιώτες της συντήρησης και του ελέγχου του μηχανολογικού εξοπλισμού της Διεύθυνσης Καθαριότητας Δήμου Θεσσαλονίκης, με προϋπολογισμό 2.285.000 ευρώ! Ενώ τόσον καιρό ο Δήμος «δεν είχε χρήματα» να αγοράσει καν ανταλλακτικά για τα απορριματοφόρα, οδηγώντας σε αδράνεια τη σχετική υπηρεσία του Δήμου και σε παροπλισμό τους εργαζόμενους, τώρα ξαφνικά βρέθηκαν χρήματα για να δοθεί η δουλειά σε εργολάβους. Όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, η σχετική προκήρυξη προβλέπει ότι ο εργολάβος θα μπορεί να χρησιμοποιεί τις εγκαταστάσεις του Δήμου (Δημοτικό Συνεργείο) αλλά και το προσωπικό του Δήμου για τις ανάγκες του.
Πρόκειται για ένα ακόμη σκάνδαλο, πλάι στα μικρά και τα μεγάλα σκάνδαλα που εκτυλίσσονται καθημερινά, με την προσπάθεια να εμφανίσουν «πλεονάζον προσωπικό» την ίδια ώρα που προσλαμβάνουν εργαζόμενους μέσω ΜΚΟ για να δουλεύουν απλήρωτοι στους Δήμους, με την προσπάθεια να υποβαθμίσουν κάθε κοινωνική υπηρεσία και να ιδιωτικοποιήσουν τις υπόλοιπες.
Στηρίζουμε τους αγώνες των εργαζόμενων στους Δήμους ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και τις απολύσεις.
Καταγγέλλουμε την επέμβαση των ΜΑΤ και την προκλητικά αυταρχική συμπεριφορά του Δημάρχου Θεσσαλονίκης κου Μπουτάρη.

Για δες ποιος μιλάει!

Σχόλιο για τις δηλώσεις της Ντόρας Μπακογιάννη σχετικά με τη δίκη της 17 Νοέμβρη
Πριν τολμήσει να στοχοποιήσει την αριστερά και τη δημοκρατία, η Ντόρα Μπακογιάννη οφείλει πρώτα να δώσει εξηγήσεις στον ελληνικό λαό για τις σχέσεις της με τη Ζίμενς, τον κο Χριστοφοράκο, τα τηλεφωνικά κέντρα και πολλές άλλες υποθέσεις που ποτέ δεν έφτασαν ως την πόρτα των δικαστηρίων.
Η επιχείρηση «εξάρθρωσης της τρομοκρατίας» συνέβαλε στον εκφασισμό της δημόσιας ζωής, με την καταπάτηση κάθε δημοκρατικού και ανθρώπινου δικαιώματος όσων συνελήφθησαν και δικάστηκαν. Οι δίκες που έγιναν σε εφαρμογή της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας, η οποία είχε καταδικαστεί από όλο τον δημοκρατικό κόσμο, ήταν μνημείο αυθαιρεσίας, καταπάτησης των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων και προπομπός του αυταρχικού κατήφορου που ακολούθησε.
Η συμμετοχή στελεχών της Αριστεράς ως μαρτύρων υπεράσπισης στις συγκεκριμένες δίκες δεν ήταν «παρέκκλιση» αλλά πολιτική παρέμβαση. Για να καταδικαστεί η αντιτρομοκρατική υστερία. Για να καταγγελθούν οι χουντικές πρακτικές του Χρυσοχοΐδη και των Αμερικάνων. Για να υπερασπιστούν το αντιδικτατορικό κίνημα και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Για να αναδείξουν τον πολιτικό χαρακτήρα των διωκώμενων πράξεων.

Επιστράτευση της Εθνικής Τράπεζας στο μπλοκ της μαύρης προπαγάνδας

Στο πλαίσιο της «μαύρης προπαγάνδας» εντάχθηκε και η Εθνική Τράπεζα. Η Έκθεσή της για τις επιπτώσεις από την έξοδο από την ευρωζώνη συνειδητά διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και στηρίζεται σε αβάσιμες υποθέσεις. Μόνο στόχο έχει να τρομοκρατήσει την κοινωνία και να παρουσιάσει τη μνημονιακή καταστροφή ως αναπόδραστη. Ειδικότερα:

- Η Έκθεση (και όσοι άκριτα την αναπαράγουν) παραβλέπει ότι οι δυνάμεις που απαιτούν την έξοδο από το ευρώ, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη συνδέουν με ένα φάσμα ριζοσπαστικών πολιτικών που περιλαμβάνουν την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, την επιβολή φραγμών στις κινήσεις κεφαλαίου, τις παρεμβάσεις εναντίον των «αγορών» για την εξασφάλιση βασικών αγαθών και τη διατήρηση των τιμών σε χαμηλά επίπεδα και τη γενναία αναδιανομή εισοδήματος με αυξήσεις στους μισθούς και φορολόγηση του κεφαλαίου και του μεγάλου πλούτου.

- Η Έκθεση κάνει την αβάσιμη υπόθεση ότι εισαγωγή νέου νομίσματος θα σημαίνει τεράστια μείωση του ΑΕΠ παραβλέποντας ότι αυτή – και στα ποσοστά που η Έκθεση αναφέρει – είναι ήδη σε εξέλιξη ως αποτέλεσμα των Μνημονιακών πολιτικών. Σήμερα είναι που έχουμε κατάρρευση, εξαθλίωση και διάλυση του παραγωγικού ιστού. Αντίθετα, χωρίς μνημόνια και ΕΕ θα έχουμε τη δύναμη και τα εργοστάσια να τα αναλάβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και την πολιτική διάλυσης της αγροτιάς να ανακόψουμε. Γιατί εμείς θεωρούμε ότι πλούτος και ανάπτυξη της κοινωνίας είναι οι εργαζόμενοί της και όχι οι τραπεζίτες του νεοφιλελεύθερου ολέθρου. Μόνο έτσι μπορεί να καταπολεμηθεί και η ανεργία.

- Η αναφορά σε κίνδυνο υπερπληθωρισμού είναι αβάσιμη καθώς μεταφράζει την διολίσθηση της ισοτιμίας σε εσωτερική αύξηση τιμών, όταν όχι μόνο δεν είναι αυτόματη αυτή αλλά και είναι σαφές ότι ριζική αλλαγή πολιτικής, όπως αυτή που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημαίνει και έλεγχο των τιμών σε βάρος των αγορών και εθνικοποιήσεις και εξασφάλιση των βασικών αγαθών σε κοινωνικά δίκαιες τιμές.

- Πάνω από όλα η Έκθεση δεν λέει σε τι κατάσταση είμαστε σήμερα και κυρίως τη συνθήκη καταστροφής που θα βρεθούμε εάν εφαρμοστούν τα μνημόνια και αφήσουμε την κοινωνία να αιμορραγεί στο όνομα της παραμονής στο ευρώ.
Η κοινωνία και το κίνημα δεν πρόκειται να τρομάξουν με εύκολα προπαγανδιστικά τρικ. Με τους αγώνες τους μπορούν και πρέπει να επιβάλουν τη ρήξη με ευρώ και ΕΕ.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Πιο αναγκαία τώρα η ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ! [του Δημήτρη Δεσύλλα]

Oι εκλογές της 17ης Ιουνίου είναι πολύ πιο κρίσιμες από τις προηγούμενες της 6 Μαϊου Γίνονται πάνω στα κοινωνικά «ερείπια» που άφησαν τα δύο μνημόνια και οι άθλιοι διαχειριστές τους (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ), με 1,5 εκατομμύριο άνεργους, 500.000 απλήρωτους εργαζόμενους και 600.000 συνανθρώπους μας με απλήρωτη τη ΔΕΗ και τα χαράτσια!
Γίνονται σε συνθήκες χρεοκοπίας, πολύ χειρότερης από εκείνη της Αργεντινής: Με πτώση του ΑΕΠ πάνω από 20% στην 5ετία 2008 - 2013, αύξηση της ανεργίας στο 25% (στη νεολαία πάνω από 50%) και μείωση, μέχρι τώρα, 30% σε μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις! Γίνονται πριν από τη νέα, κανιβαλική αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας, με τα 77 μέτρα του Παπαδήμιου, το νέο πακέτο μέτρων ύψους 15 δισεκ. ευρώ μετά τις εκλογές του Ιουνίου, το «Μεσοπρόθεσμο» ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δισεκ. ευρώ. Επίθεση που σηματοδοτεί την αστική προσπάθεια διεξόδου από τη βαθειά και δομική καπιταλιστική κρίση. Κρίση, που όχι μόνο δεν ξεπερνιέται –παρά τις εκατοντάδες δισ. ευρώ που δόθηκαν στις τράπεζες– αλλά αντίθετα συνεχίζεται, βαθαίνει και εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη, εντός και εκτός ευρωζώνης. Επίθεση κανιβαλική, που μας απειλεί με μαζική φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση.

Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, πριν απ’ όλα θα κριθεί το νόημα, το βάθος και η αντοχή της ψήφου του λαού στις 6 ΜαÀου. Θα κριθεί αν το «ρήγμα» που άνοιξε η πρώτη αυτή νίκη του λαού με τη μαζική καταδίκη των δύο μνημονίων και των κυβερνητικών διαχειριστών τους (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) θα σταθεροποιηθεί, βαθύνει και ολοκληρωθεί ή αντίθετα αν θα ευνουχιστεί, αντιστραφεί, ανατραπεί και τελικά ηττηθεί. Ευνουχισμός που γίνεται, δυστυχώς, με τις συνεχείς και ταχύτατες μεταμορφώσεις των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για την κυβερνητική προετοιμασία και προσαρμογή του. Αντιστροφή, ανατροπή και ήττα που επιχειρούν οι κυρίαρχοι κύκλοι κυρίως με τις «μετεγγραφές» και τη συγκρότηση του ακροδεξιού - κεντροδεξιού μετώπου του Σαμαρά, με τη συνολικότερη νεοσυντηρητική αναμόρφωση ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού, με την αντικομμουνιστική - αντιαριστερή υστερία των ΜΜΕ, με την ομοβροντία των απειλών, την πρωτοφανή κινδυνολογία και την τρομοκρατική συγχορδία υπέρ του ευρώ και του Μνημονίου από τους Μέρκελ, Σουλτς, Ολάντ, Ομπάμα, Λαγκάρντ, Σόιμπλε.
Μπροστά στις εκλογές η αστική στρατηγική είναι ευέλικτη και σύνθετη: Η επιβολή της νεοσυντηρητικής πολιτικής συναίνεσης στο ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ, με κάποια στοιχεία «αναπτυξιακού διεκδικητισμού», η εκλογική νίκη του Σαμαρά και η ταυτόχρονη ασφυκτική πίεση στο ΣΥΡΙΖΑ για γρήγορη διαχειριστική προσαρμογή του. Πολιτικό σχέδιο που στοχεύει στο κλείσιμο του «ρήγματος» της 6ης ΜαÀου, στον ευνουχισμό του μαζικού λαϊκού κινήματος, στην ενσωμάτωση όλης της Αριστεράς, στην περιθωριοποίηση ιδιαίτερα των αντικαπιταλιστικών και ανατρεπτικών της τάσεων και δυνάμεων.

Το αστικό πολιτικό σχέδιο μπορεί να αποκρουστεί, ανατραπεί και ματαιωθεί, μόνο με ένα ισχυρό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής της αντιλαϊκής επίθεσης. Με ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές. Με μαζικό μέτωπο - πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς μετά τις εκλογές. Με κοινή δράση όλης της Αριστεράς, μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα, στους νέους αγώνες, στην αναμέτρηση που επέρχεται.
Στις επερχόμενες εκλογές θα κριθεί η βαθύτερη καταδίκη του Μνημονίου και η ανατροπή του ή η επιστροφή του «από την πίσω πόρτα» μέσω της «επαναδιαπραγμάτευσης» και της «χαλάρωσής» του, με διατήρηση όμως του βαθύτερου αντεργατικού στρατηγικού πυρήνα του!

Μετά από το ισχυρό αλλά και αντιφατικό «όχι» του λαού στα δύο Μνημόνια, που δόθηκε στις 6 Μαϊου, όλες οι πολιτικές δυνάμεις «πήραν το μήνυμα» και έκαναν γρήγορα τις αναπροσαρμογές τους. Η ΝΔ μιλάει τώρα για «επαναδιαπραγμάτευση» και «αναπτυξιακή συμπλήρωση» του Μνημονίου. Το ΠΑΣΟΚ για «υπέρβαση - αναθεώρηση - επιμήκυνση». Η ΔΗΜΑΡ για «σταδιακή απαγκίστρωση - επιμήκυνση». Ο κ. Γιουνκέρ υπόσχεται ετήσια επιμήκυνση με όρο την αυστηρή εφαρμογή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη γραμμή της ανατροπής, της μονομερούς καταγγελίας και της άμεσης ακύρωσης, μεταπήδησε ήδη, προεκλογικά, στη γραμμή της «επανεξέτασης» του Μνημονίου και του «μορατόριουμ» για το χρέος, εντός των πλαισίων του ευρώ και της ΕΕ. Κατέληξε στην πολιτική θέση της τροποποίησης του Μνημονίου, στο όνομα του «κυβερνητικού ρεαλισμού» αλλά και της άμεσης ανακούφισης του λαού (να παγώσουν τα μέτρα του Ιουνίου, να μην έλθουν τα χειρότερα).

Εμείς, ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν «σφυρίζουμε αδιάφορα» για την άμεση ανακούφιση των εργαζομένων και του λαού. Υποστηρίζουμε ότι ο συνεπής αγώνας για ανατροπή του Μνημονίου και των αντιλαϊκών μέτρων που το συνοδεύουν, σε σύνδεση με την πάλη κατά του ευρώ και της ΕΕ, είναι η μόνη ρεαλιστική πολιτική γραμμή που μπορεί να φέρει και την τροποποίηση. Αντίθετα, η πολιτική γραμμή της τροποποίησης του Μνημονίου, εντός των πλαισίων του ευρώ και της ΕΕ και σε συνθήκες βαθειάς κρίσης, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο τρίτο Μνημόνιο, δυστυχώς και με την υπογραφή της κυβέρνησης, στην οποία θα συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο ίδιο αποτέλεσμα, στο τρίτο Μνημόνιο, οδηγεί και η παραλλαγή που προβάλλουν ορισμένοι με το σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ, πρώτα ο λαός και μετά το ευρώ»! Γι’ αυτό είναι τώρα πολύ πιο αναγκαία η ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές, για να δυναμώσει η πάλη για την ανατροπή του Μνημονίου!

Μπροστά στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, παράγοντες της ΕΕ, ντόπιοι αστικοί κύκλοι και μεγαλοδημοσιογράφοι των ΜΜΕ, προβάλλουν ξανά, πολύ πιο άγρια και άκομψα, το τρομοκρατικό δίλημμα: «ΕΕ και ευρώ ή καταστροφή και χάος»! Δίλημμα εντελώς πλαστό, γιατί ήδη είναι πλατειά κατανοητό, ότι ΕΕ ίσον χρεοκοπία και εξαθλίωση, ενώ ευρώ ίσον καταστροφή και χάος! Μετά τις 2 Μαρτίου 2012, με το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», δεύτερο πολύ χειρότερο Μάαστριχτ (ισοσκελισμένοι κρατικοί προϋπολογισμοί, μηδενικά ελλείμματα, κανόνας του 1/20 για το δημόσιο χρέος κ.ά.) η ΕΕ μετατράπηκε οριστικά σε σύγχρονο «Νταχάου», σε πραγματικό «θάλαμο αερίων» για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Με «βουλγαροποίηση - κινεζοποίηση» μισθών, συντάξεων και εργασιακών σχέσεων, «ισπανοποίηση» της ανεργίας κ.ά. Η ΕΕ δεν μπορεί να «επανιδρυθεί - μεταρρυθμιστεί» όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί μόνο να ανατραπεί και να διαλυθεί. Η ρήξη και η αποδέσμευση της Ελλάδας από την καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία του ευρώ και της ΕΕ, αποτελεί άμεσα όρο για την επιβίωση του λαού μας, για την αποτροπή της εξαθλίωσής του. Η πάλη κατά του ευρώ και της ΕΕ συνδέεται πολύ στενά με τον αγώνα για ανατροπή του Μνημονίου, γιατί δεν υπάρχει Μνημόνιο χωρίς ευρώ και ΕΕ. Επομένως, είναι εντελώς κάλπικη η «αντιμνημονιακή ψήφος» σε κόμματα ακροδεξιά και φασιστικά (Καμμένος, Χρυσή Αυγή) γιατί αυτά είναι υπέρ του ευρώ, της ΕΕ, του ΣΕΒ και του ντόπιου κεφαλαίου. Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η πιο βαθιά αντιΕΕ - αντιευρώ ψήφος, γι’ αυτό ακριβώς είναι και η πιο συνεπής αντιμνημονιακή ψήφος.

Η κανιβαλική επίθεση ΕΕ - ΔΝΤ - κεφαλαίου για αστική διέξοδο από την κρίση, δεν μπορεί να ανατραπεί από μια διαχειριστική «κυβέρνηση της Αριστεράς», στην οποία θα συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πραγματική αριστερή κυβέρνηση είναι εκείνη που εφαρμόζει ένα αριστερό πολιτικό πρόγραμμα, συγκρούεται με κεφάλαιο, ΕΕ και ΔΝΤ, στηρίζεται στον οργανωμένο λαό και στα αυτοτελή μαζικά όργανά του. Προκύπτει ως υποπροϊόν της ανατρεπτικής πολιτικής πάλης των εργαζομένων, ως υποσύνολο της πάλης για την αντικαπιταλιστική επανάσταση, την ανατροπή της αστικής εξουσίας - κυριαρχίας και την εργατική εξουσία - δημοκρατία.

Η αντιλαϊκή επίθεση δεν μπορεί να ανατραπεί με τις αυταπάτες του ΚΚΕ για «λαϊκή εξουσία» που θα προκύψει τάχα χωρίς επανάσταση, δηλαδή στο έδαφος του καπιταλισμού και διά του κοινοβουλίου. Ούτε φυσικά με την άρνηση της κοινής δράσης της Αριστεράς και τη σεχταριστική περιχαράκωση, με την απουσία άμεσων και μεταβατικών ανατρεπτικών πολιτικών στόχων, την απουσία τακτικής, που ακυρώνει και την όποια στρατηγική του ΚΚΕ. Πολιτική πρακτική που δυστυχώς, οδηγεί στην περιθωριοποίηση και στην αποδυνάμωση του ΚΚΕ και κυρίως του μαζικού λαϊκού κινήματος.

Στις κρίσιμες εκλογές της 17ης Ιουνίου καλούμε όλους τους αγωνιστές της δράσης και της σκέψης, όλους τους σκεπτόμενους αριστερούς ανθρώπους, τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να ενισχύσουν αποφασιστικά με την ψήφο τους την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η εκλογική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι ένα ουσιαστικό βήμα συμβολής σε νικηφόρους αγώνες της επόμενης μέρας και στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Συμβολή στην κοινή δράση και στο διάλογο όλης της Αριστεράς. Συμβολή στη συγκρότηση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής της επίθεσης και κάθε κυβερνητικού διαχειριστή της. Κυρίως συμβολή στη δημιουργία ενός μαζικού μετώπου - πόλου της αντικαπιταλιστικής - επαναστατικής - σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς, που απαιτούν οι ανάγκες της ταξικής πάλης και οι δυνατότητες της εποχής μας.

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 27/5/2012

Αντιλαϊκή, νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά η γαλάζια πολυκατοικία.



Σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις δηλώσεις του Αντ. Σαμαρά στην Εκλογική Συνδιάσκεψη της Ν.Δ.

Πραγματικά αποκαλυπτική αλλά και ταυτόχρονα ιδιαίτερα εξοργιστική ήταν η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, στις 26 Μαΐου, από το βήμα της εκλογικής συνδιάσκεψης της Ν.Δ. Μίλησε μπροστά στο κοινό της διευρυμένης πλέον δεξιάς πολυκατοικίας, από τον καταδικασμένο από τη λαϊκή θέληση πρώην πρωθυπουργό Καραμανλή, μέχρι την Ντόρα μετά την αποτυχημένη της ατομική προσπάθεια αλλά και την ακροδεξιά τρόικα των Άδωνη, Βορίδη και Πλεύρη. Όλοι μαζεμένοι για την κοινή προσπάθεια, να συνεχιστεί η καταστροφική μνημονιακή πολιτική, να διαφυλαχτεί η εκμετάλλευση και η ομαλή πορεία αφαίμαξης του ελληνικού λαού.
Η αλήθεια είναι ότι μπροστά στον τρόμο, να μαυρίσει ο λαός εκ νέου τη μνημονιακή πολιτική και να χάσουν την εξουσία, φανερώνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Το πρόσωπο της συντηρητικής δεξιάς, του φθόνου προς την κοινωνία και τους εργαζόμενους, του ρατσισμού και του εμφυλιοπολεμικού αντικομουνισμού. Ο Αντώνης Σαμαράς αφιέρωσε όλη του την ομιλία για να επιτεθεί στην Αριστερά, προσπαθώντας να αυτοπαρουσιαστεί ως ο υπερασπιστής του νέου. Το νέο, υποτίθεται, υπερασπίζονται οι υπουργοί του μαύρου μετώπου του Παπαδήμ(ι)ου, οι διεφθαρμένοι καριερίστες, επαγγελματίες της «κωλοτούμπας». Ως νέο προσπαθούν να πλασάρουν την αναπαλαιωμένη σκουριά του νεοφιλελευθερισμού, της κόλασης των εργαζομένων και του παράδεισου για τους εργοδότες, τους επενδυτές τους διεθνείς τοκογλύφους. Ως νέο, τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό, αυτοί που ευθύνονται για τα κοινωνικά αδιέξοδα και τη φτώχεια.
Όμως, όσο και αν το θέλουν, ο λαός δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου. Και πρέπει στις εκλογές να τους στείλει μια και καλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Δεν είναι παρά σωματοφύλακες της δημοσιονομικής σταθερότητας, της μέγγενης του χρέους, του ευρώ και της Ε.Ε. Είναι καιρός, θαρρετά, να διεκδικήσουμε μια διαφορετική πορεία, χωρίς χρέος, μνημόνια, ευρώ και Ε.Ε. Ένα μέλλον για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Δεν έγινε ένα λάθος στις Πανελλήνιες... 
Οι Πανελλήνιες είναι λάθος !






O σάλος που δημιουργήθηκε με αφορμή το μάθημα της φυσικής και τη δικαιολογημένη αναστάτωση χιλιάδων μαθητών, φέρνει για μια ακόμη φορά στην επιφάνεια την κρυμμένη αλήθεια του μύθου των «ίσων ευκαιριών» και του «αδιάβλητου» θεσμού των πανελλήνιων εξετάσεων.


Η δυσκολία των θεμάτων που προκρίθηκαν από επιτροπές αγνώστου σύνθεσης, στην έκθεση―όπου για την επιλογή του κειμένου είχε έντονες αντιρρήσεις ακόμα και …η ίδια η αρθρογράφος Αρβελέρ (!)― στη φυσική, αλλά και στη βιολογία μέχρι στιγμής, λειτουργεί σαν προφανής παρότρυνση των μαθητών προς την κάθε λογής παραπαιδεία και ιδιωτική εκπαίδευση.




Επιβεβαιώνει τη θέση του εκπαιδευτικού κινήματος ότι οι εξετάσεις αυτές:


-  εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση από τη μια και επικυρώνουν τις διακρίσεις στο όνομα μιας τυπικής ισότητας, αφού το αποτέλεσμά τους είναι από τα πριν προδιαγεγραμμένο, με βάση το κοινωνικό, πολιτιστικό φορτίο και την άκρως δαπανηρή προετοιμασία,


-  ακρωτηριάζουν και υπονομεύουν το ρόλο του λυκείου που καταδικάζεται σε άχαρη γραφειοκρατική, συμπληρωματική λειτουργία, όπου η παιδαγωγική ελευθερία θυσιάζεται από τη «δικτατορία της ύλης»,


-  επιβάλλουν την τυποποίηση και τον κατακερματισμό της γνώσης, την αντικαθιστούν με θραύσματα πληροφοριών, επιβάλλουν την υποτίμηση της γνώσης εκτός ύλης, την αποστήθιση σε πολλά μαθήματα, όπως η ιστορία, η βιολογία, οι Α.Ο.Δ.Ε., οι Α.Ο.Θ κ.λπ.,


-  εισάγουν την πρόωρη ειδίκευση και τη μερικότητα της γνώσης
 συνθλίβουν την εφηβεία, μετατρέπουν τους εφήβους σε αγχωμένους κυνηγούς των SOS και των μορίων, εκπαιδευόμενους στον κλίμα άγριου ανταγωνισμού, σε υποταγμένες και ευπροσάρμοστες προσωπικότητες, κατάλληλες για το μεσαίωνα της ελαστικής εργασίας χωρίς δικαιώματα.


Το σύστημα αυτό δε μεταρρυθμίζεται, όπως έχει αποδείξει η ιστορία του θεσμού, δε διορθώνεται από τροποποιήσεις, μεταξύ των οποίων η τελευταία απόπειρα με αρχιτέκτονα την αποχωρήσασα υπουργό Άννα Διαμαντοπούλου. Το σύστημα αυτό που διώχνει τη νεολαία από το σχολείο, αλλά και την πιέζει να χωρέσει στο καλούπι της εργασιακής ζούγκλας, αντιστοιχεί στο σχολείο της εποχής του Μνημονίου.


Αυτό που χρειάζεται πρωτίστως η εκπαίδευση είναι η καθιέρωση του δημόσιου και δωρεάν ενιαίου 12χρονου σχολείου:


-της ολοκληρωμένης βασικής στέρεης ποιοτικής μόρφωσης, της σύνδεσης θεωρίας και πράξης, της δημιουργίας της συλλογικότητας, της εργασίας, της κριτικής γνώσης,


-της ελευθερίας, της δημοκρατίας, με άρτιες υποδομές που θα αχρηστέψει την αναγκαιότητα της παραπαιδείας και της ιδιωτικής εκπαίδευσης


-που θα χωράει όλα τα παιδιά με υποστηρικτικές, αντισταθμιστικές δομές χωρίς πληθωρικά τμήματα.
Ένα τέτοιο σχολείο θα ανιχνεύει και θα ενθαρρύνει κλίσεις και ενδιαφέροντα, χωρίς να συνθλίβει τη νεολαία στο Μινώταυρο των …πανελληνίων σφαγών των εφήβων!


Ο κλάδος, οι ΕΛΜΕ και η ΟΛΜΕ έχουν υποχρέωση να πάρουν θέση, υπερασπίζοντας τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, το περιεχόμενο της δουλειάς του εκπαιδευτικού και το ρόλο ενός σχολείου στην υπηρεσία του λαού.




ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Δ.Ε.
http://paremvaseisde.gr/paremvaseis.de@gmail.com- τηλ. 210 3318624



Αναδημοσίευση: http://kokkinostupos.blogspot.com

Μπρορεί να εφαρμοστεί ένα αριστερό κυβερνητικό πρόγραμμα μέσα στην ΕΕ;

Γιώργος Βασσάλος*

 
 
Η Ελλάδα είναι ενταγμένη εδώ και τριάντα χρόνια στο θεσμικό οικοδόμημα της ΕΟΚ (1981) και μετέπειτα ΕΕ, είκοσι χρόνια στην ενιαία αγορά (1992) και δέκα χρόνια στον ενιαίο νόμισμα (2001). Για κανένα από αυτά τα στάδια ‘ευρωπαϊκής ενσωματώσης’ δεν έγινε, όχι απλά δημοψήφισμα, αλλά ούτε καν ένας αξιοπρεπής δημόσιος διάλογος σχετικά με τις πολύ πρακτικές συνέπειες τους. 
 

Μια καθυστερημένη συζήτηση με το πιστόλι στον κρόταφο

Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα το πιο πρακτικό και συμβολικό ‘επίτευγμά’ της, το ενιαίο νόμισμα, μπαίνει στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης μόλις σήμερα, αφού η χώρα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα της έκφρασης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στη δεύτερη ισχυρότερη νομισματική ζώνη του πλανήτη, και αφού με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης συντελέστηκε μέσα σε δύο χρόνια η σημαντικότερη κοινωνικοικονομική οπισθοδρόμηση στη χώρα μας από το Β’ΠΠ, και από τις βιαιότερες στην Ευρώπη. Με λίγα λόγια δηλαδή, χρειάστηκε να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, για να ενδιαφερθούμε λίγο για το τι πραγματικά είναι αυτός ο οργανισμός.
 
Αν και η σημαντικότητα του ζητήματος έχει συνειδητοποιηθεί πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, η συζήτηση κυριαρχείται και πάλι από απειλές, αφορισμούς και ιδεοληψίες, και με ελάχιστη πρόνοια για ουσιαστική ενημέρωση και κατανόηση της λειτουργίας και της φύσης της ΕΕ, αλλά και των τωρινών διεργασιών εντός της.
 
Τα μνημονιακά κόμματα ανάγουν την παραμονή στο Ευρώ και την ΕΕ ως τον απόλυτο στόχο λέγοντας ότι έξοδος ίσον χάος και καταστροφή. Στην ουσία πρόκειται για την τελευταία σανίδα σωτηρίας για τη συνέχιση της αντεργατικής πολιτικής τους, για το τελευταίο ιδεολόγημα με κάποια δημόσια αποδοχή που μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της. Ο ενισχυμένος ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι μια διαμετρικά αντίθετη πολιτική μπορεί να εφαρμοστεί εντός της ΕΕ και να γίνει έναυσμα για να αλλάξει και η ίδια η ΕΕ. Δεν διαψεύδει ωστόσο ξεκάθαρα την αιτίαση ότι έξοδος σημαίνει καταστροφή. 
 
Τόσο τα μνημονιακά κόμματα όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνται ένα υποτιθέμενο ρεύμα πολιτικής αλλαγής που υπάρχει μέσα στην ΕΕ ‘κατά της λιτότητας και υπέρ της ανάπτυξης’, που κάνει πρόσφορο το έδαφος είτε για επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων είτε για να γίνει ανεκτή μια ενδεχόμενη καταγγελία τους. Τα μνημονιακά κόμματα αυτογελοιποιούνται χρησιμοποιόντας αυτό το επιχείρημα, καθώς η πιο σημαντική από τις λίγες πολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στην Ευρώπη είναι αυτή που συνέβη στη χώρα μας, με την καταβαράθρωσή τους. Αναγκάζονται δηλαδή να δεχτούν εμμέσως πλην σαφώς ότι η ήττα τους ανοίγει θετικές προοπτικές.
 
Η μόνη άλλη πρακτική αλλαγή που συνέβη αφορά την προεδρία της Γαλλίας, όπου ανήλθε κάποιος σίγουρα πιο προοδευτικός από το Σαρκοζί. Αυτό όμως από τη μία δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο, κι από την άλλη όσον αφορά πολιτικές όπως η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και οι ιδιωτικοποιήσεις δεν πρόκεται να αλλάξει και πολύ τα πράγματα.
 
Η εκτίμηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα ότι η πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη αλλάζει προς μια κατεύθυνση εναντίον της λιτότητας είναι εξαιρετικά επιφανειακή. Επικεντρώνεται σε κάποιες εναλλαγές στην κυβέρνηση κάποιων χωρών και δεν εξετάζει την τάση που εκφράζουν οι ριζικές μεταρρυθμίσεις που λαμβάνουν χώρα στη δομή της ΕΕ με έναν οργασμό νομοθετημάτων, ειδικά μετά την έναρξη της κρίσης στην Ευρώπη.
 
Ενδεικτικό της πλημμελούς πληροφόρησης, με βάση την οποία γίνονται οι συζητήσεις είναι ότι στο εκλογικό του πρόγραμμα για τις 6 Μάη ο ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε ότι στην Ιρλανδία ο λαός θα κληθεί με δημοψήφισμα να κρίνει το Σύμφωνο για το Ευρώ. Αυτό που τίθεται στην κρίση του ιρλανδικού λαού δεν είναι το Σύμφωνο για το Ευρώ το οποίο είναι σε ισχύ από το Μάρτιο του 2011, αλλά η πρόσφατη Συνθήκη για τη Σταθερότητα και την Οικονομική Διακυβέρνηση, που περιλαμβάνει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο.
 
 
Στον παρόν άρθρο θα εξετάσουμε τη δυνατότητα να εφαρμοστούν μέσα στην ΕΕ πολιτικές όχι τρομερά ρηξικέλευθες και επαναστατικές, αλλά κεϋνσιανές ή παλαιάς κοπής σοσιαλδημοκρατικές. Πολιτικές που στον περασμένο αιώνα εφάρμοζε κάθε καπιταλιστική χώρα εάν ήθελε να ξανατονώσει την οικονομία της μετά από μια μεγάλη κρίση ή καταστροφή χωρίς να διαλύσει την κοινωνία της.
 
Πολλές τέτοιες πολιτικές περιέχονταν στο εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την 6η Μαϊου. Αυτό δε λέγεται με σκοπό να αδικήσει το πρόγραμμα αυτό, που περιέχει και πολλά στοιχεία που πάνε πολύ πιο πέρα από έναν ‘κεϋνσιανισμό’ και μπορούν να αποτελέσουν σημεία σύγκλισης της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς: το πέρασμα των βασικών τομέων της οικονομίας υπό δημόσιο έλεγχο και δημοκρατικό σχεδιασμό με αυξανόμενο το ρόλο των εργατικών οργανώσεων στη διαχείρισή τους, είναι μέτρα που βρίσκει κανείς και στα προγραμματικά κείμενα του ΚΚΕ[1] και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ[2] ως πρώτα μέτρα εκκίνησης της διαδικασίας μετάβασης στο σοσιαλισμό.
 
Αλλά ας πάρουμε κάποιες από αυτές τις πολιτικές, και ας εξετάσουμε κατά πόσο μπορούν να πραγματοποιηθούν εντός Ευρωζώνης και ΕΕ:
 

Διαγραφή χρέους εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ;

 
Μετά από απίστευτες παλινωδίες και αντιφατικές δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα της κατάργησης ή αναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, ιδίως μετά τις εκλογές, το τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει: εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ηγηθεί κυβέρνησης θα καταργήσει το υπάρχον μνημόνιο με νομοθέτημα στη βουλή και θα επαναδιαπραγματευτεί τις δανειακές συμβάσεις.[3]
 
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας καταργήσει τους όρους των δανειστών θα πάει να διαπραγματευτεί μαζί τους νέους όρους για τη συνέχιση των δανείων που επιδιώκει. Μιλώντας στο Βερολίνο ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι οι Γερμανοί πολίτες ‘δεν μπορεί πια να χρηματοδοτούν με τα χρήματά τους ένα πρόγραμμα το οποίο έχει κριθεί δυο φορές ως αποτυχημένο (…) αλλά πρέπει να οικοδομήσουμε μαζί μια ευρωπαϊκή λύση σε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα, (…) Αν από την αρχή είχε επιλεχθεί ένα άλλο πρόγραμμα που δεν θα είχε στον πυρήνα του την έννοια της εσωτερικής υποτίμησης, της σκληρής λιτότητας, δεν θα ήταν σκληρά νεοφιλελεύθερο, αλλά θα βασίζονταν στην ανάπτυξη, στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, οι έλληνες θα μπορούσαμε να παράξουμε πλούτο ώστε να μπορέσουμε κάποια στιγμή να αποπληρώσουμε αυτά τα δάνεια τα οποία παίρνουμε από τον γερμανό και την γερμανίδα φορολογούμενο.’[4]
 
Η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι λοιπόν να συνεχιστεί κάποια μορφή δανείου που θα συνοδεύεται από ένα άλλο οικονομικό πρόγραμμα, ένα καλό μνημόνιο, που θα παρέχει χρηματοδότηση για ανάπτυξη κλπ. Το ερώτημα είναι γιατί οι δανειστές της Ελλάδας θα δεχόντουσαν να συνεχίσουν να τις παρέχουν πόρους για να κάνει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που τώρα υστερικά απαιτούν από αυτήν.
 
Η γερμανική κεντρική τράπεζα προειδοποίησε για πρώτη φορά ότι στην περίπτωση που η ‘ελληνική κρίση’ φτάσει σε αδιέξοδο, τα συμφέροντας της Γερμανίας και της Ευρωζώνης θα εξυπηρετηθούν καλύτερα από την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ. Σύμφωνα με το Ρώυτερς οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχουν λάβει οδηγίες από το Γιούρογκρουπ να κάνουν εθνικά πλάνα για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου ενδεχομένου.[5]
 
Ίσως όλοι αυτοί να μπλοφάρουν, αλλά και πάλι είναι δύσκολο κανείς να δει πιο θα είναι το μαγικό ραβδί που θα αλλάξει τη στάση της Τρόικας και των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο Ολλάντ είναι αριστερός και βγάλουμε και το Χριστόφια οι υπόλοιποι είναι δεξιότατοι. Ειδικά εάν η διαπραγμάτευση γίνει με βάση το ‘δεν πρόκειται να βγω από το Ευρώ, σταματώ τα μέτρα λιτότητας και σας ζητώ να συνεχίσετε να μου παρέχετε δάνεια, αλλά για ανάπτυξη’. Όποιος νομίζει ότι έτσι θα απειλήσει τον κ. Σόιμπλε, ¢απλά δεν έχει δει τον κ. Σόιμπλε από κοντά’, όπως είπε ο Κ. Λαπαβίτσας.[6]
 
Πέρα από το συσχετισμό δυνάμεων, όμως, υπάρχουν και νομικά ζητήματα. Στο εκλογικό του πρόγραμμα ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ‘επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους είτε βρίσκεται σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, είτε σε κράτη’. Σύμφωνα με το κανονισμό του EFSF όμως εάν ένα κράτος μέλος του δανειοδοτικού αυτού μηχανισμού δεν τηρήσει τις υποχρεώσεις του απέναντι σε ένα άλλο και προκύψει διαμάχη αυτή επιλύεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.[7] Μπορεί επίσης να γίνει επίκληση στο άρθρο 4 παράγραφος 3 της Συνθήκης της ΕΕ που προβλέπει την αμοιβαία τήρηση των υποχρεώσεων μεταξύ κρατών μελών.[8] To Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μπορεί να επιβάλει πρόστιμα σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ.
 
Διόλου επαναστατικές ή αριστερές κυβερνήσεις έχουν προχωρήσει σε διαγραφές χρεών και πάντα έρχονται αντιμέτωπες με κάποιου είδους διεθνή έννομη τάξη. Τα πλαίσια στην ΕΕ, ωστόσο, είναι πολύ πιο αυστηρά καθορισμένα και οι ποινές πολύ πιο εύκολο να επιβληθούν.

 

Περιορισμοί στη μισθολογική πολιτική

 
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει την επαναφορά του κατώτατου μισθού εκεί που τον όριζε η Εθνική Συλλογική Σύμβαση. Αυξήσεις στους μσθούς περιέχει και το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ το ΚΚΕ μιλά και για ‘αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή στους μισθούς’. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά και για λειτουργία της ελεύθερης συλλογικής διαπραγμάτευσης παντού.
 
Το νομοθετικό πακέτο για την οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ, όμως, που εγκρίθηκε το Φθινόπωρο του 2011 και έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή, θέτει όρια στο ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη των μισθών και αντικειμενικά περιορίζει το πεδίο της ‘ελεύθερης’ συλλογικής διαπραγμάτευσης. Το νομοθέτημα αυτό, από τη μια, αυστηροποίησε το Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά εισήγαγε και μια νέα διαδικασία επιτήρησης ορισμένων μακρο-οικονομικών μεγεθών.
 
Ένα από αυτά είναι η εξέλιξη του ‘κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος’: ο λόγος της ονομαστικής αμοιβής του εργαζόμενου ως ποσοστό του ΑΕΠ ανά εργαζόμενο δεν πρέπει να αυξάνεται πάνω από +9% μέσα σε τρία χρόνια για τις χώρες της Ευρωζώνης και πάνω από +12% για τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ. Επειδή όμως συγρίνουμε ονομαστικές αμοιβές με πραγματικό ΑΕΠ, όταν το ΑΕΠ πέφτει το «κόστος εργασίας» ως ποσοστό του μεγαλώνει ακόμα κι αν η αγοραστική δύναμη των μισθών ή και οι ίδιοι οι ονομαστικοί μισθοί πέφτουν. Ο εντελώς αντεργατικός τρόπος που έχει σχεδιαστεί ο δείκτης αυτός εξηγεί γιατί με βάση τους πρώτους αριθμούς που δημοσίευσε η Επιτροπή, οι μισθοί σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ρουμανία, όπου έχουν ήδη υποστεί σφαγή, πρέπει να πέσουν κι άλλο. Οκτώ συνολικά χώρες φαίνεται παραβιάζουν το όριο του 9% ή 12%, μεταξύ των οποίων η Φινλανδία, ενώ Αυστρία, Δανία και Βρετανία βρίσκονται πολύ κοντά στο όριο. Ο δείκτης αυτός θα συνυπολογίζεται σωρευτικά με τους υπόλοιπους εννιά για την έκδοση συστάσεων ή προστίμων αλλά σίγουρα θα εξασκήσει τρομερή πίεση στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και θα αυξήσει την πίεση στις κυβερνήσεις να επιβάλουν συμπίεση των μισθών. Βλέπουμε δε ότι τα πλαίσια μέσα στην Ευρωζώνη είναι ακόμα πιο ασφυκτικά.[9]
 
Με βάση το ‘οικονομικό εξάμηνο’ (μια τροποποίηση στο Σύμφωνο Σταθερότητας που έγινε το 2010), οι χώρες πρέπει κάθε Απρίλη να καταθέτουν το ετήσιο πρόγραμμά τους για οικονομικές μεταρρυθμίσεις, επί του οποίου κάνει υποδείξεις η Κομισιόν. Σε μια σειρά από χώρες πέρυσι έγινε σύσταση για ‘αποκέντρωση’ των συλλογικών διαπραγματεύσεων, κατάργηση της τιμαριθμικής προσαρμογής των μισθών (ή στοιχείων της), η απελευθέρωση των απολύσεων και η μείωση του ελάχιστου μισθού κλπ. (Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Κύπρος, Λουξεμβούργο). Οι προτάσεις της Κομισιόν συνέπεσαν με τις ιδέες της της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας βιομηχάνων BusinessEurope [10]. Με το Σύμφωνο για το Ευρώ οι κυβερνήσεις έχουν δεσμευτεί ότι θα φροντίζουν η εξέλιξη των μισθών να συνδέεται με τις διακυμάνσεις της ανταγωνιστικότητας της κάθε οικονομίας.
 
Ιδού λοιπόν σε ποιο πλαίσιο και με βάση ποια κριτήρια καθορίζονται οι μισθοί στην Ευρώπη του 2012 υπό την απειλή προστίμου για τις χώρες που ανέχονται ‘υπερβολικούς’ μισθούς και δυστυχώς καθόλου με βάση το κόστος διαβίωσης, την οικογενειακή κατάσταση, και την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου, όπως προβλέπει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά θέλουμε όλοι οι αριστεροί. Ακόμα κι αν καταργηθεί το μνημόνιο, η Ελλάδα θα υπόκειται σε αυτούς τους κανονισμούς για την οικονομική διακυβέρνηση.
 
Με βάση τον προτεινόμενο κανονισμό Μόντι ΙΙ μάλιστα (από το όνομα του μη εκλεγμένου Ιταλού πρωθυπουργού και πρώην συμβούλου της Επιτροπής), επιχειρείται να περιοριστεί δραστικά το δικαίωμα στην απεργία στις χώρες της ΕΕ. Ο κανονισμός θα δώσει νομική βάση στα εθνικά δικαστήρια για να κηρύσουν απεργίες παράνομες με βάση το θολό κριτήριο της αναλογικότητας σκοπού και τρόπου δράσης. Πολλές κυβερνήσεις, όπως οι σκανδιναβικές, έχουν δηλώσει τη διαφωνία τους, καθότι κάτι τέτοιο θα ανέτρεπε συλλήβδην τα συστήματα τους που βασίζονται σε ισχυρές κλαδικές διαπραγματεύσεις με ευρεία χρήση της απειλής για απεργία. Έτσι λοιπόν ενδέχεται ο κανονισμός αυτός να μην περάσει τώρα. Η βούληση όμως της Κομισιόν να τελειώνει και με τις απεργίες είναι δεδομένη.

 

Έλεγχος των προϋπολογισμών από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών

 
Όπως συνηθίζεται στα αριστερά και προοδευτικά προγράμματα, έτσι και στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπονται εκτεταμένες δημόσιες δαπάνες σε υγεία, παιδεία, έρευνα, στο ασφαλιστικό σύστημα, στην απεξάρτηση κα. Στο πλαίσιο της ΕΕ όμως τα περιθώρια για δαπάνες γίνονται ασφυκτικά λόγω των κανόνων για το έλλειμμα.
 
Αναφέραμε παραπάνω της αυστηροποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας που επήλθε με το νομοθέτημα για την Οικονομική Διακυβέρνηση: οι διαδικασίες για την επιβολή χρηματικής ποινής αυτοματοποιήθηκαν και αυτή επιβάλεται με το που η χώρα ξεπεράσει το προβλεπόμενο όριο του 3%. Δύο ακόμα στοιχεία έρχονται να προστεθούν :
   - Με δεύτερο νομοθέτημα για την οικονομική διακυβέρνηση (προσχέδιο της 23 Νοεμβρίου 2011) τα κράτη θα καταθέτουν πλέον και τους πρόχειρους προϋπολογισμούς, τους οποίους θα διορθώνει η Κομισιόν
   - Με βάση τη νέα Συνθήκη με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, οι χώρες θα πρέπει να δέχονται επιπλέον οικονομικό πρόγραμμα σε περίπτωση που ξεπερνάνε το 3%.
   - Έχουν συνταγματική υποχρέωση να τηρούν και ένα νέο όριο 0,5% ‘διαρθρωτικού’ ελλείμματος (δηλ. το έλλειμμα αν δεν υπήρχε ύφεση)
 
Αυτή τη στιγμή το όριο ελλείματος του 3% ξεπερνάνε 14 από τις 17 χώρες της Ευρωζώνης.
 
Η αύξηση των δαπανών ειδικά στην αρχή μια διαφορετικής οικονομικής πορείας για ένα τόπο συνήθως επιφέρει την αύξηση των ελλειμάτων και αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό. Η ίδια η Συνθήκη της ΕΕ ωστόσο καθιερώνει πλέον τη λιτότητα ως αιώνια πολιτική. 

 

Εθνικοποίησεις – Κοινωνικοποιήσεις στο βασίλειο του ανταγωνισμού;

 
Η οικονομική πολιτική στην ΕΕ ‘ασκείται σύμφωνα με την αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό’ (άρθρο 119) και πρέπει να ‘έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της ανταγωνιστικής ικανότητας των επιχειρήσεων·’ (Άρθρο 32)
 
Ο ανταγωνισμός δεν πρέπει να νοθεύεται από κανενός είδους κρατική παρέμβαση. Το άρθρο 107 της Συνθήκης της ΕΕ ορίζει ότι: ‘ενισχύσεις που χορηγούνται υπό οποιαδήποτε μορφή από τα κράτη ή με κρατικούς πόρους και που νοθεύουν ή απειλούν να νοθεύσουν τον ανταγωνισμό διά την ευνοϊκής μεταχειρίσεως ορισμένων επιχειρήσεων ή ορισμένων κλάδων παραγωγής είναι ασυμβίβαστες με την εσωτερική αγορά’.
 
"Τα κρατικά μονοπώλια εμπορικού χαρακτήρα’ μπορούν να υπάρχουν μόνο ‘κατά τρόπο, ώστε να αποκλείεται, ως προς τους όρους εφοδιασμού και διαθέσεως, οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ΄ντόπιων και ξένων εταιρειών και υπηκόων.’"(άρθρο 37)
 
Αυτά ισχύουν ως γενικές αρχές και θα έθεταν εμπόδια σε κάθε εθνικοποίηση στρατηγικού κλάδου (φυσικού μονοπωλίου) που θα επιχειρούσε μία προοδευτική ή αριστερή κυβέρνηση.
 
Πέρα όμως από αυτούς του γενικούς κανόνες υπάρχουν και οι κανονισμοί απελευθέρωσης συγκεκριμένων κλάδων όπως:
- οι χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες
- η ενέργεια
- οι τηλεπικοινωνίες
- οι σιδηρόδρομοι
- τα ταχυδρομεία
 
Ο έλεγχος των βασικών μετοχικών πακέτων και άρα και της διοίκησης μεγάλων εταιρειών από τα κράτη δεν απαγορεύεται, αλλά η οργάνωση τους ως κρατικά μονοπώλια ναι. Κάθε κλάδος βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο απελευθέρωσης, με τον τραπεζικό τομέα να προηγείται, καθώς η διαδακασία στην ΕΕ προχώρησε παράλληλα με την απελευθέρωση των υπηρεσιών στα πλαίσια του ΠΟΕ. Τα ταχυδρομεία και οι σιδηρόδρομοι αρχίζουν τώρα μόλις να απελευθερώνονται. Στο στάδιο ανάπτυξης όπου είναι τώρα το οικονομικό σύστημα, το τεχνητό σπάσιμο κλάδων που έχουν φυσικά συγκεντροποιηθεί δε θα βοηθήσει καθόλου την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων παρά μόνο την κερδοφορία αυτών που θα έχουν πρόσβαση στην εξασφάλιση μεριδίων της αγοράς. 
 
Ένα κάρο διατάξεις της ΕΕ θα παραβιάζονταν εάν μία χώρα αποφάσιζε να φέρει το συντριπτικό κομμάτι του χρηματοπιστωτικού συστήματος υπο δημόσιο έλεγχο με διαφάνεια και κοινοβουλευτικό και εργατικό έλεγχο (όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ). Βέβαια καμία σχέση δεν θα είχε ένα τέτοιο μέτρο με την αγορά από το κράτος του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών μιας τράπεζας, όπως έχουν κατ’επανάληψη κάνει τα ευρωπαϊκά κράτη από το 2008 για να σώσουν τις ιδιωτικές τράπεζες. Η χώρα αυτή δε θα μπορούσε να απαγορεύσει σε ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να εγκατασταθούν και να ανταγωνιστούν με το εθνικοποιημένο σύστημα. Η ελευθερία της εγκατάστασης και παροχής υπηρεσιών εντός ΕΕ είναι δεδομένη. Το εθνικοποιημένο σύστημα θα αντιμετώπιζε επίσης πολλά προβλήματα με τη χρηματοδότησή του αφού οι όροι για την παροχή κρατικών εγγυήσεων είναι εξαιρετικά αυστηροί (πχ. Οδηγία 2006/48). 
 
Σε περίπτωση χρεοκοπίας και εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος, η εγκαθίδρυση περιορισμού ή απαγόρευσης εξόδου κεφαλαίων θα παραβίαζε μία από τις τέσσερις βασικές θεμελιώδεις ελευθερίες της ΕΕ τουτέστιν την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων.[11]Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, οι αρχές της Φραγκφούρτης χρησιμοποίησαν και το επιχείρημα της παρεμπόδισης της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων για να απογεορεύσουν τις διαδηλώσεις κατά της ΕΚΤ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει ήδη ντε φάκτο δώσει προτεραιότητα στο σεβασμό της ελευθερίας αυτής σε βάρος βασικών δικαιωμάτων όπως αυτό της απεργίας. 

 

Δια ροπάλου απαγόρευση του προστατευτισμού

 
Απορία προκαλεί η διαπίστωση στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ότι ‘η ενιαία αγορά και το ενιαίο νόμισμα κατάργησαν κάθε δυνατότητα προστασίας της εγχώριας παραγωγής, είτε με δασμούς είτε με τη νομισματική πολιτική και επέβαλαν τον πιο άγριο ανταγωνισμό’ με συνέπεια ‘στις πιο αδύναμες χώρες σα την Ελλάδα, η αποβιομηχάνιση και η καταστροφή ολόκληρων κλάδων της παραγωγής’ να είναι ραγδαίες. Παρά την έλλειψη αρκούντος δημοσίου διάλογου ο Συνασπισμός είχε σίγουρα υπόψη του αναλύσεις που με ακρίβεια προβλέποντας τα αποτελέσματα αυτά τόσο πριν την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και την είσοδο στην Ενιαία Αγορα το 1992 όσο κι πριν την είσοδο στο Ευρώ το 2001. Παρόλαυτα τα στήριξε και τα δύο.
 
Και τώρα πάντως δεν προτείνει την ανάκτηση κάποιων προστατευτικών μέτρων καθότι αυτά φυσικά θα παραίβεναν θεμελιώδεις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενδιαφέρουσες είναι και οι προτάσεις του για την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής με ‘τρόφιμα υψηλής ποιότητας’ για την εγχώρια κατανάλωση, κάτι που σίγουρα θα προσέκρουε στις ποσωστόσεις ανά έιδος και τον όλο σχεδιασμό της ΚΑΠ.

 

Ποιος δρόμος για την Ευρώπη των λάων και των εργαζομένων;

 
Για να παραβιάσει τις Συνθήκες και τη νομοθεσία της ΕΕ, μια κυβέρνηση δε χρειάζεται να προωθήσει αποφασιστικά τον εργατικό έλεγχο, να υποβοηθήσει τη δημιουργία λαϊκών θεσμών και να βασιστεί σε αυτούς, να στοχεύει σε κοινωνικοποιήσεις και στην εμπέδωση του δημοκρατικού σχεδιασμού. Αρκεί να θέλει απλά να κρατικοποιήσει κάποιους τομείς που αιμοραγούν την οικονομία της, να προσπαθήσει να προστατέψει την εγχώρια παραγωγή, ν’αυξήσει του μισθούς, τις δημόσιες επενδύσεις και να σταματήσει τη διαρροή κεφαλαίων. Αρκεί να θέλει να εξασκήσει μια οικονομική πολιτική που να υπάγεται σε κάποιου είδους λαϊκή κυριαρχία όπως αυτή ορίζεται στα αστικά συντάγματα, και να μη δέχεται αμάσητες τις επεξεργασίες της πάνσοφης Κομισιόν που ετοιμάζονται αγκαλιά με τις ισχυρότερες κυβερνήσεις και τους λομπίστες των πολυεθνικών.
 
Αν μία κυβέρνηση επιχειρήσει να εφαρμόσει τα μισά μέτρα από αυτά που είναι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (δεν μιλάμε καν γι’αυτά που είναι σε αυτό του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) θα έχει να αντιμετωπίσει έναν αρμαγεδώνα προστίμων για κάθε λογής παραβιάσεις κανόνων ελλείματος, ανταγωνισμού, κρατικών ενισχύσεων, εμποδίων στην ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς, ‘υπέρογκων’ μισθών κ.ο.κ. Επίσης θα μπορούσαν να διακοπούν οι ροές από τα ταμεία συνοχής και γεωργίας – που σε μη αμηλητέο βαθμό πρόκειται για φόρους Ελλήνων πολιτών που επιστρέφουν μέσω ΕΕ - λόγω ελλειμάτων σε περιφερειακό επίπεδο, όπως έγινε με την Ουγγαρία.[12]
 
Θα μπορούσε βέβαια σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση να ακολουθήσει στάση απειθαρχείας μην πληρώνοντας τα πρόστιμα, και ακολουθώντας τις πολιτικές που θέλει καλώντας σε διμερές επίπεδο και άλλες χώρες να τις ακολουθήσουν και να συνεργαστούν (έχοντας φυσικά αποχωρήσει από το Ευρώ). Ένα κομμάτι της αριστερής γαλλικής καμπάνια για το Όχι στο Ευρω-σύνταγμα το 2006 έχει περιγράψει αναλυτικά πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια τέτοια τακτική.[13] Πρόκειται για μια τακτική πρόκλησης κρίσης μέσα στην ΕΕ, ελπίζοντας στην απόσπαση συμμάχων. Αν ωστόσο δε δουλέψει σε σύντομο χρονικό διάστημα, η συνεχιζόμενη ένταξη μόνο προβλήματα θα προκαλεί στην εν λόγω κυβέρνηση. 
 
Σε κάθε περίπτωση, όταν η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει ότι θα αναδιαπραγματευτεί το Δημοσιονομικό Σύμφωνο για όλη την Ευρώπη και θα γίνει η απαρχή για την αλλαγή πλεύσης σε όλη την Ευρώπη, οφείλουμε να πούμε ότι δεν πατάει στο έδαφος. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η ΕΕ ενέτεινε τη διαδικασία αντιδραστικοποίησης της σε όλα πεδία (οικονομία, κοινωνία, δημοκρατία, μυστικότητα, κλπ.) και η εκλογή Ολλάντ δεν άλλαξε τίποτα σε αυτό. Η αλλαγή πλεύσης θα γίνει μόνο αν υπάρξουν κινηματικές διεργασίες ανάλογες με αυτές που υπήρξαν στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια, αλλά περισσότερο οργανωμένες και στοχευμένες, και αν γίνεται πριν οι άνθρωποι και σε άλλες χώρες πούνε το ψωμί, ψωμάκι.
 
Το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης είναι πολύ θεμιτό και ίσως και στοιχείο ταυτότητας του διεθνισμού της αριστεράς που αντιτίθεται στον εθνικισμό που όλο περισσότερο συγκλίνει με το νεοφιλελευθερισμό στο επίπεδο της ιδεολογίας. Είναι ωστόσο ματαιοπονία να υπολογίζει κανείς ότι η υπάρχουσα δομή μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι έστω και κατ’υποψίαν σοσιαλιστικό. Γιατί να κάτσει κανείς να αλλάξει ένα ένα όλα τα άρθρα και τους κανονισμούς που είδαμε παραπάνω;
 
Εάν υπάρχει συσχετισμός να ξεκινήσει μια πραγματική συνεργασία των ευρωπαϊκών (και γιατί όχι και άλλων γειτονικών) λαών σε διαφορετικές βάσεις και υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης, τότε μάλλον θα ήταν πιο κατάλληλη η ίδρυση από το μηδέν ενός οργανισμού. Η ιστορία της ΕΕ μας δείχνει ξεκάθαρα ότι ο σαν οργανισμός έχει τα συμφερόντα του κεφαλαίου στο DNA της.[14]
 
Η προτεραιότητα παραμένει στην κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων εκεί που είμαστε και την εκκίνηση αντίστροφης πορείας που μόνο η δράση στους χώρους δουλειάς και στο δρόμο μπορεί να εγγυηθεί. Η διατήρηση απολετεσματικών δίαυλων επικοινωνίας με τα κινήματα στις άλλες χώρες έχει επίσης ιδιαίτερη σημασία. 
 
-------------------------------------------
 
[1] ‘Η διεκδίκηση και υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα επιχειρήσεων και τομέων στρατηγικής σημασίας (έρευνα, τεχνολογία, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, τράπεζες, ορυκτός πλούτος). Απεξάρτησή τους από μονοπωλιακές δεσμεύσεις, προώθηση ουσιαστικού κοινοβουλευτικού και λαϊκού ελέγχου.’ Αναφέρει το πρόγραμμα του ΚΚΕ
 
[2] Εκλογική Διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 29 Απριλίου 2012http://www.antarsya.gr/node/239
 
[3] ‘η ακύρωση των Μνημονίων θα συνοδευτεί και από τη διεκδίκηση, που θα την θέσουμε εξαρχής, αναδιαπραγμάτευσης, συνολικά, του χρέους, προκειμένου να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος του.’ Π. Λαφαζάνης στο Βήμα FM, 18 Μαϊου
 
 
 
 
 
[7] Αν είναι μεταξύ κράτους μέλους και του EFSF επιλύεται σε Λοουξεμβουργιανό δικαστήριο με βάση το αγγλικό δίκαιο! EFSF Framework Agreement
 
[8] Ενοποιημένη απόδοση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης
 
 
[10] Face aux lobbys européens - Yiorgos Vassalos, chercheur au Corporate Europe Observatory
 
[11] Οι άλλες είναι η ελευθερία κίνησης εργαζομένων, αγαθών και υπηρεσιών.
 
[12] Commission proposes to suspend €495 million of Cohesion Fund for Hungary for 2013 for failure to address excessive deficit
 
[13] Aurélien Bernier et le M’PEP: Désobéissons à l’Union européenne!
 
[14] Δείτε το τελευταίο κομμάτι σε αυτό το άρθρο ‘Ευρώπη των αφεντικώναπό τα γεννοφάσκια της-Eλεγχόμενη από τις πολυεθνικές’
 
Επίσης: Europe Inc. in crisis - the EU's alliance with big business is a dead-end http://www.corporateeurope.org/publications/europe-inc-crisis-eus-allian...
 
* Ο Γιώργος Βασσάλος είναι  ερευνητής στο Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών
 
(συντομευμένη εκδοχή του άρθρου στο ΠΡΙΝ 27/5/12)

Όλα τα άρθρα μας