"Και να γιατί είμαι το πνεύμα της ανταρσίας, γιατί στα ιδανικά των κόσμων που γκρεμίζονται
φέρνω τα ιδανικά των κόσμων που γεννιούνται. Είμαι κάθε φορά το μέλλον…"

Κ.Βάρναλης

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Κ. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ: ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΡΑΧΜΗ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΗΝ ΞΟΡΚΙΖΟΥΜΕ

Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι από τις πρώτες φωνές που ακούστηκαν για χρεοκοπία και επιστροφή στην δραχμή, όταν και τα δύο θέματα αποτελούσαν ταμπού, μετά το ξέσπασμα της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης. Ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, μαζί με την ομάδα του RMF (Research on Money and Finance), έχουν προχωρήσει σε έρευνες και μελέτες για τις επιπτώσεις του ευρώ στις περιφερειακές οικονομίες και τα δομικά προβλήματα του κοινού νομίσματος.  Συνέντευξη στον Σπύρο Αλεξίου στην isotimia

Υποστηρίζουν δυναμικά και κόντρα στο ρεύμα, την λύση της επιστροφής στη δραχμή, για την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Στην συνέντευξή του ο Κώστας Λαπαβίτσας περιγράφει τις απαραίτητες διεργασίες, τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουμε, αλλά και τις λύσεις που θα πρέπει να δοθούν. Και προειδοποιεί πως το νέο Μνημόνιο, όχι μόνο μας οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια σε ασύντακτη χρεωκοπία ή πολυετή δραματική ύφεση, αλλά και η λεγόμενη «ανασυγκρότηση» του κράτους με απολύσεις θα οδηγήσει σε διάλυση του. Και θα αποτελέσει το πρόσφορο έδαφος για την δημιουργία άνομων παρακρατικών θυλάκων μέσα στους κρατικούς θεσμούς, που θα νέμονται την εξουσία του. Σήμερα, που ξαναμπαίνουν στο τραπέζι –σταδιακά- όλα τα ζητήματα ταμπού, οι ενδελεχείς μελέτες του RMF και του Κώστα Λαπαβίτσα, όσο και αν διαφωνεί κανείς μαζί τους για τις πολιτικές επιλογές, μπορούν να αποτελέσουν την άκρη του νήματος για να δούμε τι μας περιμένει στο μέλλον και να προετοιμαστούμε.


Το τελευταίο Μνημόνιο δεν φαίνεται να έχει πείσει τις αγορές, τους επενδυτές, ούτε καν αυτούς που το υπέγραψαν. Πιστεύετε ότι το νέο σχέδιο διάσωσης μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την τροχιά της κατάρρευσης;


Οχι. Δεν νομίζω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Θα δούμε στην πράξη πού θα καταλήξει τo PSI, κι αν θα κατορθώσει η χώρα να αποφύγει και την τεχνική αθέτηση πληρωμών. Δεν είναι διόλου σίγουρο ότι δεν θα γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά, και με τις καλύτερες προοπτικές, το Μνημόνιο θα οδηγήσει το χρέος στο 120% το 2020. Οι υποθέσεις που έχουν γίνει για να φτάσει εκεί, είναι τόσο ακραίες, και είναι τόσο πολλές οι αστάθμητες μεταβλητές, ώστε είναι πολύ πιθανό το χρέος να εκτραπεί, και να φτάσει στο 160% το 2020.

Αλλά, ακόμα και στο 120% να είναι το χρέος, παραμένει μη βιώσιμο. Διότι, πρώτον, μια οικονομία του μεγέθους της ελληνικής δεν μπορεί να αντέξει χρέος τέτοιου ύψους. Και, δεύτερον, το χρέος στο 120% κατά το 2020, θα το κατέχει ο επίσημος δανειστής, ο οποίος θα έχει και προτεραιότητα στην αποπληρωμή του. Ως εκ τούτου, η Ελλάδα δεν θα μπορεί να επιστρέψει στις αγορές, γιατί ποιος ιδιώτης δανειστής θα αγοράσει κρατικά χαρτιά, όταν ξέρει ότι θα έχει προτεραιότητα κάποιος άλλος; Όταν μάλιστα το χρέος θα προσεγγίζει τα 250 δισ. Άρα, θα χρειαστεί και πάλι αναδιάρθρωση, η οποία θα είναι πιο δύσκολη, καθώς θα είναι ο επίσημος δανειστής μέσα. Επίσης, εξίσου σημαντικό είναι ότι τα μέτρα που συνοδεύουν το PSI είναι εντελώς απίθανο να φέρουν αποτέλεσμα. Πρώτον, διότι όσον αφορά τη σταθεροποίηση, επιβάλλουν λιτότητα πάνω στη λιτότητα, οπότε οι συνθήκες θα γίνουν ακόμη δυσκολότερες για την οικονομία. Η συρρίκνωση φέτος θα είναι επίσης πολύ μεγάλη, κάτι που θα συνεχιστεί. Πρόκειται λοιπόν για μέτρα παράλογα.

Πέραν αυτού, τα αναπτυξιακά μέτρα που περιλαμβάνονται, όπως η απελευθέρωση των επαγγελμάτων και η συντριβή του εργατικού εισοδήματος, δεν είναι δυνατό να οδηγήσουν σε ταχύρρυθμη ανάπτυξη.

Όλες αυτές οι απιθανολογίες είναι πρωτόλεια επιχειρήματα σπουδαστών προπτυχιακών στα Οικονομικά. Είναι αδύνατον να οδηγήσουν σε συστηματική ανάπτυξη. Οι υποθέσεις εργασίας, που γίνονται από όσους κατάρτισαν το Μνημόνιο, φαίνεται να δείχνουν ότι, με τις ευνοϊκότερες προοπτικές, η ανάπτυξη που θα πετύχει η Ελλάδα θα είναι, μέχρι το 2020, της τάξεως του 2,5%. Αυτό το ποσοστό δεν μεταφράζεται σε ανάπτυξη που μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα για τη χώρα.

Πολλοί πιστεύουν ότι, παρά την κοινωνική αγριότητα του σημερινού Μνημονίου, οι εκλογές στη Γαλλία θα φέρουν ανατροπές στη διεθνή σκηνή, και θα επιτρέψουν στο μέλλον άμβλυνση των σκληρών μέτρων. Η έλευση του Ολάντ στην εξουσία μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη, αλλά και το μέλλον της Ελλάδας;

Είναι βέβαιο ότι, αν αλλάξει το πολιτικό προσωπικό, θα αλλάξουν και επιμέρους πολιτικές και αποφάσεις. Δεν θα είναι ίδιος ο Ολάντ με τον Σαρκοζί. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά δεν πιστεύω ότι ο Ολάντ, ο ίδιος, είναι κάποια σοβαρή ριζοσπαστική προσωπικότητα. Όσοι γνωρίζουν τη γαλλική πολιτική, το βεβαιώνουν σε όλους τους τόνους. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι δεν φέρουν πρωτίστως τα πρόσωπα την ευθύνη για ό,τι γίνεται σήμερα. Δεν είναι δηλαδή οι πολιτικές πεποιθήσεις της Μέρκελ και του Σαρκοζί, αλλά οι δομικές σχέσεις του ίδιου του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το πρόβλημα.Οι οποίες δεν πρόκειται να αλλάξουν, επειδή θα εκλεγεί ο Ολάντ πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Οι Γερμανοί κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στην τραπεζική κρίση, που προκλήθηκε από ανεύθυνους τραπεζίτες, οι οποίοι άφησαν ανεξέλεγκτη την κερδοσκοπία, και στην κρίση χρέους που προκλήθηκε από ανεύθυνες μεσογειακές κυβερνήσεις που άφησαν ανεξέλεγκτα τα χρέη. Είναι ορθός ο διαχωρισμός αυτός;

Είναι λάθος μια τέτοια διάγνωση. Βεβαίως, η κρίση δεν έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά σε όλες τις χώρες της περιφέρειας. Για παράδειγμα, το ισπανικό κράτος ήταν συντηρητικότερο του γερμανικού και όσον αφορά στα ελλείμματα του προϋπολογισμού, και όσον αφορά στη συσσώρευση δημοσίου χρέους. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για σπάταλο και «άμυαλο» κράτος. Το ίδιο ισχύει και για την Πορτογαλία. Και τα δύο αυτά κράτη ανήκουν στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Και τα δύο βρίσκονται στη δίνη της κρίσης. Η κρίση έχει κοινά αίτια, που έχουν να κάνουν με την παγκόσμια κρίση που ξέσπασε το 2007-2008, η οποία πέρασε στην Ευρώπη, με χαρακτηριστικό τρόπο, λόγω των ιδιαίτερων δομών του ευρώ. Για λόγους δομικούς του ευρώ, προϋπήρχε η συσσώρευση ιδιωτικού και δημόσιου χρέους σε πολλά κράτη της περιφέρειας. Η κρίση, που ενέσκηψε το 2008, κατάφερε το καίριο πλήγμα, εμφανίστηκε δε με διαφορετικό τρόπο σε κάθε κράτος, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του. Τα αίτια, όπως και η βασική διαδικασία, είναι παρόμοια. Δεν είναι τυχαίο ότι η κρίση εμφανίζεται σε όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Και οφείλεται στη δομή του ευρώ.

Ποιο είναι, λοιπόν, αυτό το δομικό πρόβλημα του ευρώ;

Καταρχήν, το ευρώ διαμεσολάβησε την παγκόσμια κρίση στην Ευρώπη. Το ευρώ είναι ένας μηχανισμός, που φτιάχτηκε για να δημιουργήσει ένα χρήμα παγκόσμιας εμβέλειας. Ένα χρήμα, που θα είναι παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Το χρήμα αυτό υπήρχαν τρεις προϋποθέσεις για να γίνει: η κοινή νομισματική πολιτική, το κοινό τραπεζικό πεδίο (αν και οι τράπεζες παρέμειναν υπό εθνικό καθεστώς) και, φυσικά, η δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία επιβλήθηκε μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η οικονομική ευλυγισία προήλθε από την αγορά εργασίας, δηλαδή από τις πιέσεις που ασκήθηκαν σ' αυτήν. Σ' αυτό το σημείο οι χώρες της περιφέρειας έπεσαν σε παγίδα: από τη στιγμή που η Γερμανία επέβαλε για δύο δεκαετίες πάγωμα του εργατικού κόστους, με μεθόδους πολύ αυστηρές, οι χώρες της περιφέρειας σταδιακά έχασαν σε ανταγωνιστικότητα. Έχουμε, δηλαδή, δομικά αίτια στα οποία οφείλεται η απώλεια της ανταγωνιστικότητας. Αυτό είναι η αφετηρία του προβλήματος. Διότι η απώλεια της ανταγωνιστικότητας έφερε τα μεγάλα ελλείμματα που χρηματοδοτήθηκαν με χαμηλές πιστώσεις. Και οδηγηθήκαμε στη μεγάλη συσσώρευση χρέους. Όταν, λοιπόν, έφτασε η κρίση του 2007-2008, αποκαλύφθηκαν οι δομικές αδυναμίες και άρχισε να ξεδιπλώνεται το πρόβλημα.

Για σας αποτελεί μονόδρομο η επιστροφή στη δραχμή; Αν οι πλούσιες χώρες δέχονταν την ανακύκλωση των πλεονασμάτων τους, μέσω επενδύσεων και όχι μέσω δανεισμού, θα άλλαζαν οι ευρωπαϊκές προοπτικές της χώρας;

Αν αυτή τη στιγμή γινόταν κάποιο θαύμα και οι χώρες του πυρήνα αποδέχονταν την ουσιαστική διαγραφή του ελληνικού χρέους, δηλαδή να διαγραφούν 150 με 200 δισ. ευρώ, για παράδειγμα, και ταυτόχρονα υπήρχε ένα είδος σχεδίου Μάρσαλ, με ροή κεφαλαίων στην Ελλάδα και γινόταν μεταβίβαση τεχνολογίας και δεξιοτήτων, τότε θα μπορούσε όντως η χώρα μας να βρει μια καινούργια ισορροπία μέσα στο σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και να επιβιώσει. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει με τις δομές. Είναι το πρώτο πράγμα, που δεν θα μπορούσε να γίνει. Η ιδέα ότι θα μπορούσαμε να έχουμε ένα σχέδιο Μάρσαλ και από κοινού αντιμετώπιση της κρίσης, συναινετικά, πηγάζει από τις αρχές του ευρωπαϊσμού, οι οποίες πλαισίωσαν το ευρωπαϊκό νόμισμα. Οι οποίες όμως αποδείχτηκε ότι αποτελούν γράμμα κενό. Αποτελούν ιδεολόγημα. Άλλος είναι ο πυρήνας του ευρώ, όπως σαφώς αποκαλύπτουν αυτά που γίνονται. Με βάση λοιπόν την πολιτική που περιγράψαμε στην αρχή, η Ελλάδα μέσα στο ευρώ δεν μπορεί να επιβιώσει. Θα έχει μπροστά της χρόνια μαρασμού και κατάπτωσης, αν συνεχίσει να παραμένει στο ευρώ. Κάποια στιγμή η συρρίκνωση θα σταματήσει. Αλλά δεν θα ακολουθήσει η ανάπτυξη.

Σύμφωνα με μελέτη της Bank of America Merrill Lynch, οι παλαιότερες υποτιμήσεις της δραχμής είχαν κατά μέσο όρο αρνητική –και όχι θετική- επίπτωση στην ανάπτυξη, της τάξης του 0,6% σε ορίζοντα πενταετίας. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά;

Καταρχήν, δεν εμπιστεύομαι τις εκτιμήσεις που γίνονται από τις τράπεζες. Ας μην υπολογίσουμε τις μεγάλες υποτιμήσεις της δραχμής. Και μόνο η σταδιακή της διολίσθηση, για πολλές δεκαετίες, ήταν ο ουσιαστικότερος λόγος, για τον οποίο δεν εκτοξεύθηκε στα ύψη το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στο παρελθόν. Λειτούργησε σαν βαλβίδα εκτόνωσης για το σύστημα. Τώρα, με νομισματικά γεγονότα τέτοιου μεγέθους, όπως η αλλαγή του νομισματικού κανόνα, η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι η ανάκαμψη ακολουθεί, κατά κανόνα, γρήγορα. Στην Αργεντινή, για παράδειγμα, ήρθε η ανάκαμψη σε τρεις μήνες. Από χαμηλή βάση, βέβαια. Δεν βλέπω τον λόγο, να μην γίνει το ίδιο και στην Ελλάδα.

Με την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα χρεοκοπήσουν χιλιάδες επιχειρήσεις, αλλά και όλες οι τράπεζές μας. Πόσα χρόνια πιστεύετε ότι θα χρειαστεί η χώρα για να ξεπεράσει αυτό το σοκ, και να δημιουργήσει από την αρχή τις βασικές οικονομικές δομές, ώστε να είναι σε θέση να απολαύσει αυτές τις ευεργετικές επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα;

Το πρόβλημα των τραπεζών τίθεται με διαφορετικό τρόπο, απ' ό,τι εκείνο των επιχειρήσεων. Αλλά και διαφορετικά αυτό των επιχειρήσεων, που έχουν ανοίγματα στο εσωτερικό, σε σχέση με εκείνο όσων έχουν διεθνή ανοίγματα. Πρέπει λοιπόν να γίνει μια ιεράρχηση. Το πρόβλημα αναχρηματοδότησης των τραπεζών θα προκύψει με αφορμή όχι την έξοδο από το ευρώ, αλλά το δημόσιο χρέος. Οι τράπεζες έχουν κεφαλαιακό πρόβλημα, επειδή έχουν μεγάλο ποσό δημοσίου χρέους. Και επίσης έχουν σημαντικές επισφάλειες, λόγω της ύφεσης. Η αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού σήμερα γίνεται τελείως εσφαλμένα, διότι θα δανειστεί ο ελληνικός λαός 30 ως 50 δισ. ευρώ, τα οποία θα διατεθούν στις τράπεζες, χωρίς να υπάρχει κανένας δημόσιος έλεγχος για τα χρήματα αυτά.

Η απάντηση, σχετικά με το πρόβλημα των τραπεζών, σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, είναι: να αποκτήσουν δημόσιο περιεχόμενο. Δηλαδή να μην παρέχεται μόνο δημόσιο χρήμα, αλλά να ασκείται και δημόσιος έλεγχος. Μπορεί να μην χρειαστεί να χορηγηθεί δημόσιο χρήμα, γιατί δεν θα είναι εύκολο, αλλά να γίνει επιμήκυνση των δημοσίων χρεών, να μην χρεοκοπήσει το Δημόσιο ως προς τις τράπεζες. Και να παραταθεί ο δανεισμός τους, ώστε να επιβιώσουν υπό κρατική ιδιοκτησία.

Το πρόβλημα των τραπεζών θα αφορά, επίσης, σε μεγάλο βαθμό τη ρευστότητα. Θα πρέπει να ανασυνταχθεί η Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου να μπορεί να τους παρέχει ρευστότητα. Όσον αφορά στα πιστωτικά ιδρύματα, επομένως, απαιτείται άμεση παρέμβαση. Και υπάρχει η δυνατότητα το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί, εφόσον το Κράτος παρέμβει άμεσα και τις ανασυντάξει.

Το ζήτημα των επιχειρήσεων τίθεται διαφορετικά. Όσες έχουν πιστωτικό άνοιγμα στην εγχώρια αγορά, θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, επειδή τα χρέη θα μετατραπούν στο νέο νόμισμα, και θα μπορούν να λαμβάνουν ρευστότητα από τις τράπεζες. Το πρόβλημα, που θα έχουν οι επιχειρήσεις αυτές, θα έχει να κάνει με τις πληρωμές στην αγορά. Στο θέμα αυτό θα απαιτηθεί παρέμβαση των τραπεζών, που θα βρίσκονται υπό κρατική εποπτεία, ώστε να δοθεί παράταση στις πιστώσεις. Να παραταθεί ο χρόνος των πληρωμών, ώστε οι υγιείς επιχειρήσεις να μην καταρρεύσουν, για λόγους για τους οποίους δεν θα ευθύνονται.

Για τις επιχειρήσεις, που έχουν άνοιγμα στο εξωτερικό, τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα. Γιατί ο δανεισμός σε ευρώ, δεν θα μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί. Εκεί θα χρειαστεί συντονισμένη παρέμβαση. Καταρχήν, οι επιχειρήσεις αυτές γνωρίζουν ήδη τον κίνδυνο που υπάρχει, και έχουν αρχίσει να λαμβάνουν μέτρα αμυντικά, στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ. Δεν το κάνουν αυτό μόνο οι ελληνικές, αλλά και άλλες επιχειρήσεις. Αν επέλθει μεταβολή του νομισματικού κανόνα, θα πρέπει οι επιχειρήσεις που είναι εκτεθειμένες σε ευρώ, να εισέλθουν σε μια διαδικασία αναδιαπραγμάτευσης των χρεών τους με τις ξένες τράπεζες. Ίσως απαιτηθούν ως προς αυτό νέες κρατικές εγγυήσεις. Θα σημειωθούν ασφαλώς και απώλειες. Λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι ένα τίμημα που θα καταβάλλει η χώρα, για να βγει από την παγίδα, στην οποία βρίσκεται. Το πρόβλημα όμως αυτό είναι αντιμετωπίσιμο. Γιατί, ταυτόχρονα, θα δημιουργηθούν νέες συνθήκες, ευνοϊκότερες για τη δραστηριότητα των επιχειρήσεων και τη λειτουργία τους στη νέα κατάσταση, που θα δημιουργήσει η αποχώρησή μας από το ευρώ.

Η Ελλάδα εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις εισαγωγές, για να καλύψει τις ανάγκες της σε καύσιμα, αλλά και σε βασικά είδη διατροφής. Ως υπέρμαχος της δραχμής, πώς προτείνετε να αντιμετωπιστούν οι γενικευμένες ελλείψεις αλλά και η απογείωση των τιμών στα είδη αυτά, στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ;

Το πρόβλημα αυτό δεν είναι διόλου απλό. Ίσως είναι το σημαντικότερο, που θα αντιμετωπίσει η χώρα. Μεσοπρόθεσμα, αυτή η αλλαγή θα επαναφέρει μια ισορροπία. Θα αναπτυχθεί η εγχώρια αγορά και θα επιτευχθεί ισορροπία στις διεθνείς εμπορικές σχέσεις. Βραχυπρόθεσμα, όμως, τα πράγματα θα είναι δύσκολα και θα απαιτηθεί συντονισμένη προσπάθεια κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών μηχανισμών, ώστε να ελεγχθεί η κατάσταση. Τα πράγματα σ' αυτό το θέμα είναι δύσκολα, αλλά ξεκάθαρα: θα χρειαστεί εξορθολογισμός και έλεγχος της κατανάλωσης. Είναι το πρώτο που θα πρέπει να γίνει, προκειμένου να μην οδηγηθούμε σε συνθήκες χάους. Γιατί, σας επαναλαμβάνω, οδηγούμαστε προς την έξοδο, οδηγούμαστε προς μια κατάσταση κατάρρευσης.

Προκειμένου να αποτραπεί το χάος, θα πρέπει να υπάρξει προετοιμασία και να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο γεγονός με οργανωμένες δομές αλλά και με ιεράρχηση της κατανάλωσης. Θα πρέπει, δηλαδή, οι επιχειρήσεις να πάρουν εκείνα που χρειάζονται. Όπως θα πρέπει τα πιο αδύναμα στρώματα του πληθυσμού και τα παιδιά να πάρουν ό,τι έχουν ανάγκη, ώστε να ζήσουν το πρώτο διάστημα, κατά το στάδιο αναδιάρθρωσης της παραγωγής.

Εννοείτε ότι θα διανέμονται τα τρόφιμα και τα καύσιμα με το δελτίο σε μια κοινωνία βαθιά καταναλωτική, όπως η ελληνική; Στην 27η πλουσιότερη χώρα του κόσμου;

Θα χρειαστεί να ληφθούν και διοικητικά μέτρα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Να ελεγχθούν η κατανάλωση και η παροχή πρώτων υλών, καθώς και η πρόσβαση σε βασικά αγαθά και προϊόντα, τα οποία χρειάζονται οι επιχειρήσεις και τα άτομα. Στην ενέργεια καλύπτονται οι ανάγκες της χώρας. Όχι όμως στο πετρέλαιο, όπου θα χρειαστεί ιεράρχηση: Ποιος θα παίρνει βενζίνη στην αρχή και ποιος όχι. Θα χρειαστεί, επίσης, να κλειστούν διακρατικές συμφωνίες, ώστε να διασφαλισθούν αυτοί οι πόροι. Οπωσδήποτε δε θα απαιτηθεί μια ιεράρχηση στην κατανάλωση των πόρων. Θα χρειαστεί ο κόσμος να βρει κάποιον τρόπο για να μετακινείται από και προς την εργασία του, καθόσον τα αποθέματα καυσίμων θα είναι περιορισμένα. Δεν θα πρόκειται για μια εύκολη περίοδο. Κανείς δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Αλλά, εάν γίνει αυτή η μεταβολή, και μπούμε σ' αυτή τη διαδικασία, η ανάκαμψη είναι υπόθεση μηνών.

Το πρόβλημα όμως είναι ποιο πολιτικό δυναμικό και ποια στελέχη μπορούν να αναλάβουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Μήπως εκείνοι που μας έφεραν σ' αυτό το σημείο; Δεν είναι σε θέση να πάρουν τις επιδοτήσεις. Πόσο μάλλον να διαχειριστούν μια κρίση τέτοιου επιπέδου...

Έχετε δίκιο σ' αυτό που λέτε. Αυτό το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Σας επαναλαμβάνω όμως: υπάρχει κίνδυνος να φτάσουμε σ' αυτό το σημείο ασύντακτα και ανοργάνωτα. Γιατί οι συνθήκες επιδεινώνονται όλο και περισσότερο. Υπάρχει περίπτωση να φτάσουμε σ' αυτή την κατάσταση, χωρίς να έχει γίνει η παραμικρή προετοιμασία. Κι αυτό είναι επικίνδυνο. Τώρα ποιος θα αναλάβει να φέρει εις πέρας το εγχείρημα της ανασυγκρότησης, είναι επίσης ένα ζήτημα, Θα απαιτηθεί κοινωνική και πολιτική κινητοποίηση. Θα χρειαστούμε νέες πολιτικές δυνάμεις. Όπως και την κινητοποίηση του ευρύτερου λαϊκού, κοινωνικού και εργατικού δυναμικού.

Τι χρονικό περιθώριο δίνετε στην κατάσταση χάους, και τι στην ανασυγκρότηση της οικονομίας, αν πάμε στη δραχμή είτε οργανωμένα με δική μας επιλογή, είτε ασύντακτα αν οι δανειστές μας δείξουν την έξοδο;

Η περίοδος χάους συναρτάται με το πόσο προετοιμασμένοι θα είμαστε. Αν έχει γίνει μια στοιχειώδης προετοιμασία, το χάος μπορεί να περιοριστεί. Ακόμη και να αποτραπεί, και να βιώσουμε μόνο μια περίοδο έντονης αναταραχής. Αν φτάσουμε εκεί, όμως, ξορκίζοντας το κακό, όπως κάνουμε σήμερα, τότε πιθανόν η περίοδος χάους να διαρκέσει περισσότερο. Διαπιστώνω εντούτοις ότι υπάρχει ένας δυναμισμός στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Το παρατηρεί κανείς, στην αντίδραση που είχαν αναφορικά με τις εξαγωγές. Αν αλλάξει ο νομισματικός κανόνας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα αντιδράσουν γρήγορα, για να ανακτήσουν την εγχώρια αγορά. Άρα, είναι λογικό να περιμένουμε την ανάκαμψη μέσα σε διάστημα μηνών. Δεν εννοώ ότι θα μπούμε σε ταχεία ανάπτυξη. Αλλά θα έχουμε πιάσει το κατώτατο σημείο και θα αρχίσει η άνοδος.

Φαντάζομαι ότι θα απαιτηθεί χρόνος για να μετατοπιστεί εργατικό δυναμικό από τις υπηρεσίες στον πρωτογενή τομέα. Να εκπαιδευθούν, να φυτέψουν, να παραγάγουν, ούτως ώστε να γεμίσει η αγορά με ελληνικά αγροτικά προϊόντα, καθώς τώρα λειτουργεί με εισαγόμενα που θα εξαφανιστούν. Θα είναι τέτοιου μεγέθους η απαραίτητη ανασυγκρότηση;

Αυτό που αναφέρετε είναι πολυετής διαδικασία. Και θα πρέπει στην Ελλάδα να γίνει αναδιάρθρωση του παραγωγικού δυναμικού. Να ξανασχεδιαστούν οι αναλογίες, ανάμεσα στις υπηρεσίες, στον πρωτογενή τομέα και στη βιομηχανία. Όπως και μέσα στις υπηρεσίες. Γιατί οι υπηρεσίες, τα χρόνια που πέρασαν, ήταν χαμηλής ποιότητας. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν, αλλά απαιτείται πολύς χρόνος. Και χρειάζεται να σχεδιαστεί βιομηχανική πολιτική με την ευρύτερη έννοια. Κάτι τέτοιο είναι υπόθεση ετών. Δεν έρχεται αυτομάτως με την αλλαγή του νομίσματος και την υποτίμηση. Η βραχυπρόθεσμη αλλαγή μπορεί να γίνει ταχύτατα με ό,τι υπάρχει. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να παράγουν τα προϊόντα, που δεν μπορούν να έρχονται από το εξωτερικό.

Ποιοι τομείς μπορούν να λειτουργήσουν ως ατμομηχανή σ' αυτή την ανάκαμψη της οικονομίας;

Λέγονται πολλά και εύκολα για την ελληνική οικονομία. Προφανώς, έχουμε ορισμένα πλεονεκτήματα στην παραγωγή ενέργειας, καθαρής ενέργειας, στη ναυτιλία. Αυτά είναι τα προφανή. Η σύνθεση, όμως, των ελληνικών εξαγωγών, αν τη συγκρίνουμε με εκείνη των τουρκικών εξαγωγών, για παράδειγμα, που είναι υψηλές τα τελευταία χρόνια, παραμένει πολύ καλύτερη, όσον αφορά σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Η Ελλάδα δεν είναι, δηλαδή, αυτό που έχουν κατά νουν πολλοί. Έχει αξιόλογο δυναμικό και τρόπους να παράγει προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Διότι έχει εκπαιδευμένα άτομα, όπως και σημαντικούς μηχανισμούς, που συμμετέχουν σ' αυτό το γίγνεσθαι. Αλλά, τα τελευταία χρόνια, υπάρχει η λογική να εμπιστευόμαστε τις δυνάμεις της αγοράς. Αυτό μόνο δεν είναι αρκετό. Μπορεί η χώρα να εισέλθει και σ' αυτούς τους τομείς, γιατί έχει καταρτισμένο προσωπικό.

Υπάρχουν σήμερα ορισμένοι οικονομολόγοι που λένε ότι είναι καλύτερο, για όλους αυτούς τους λόγους, να χρεοκοπήσουμε εντός του ευρώ, και να αφήσουμε τους Ευρωπαίους να δώσουν τη λύση και να οργανώσουν την ανασυγκρότησή μας, αντί να καταρρεύσουμε μόνοι μας εκτός ευρώ.

Η Ελλάδα δεν θα αποκομίσει οφέλη, αν παραμείνει στη Νομισματική Ένωση και προχωρήσει σε αθέτηση πληρωμών. Αλλά ούτε ισχύ θα αντλήσει από τη συμμετοχή της στα κοινοτικά όργανα. γιατί θα είναι ο παρίας της Ευρώπης. Είναι ήδη παρίας, αλλά αυτό θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο. Θα συνεχίσει δε να δέχεται την πίεση του ευρώ. Δεν θα έχει τα οφέλη, που θα προκύψουν από την αλλαγή του νομίσματος και των εργαλείων νομισματικής πολιτικής. Η αλλαγή των κοινωνιών γίνεται με δικές τους δυνάμεις, από τις ίδιες. Το να περιμένουμε άλλοι, από έξω, να έρθουν να μας σώσουν, είναι σφάλμα. Δεν θα το κάνουν ποτέ με όρους ευνοϊκούς για μας.

Σύμφωνα με τις τελευταίες φήμες η Γερμανία σχεδιάζει μετά τις γαλλικές εκλογές την αποβολή της Ελλάδας και της Πορτογαλίας από το ευρώ. Τον «καυτηριασμό του προβλήματος» όπως λένε στη Φρανκφούρτη, για να σωθούν οι υπόλοιποι. Πρόκειται για την περίφημη διαμάχη μεταξύ Μέρκελ και Σόιμπλε. Αυτό το σχέδιο μπορεί να πετύχει;

Είμαι βέβαιος ότι οι χώρες του πυρήνα έχουν μετανιώσει πολύ πικρά, επειδή δέχτηκαν στο ευρώ πολλές χώρες της περιφέρειας, όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία. Έχουν μετανιώσει, ίσως, και επειδή δέχτηκαν την Ιταλία και την Ισπανία, Τα προβλήματα αυτών των χωρών είναι πολύ μεγάλα, και αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι αντιμετωπίσιμα. Εδώ και πολύ καιρό δείχνουν ότι θα ήθελαν να φύγουν και η Ελλάδα και η Πορτογαλία. Αν κάτι τέτοιο μπορούσε να γίνει χωρίς παράπλευρο κόστος, θα το είχαν κάνει προ πολλού. Αλλά το παράπλευρο κόστος και σήμερα παραμένει υψηλότατο. Το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο. Αν μια χώρα εγκαταλείψει το ευρώ και προχωρήσει σε αθέτηση πληρωμών (ή αν αυτό γίνει από δύο χώρες), τότε μπορεί να ακολουθήσει και τρίτη χώρα. Το άμεσο επακόλουθο θα είναι να τρομοκρατηθούν οι αγορές, και να πάνε προς ασφαλέστερα ομόλογα. Κάτι ανάλογο θα συμβεί και στον τραπεζικό τομέα. Θα αρχίσει η μεταφορά καταθέσεων, οπότε το πιστωτικό σύστημα θα εισέλθει εκ νέου σε περίοδο μεγάλης αστάθειας. Κατά συνέπεια, θεωρώ άκρως παρακινδυνευμένο, υπό τις σημερινές συνθήκες, τον τρόπο παρέμβασης που σχεδιάζουν στη Φρανκφούρτη. Με τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της η ΕΚΤ, θα αντεπεξέλθει σε ορισμένες απ' αυτές τις πιέσεις. Εντούτοις, το όλο σχέδιο εκτιμώ ότι είναι πολύ παρακινδυνευμένο.

Το τελευταίο Μνημόνιο περιέχει 94 δράσεις απορρύθμισης του συστήματος μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάσημα; Υπάρχει περίπτωση να κατεδαφίσεις τη λογική και την ουσία μιας οικονομίας 200 ετών, όσο στρεβλή κι αν είναι, και να την ξαναχτίσεις σ' ένα δίμηνο;

Είναι απίστευτο αυτό που περιέχει το Μνημόνιο. Είναι τεράστιος ο αριθμός των δράσεων και μέτρων, τα οποία ποικίλλουν. Περιλαμβάνονται, από ουσιαστικά και πολύ δομικά μέτρα, που έχουν να κάνουν με τον φορολογικό και τον φοροσυλλεκτικό μηχανισμό, μέχρι μέτρα που καθορίζουν το πώς θα λειτουργεί η αγορά ακινήτων. Αυτό δείχνει δύο πράγματα: έχουν, πλέον, χάσει τον χρονισμό, όσον αφορά σ' αυτές τις κινήσεις. Προσπαθούν να τα κάνουν όλα ταχύτατα, επιτυγχάνοντας παράλληλα σταθεροποίηση. Αλλά ούτε το ένα εγχείρημα θα πετύχει, ούτε το άλλο. Για να φέρουν αποτέλεσμα αυτές οι αλλαγές, που χρειάζεται η οικονομία, θα πρέπει να υπάρξει κάποια ανάπτυξη. Δεν μπορούν να γίνουν, ενώ η οικονομία θα συρρικνώνεται. Και δεν μπορούν να γίνουν όλες μαζί. Ποιος θα ήταν αντίθετος σε μια αλλαγή του φοροσυλλεκτικού μηχανισμού; Αν είναι δυνατόν! Αλλά είναι αστείο να πιστέψουμε ότι μπορεί να γίνει σε χρόνο μηδέν, ταυτόχρονα με πλήθος άλλες ανατροπές, καθώς η οικονομία έχει παγιδευτεί στο τέλμα της ύφεσης. Η εκτίμησή μου είναι ότι -το πιθανότερο- εκείνο που θα προκύψει, θα είναι κάτι χειρότερο. Όχι, διότι έχουν κακές προθέσεις αυτοί που έφτιαξαν τα μέτρα. Δεν ξέρω τις προθέσεις τους, και δεν με ενδιαφέρουν. Αλλά, διότι, όταν το κράτος υποσκάπτεται, όπως σήμερα, όταν εισέλθει σε μια διαδικασία 150.000 απολύσεων μέχρι το τέλος του 2015, και αποδυνάμωσης, αυτό που πιθανώς να προκύψει, θα είναι επιμέρους μηχανισμοί, ο καθένας από τους οποίους, θα έχει αυτονομία. Δηλαδή, θα υπάρχουν στεγανά και καθένας από αυτούς τους μηχανισμούς θα συνεργάζεται με άλλους παράγοντες. Και θα αναδυθούν αναπόφευκτα ύποπτες δραστηριότητες, όσο το κράτος αποδυναμώνεται.
Αυτό, λοιπόν, που βλέπω δεν είναι η αναγέννηση του ελληνικού κράτους. Αλλά η διάλυσή του. Οδεύουμε προς φαινόμενα που θα φέρουν σοβαρότατα προβλήματα. Που μπορεί να περιλαμβάνουν μαφίες, και μηχανισμούς 
http://www.isotimia.gr/

Τεταρτη 29/2 ΑΙΓΙΟ

Το Εργατοϋπαλληκό Κέντρο Αιγίου  καλεί στο ΣΥΛΛΑΛΥΤΗΡΙΟ στίς 7:00 το βράδυ στην Πλατεία Αγίας Λαύρας στο Αίγιο!

Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ !!!!!
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!!!!!!

ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΕ!


ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΧΩΡΑ
 18.00 - ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΤΡΙΟ ΚΑΙ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ! 
Πολλαπλές δράσεις και κινητοποιήσεις πραγματοποιούνται σήμερα στη χώρα μας στο πλαίσιο της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Δράσης των συνδικάτων ενάντια στις νεοφιλελεύθερες αντεργατικές και καταστροφικές πολιτικές της ΕΕ. Ταυτόχρονα, σε πυρετό αγωνιστικών κινητοποιήσεων βρίσκονται οι εργαζόμενοι στους υπό κατάργηση φορείς του δημοσίου τομέα, την ίδια στιγμή που το νέο μνημονιακό πρόγραμμα ετοιμάζεται να ξηλώσει και τα τελευταία υπολείμματα κοινωνικού κράτους!
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΟΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ:
Σε τρίωρη πανελλαδική στάση εργασίας από τις 12.00 μέχρι τις 15.00 προχωρούν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Στις 13.30 συνδικαλιστικά στελέχη θα πραγματοποιήσουν παράσταση διαμαρτυρίας στα γραφεία της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εξάλλου σήμερα αντιπροσωπεία των ευρωπαϊκών συνδικάτων θα συναντηθεί με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρόμπεϊ και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.

18:00 ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας διοργανώνουν τα συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα, στις  6μμ στο Σύνταγμα (γωνία Όθωνος και Αμαλίας) ενάντια στα νέα κυβερνητικά αντεργατικά νομοσχέδια εφαρμογής του δρακόντειου μνημονίου που συνοδεύει την έγκριση της νέας αποικιοκρατικής δανειακής σύμβασης και οδηγούν στο σφαγιασμό των συντάξεων, των μισθών, των συλλογικών συμβάσεων, των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών παροχών, σε εξαθλίωση και ταπείνωση το λαό και σε ολοκληρωτική καταστροφή τη χώρα.
Παράλληλα με το συλλαλητήριο στο Συνταγμα θα πραγματοποιηθεί Συναυλία υπό την αιγίδα των συνδικάτων από κοινού με το ΤΕΕ, τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών.
 Στις δράσεις της ημέρας συμμετέχουν με τρίωρη στάση εργασίας (12.00-15.00) οι νοσοκομειακοί γιατροί, οι υπάλληλοι του ΟΤΕ και οι τραπεζοϋπάλληλοι ΟΤΟΕ . Ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών έχει εξαγγείλει 24ωρη απεργία. Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος αντιδρά στην επικίνδυνη - όπως χαρακτηρίζει - πολιτική που ασκείται στον τομέα της Υγείας και στις πρακτικές των αλλαγών της τελευταίας στιγμής από τον υπουργό Υγείας.
Εως σήμερα συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις του ΤΕΕ με αναστολή των υπηρεσιών του σε όλη τη χώρα και αποχή των μελών του από όλες τις Επιτροπές και όλα τα Συμβούλια ελέγχου και αναθέσεων μελετών, έργων και προγραμμάτων.
Δεκάλεπτες στάσεις εργασίας θα πραγματοποιήσουν οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ.

ΠΟΕ-ΟΤΑ: ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΤΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Σε κατάληψη όλων των δημαρχείων της χώρας προχωρά από από τις 11.00 μέχρι τις 15.00 η ΠΟΕ - ΟΤΑ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη νέα δανειακή σύμβαση και τα μέτρα του νέου μνημονίου. Όπως σημειώνεται στη σχετική ανακοίνωση, «ο συνεχής και καθημερινός αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής και των αποφάσεων της συγκυβέρνησης και της τρόικας είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων». Γι' αυτό, οι εργαζόμενοι καλούνται να συμμετάσχουν στις γενικές συνελεύσεις, συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας «ενάντια στη νέα δανειακή σύμβαση και τα βάρβαρα μέτρα του νέου μνημονίου, στη φτωχοποίηση των εργαζομένων και της κοινωνίας, στις πολιτικές λιτότητας, της ανεργίας και της κατάργησης του κοινωνικού κράτους».

48ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΟΕΚ!
Συνεχίζεται για δεύτερη μέρα σήμερα η 48ωρη απεργία των εργαζομένων στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας. Υπενθυμίζεται πως οι Οργανισμοί Εργατικής Κατοικίας και Εστίας (ΟΕΚ - ΟΕΕ) τελούν υπό κατάργηση, σύμφωνα με τις προβλέψεις του νέου μνημονίου.

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΤΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ
Στην Θεσσαλονίκη το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και η ΕΔΟΘ κηρύσσουν 3ωρη στάση εργασίας και καλούν σε συγκέντρωση στις 12:30 μ.μ. στο άγαλμα Βενιζέλου.
"Οι εργαζόμενοι παρά τον ανελέητο και αντεργατικό πόλεμο που δεχόμαστε, είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε τον αγώνα μας απέναντι στις πολιτικές που μας οδηγούν στη βίαιη φτωχοποίηση. Τα εξαιρετικά επαχθή νέα μέτρα φέρουν την οριστική ανατροπή στο βιοτικό επίπεδο και την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, που οδηγούν τους εργαζόμενους σε μισθούς πείνας. Τα συνδικάτα στην Ελλάδα θα ενώσουν τη φωνή τους για ακόμη μία φορά με αυτά της Ευρώπης , απαιτώντας ισότιμη και δικαιότερη Ευρώπη." αναφέρει το ΕΚΘ.
"Καθημερινά βλέπουμε να διαλύεται ό, τι έχει απομείνει από το Κοινωνικό Κράτος που με αγώνες και θυσίες κατακτήσαμε. Δημόσια Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, Παιδεία, Πρόνοια, Θυσιάζοντας στο βωμό του χρέους και των δανειστών. Καταργούνται και συγχωνεύονται Δημόσιες Υπηρεσίες και Οργανισμοί και προωθούνται νέες απολύσεις από το Δημόσιο. Αρμοδιότητες των Δημοσίων Υπηρεσιών εκχωρούνται σε ιδιώτες με στόχο το κέρδος και με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη επιβάρυνση των πολιτών." αναφέρει η ΕΔΟΘ και καλεί στην Πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης κατά της Λιτότητας.

ΌΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ!
Η ληστεία της τρόικας συνεχίζεται με τη δανειακή σύμβαση και η δοτή συγκυβέρνηση των δανειστών να τρέχει με απίστευτες ταχύτητες να ψηφίσει τους εφαρμοστικούς νόμους του νέου μνημονίου, της νέας ληστρικής επιδρομής σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, μέχρι να ολοκληρωθεί η παράδοση της οικονομίας, της κοινωνίας, της μισθωτής εργασίας, των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών κατακτήσεων, του δημόσιου πλούτου στον απόλυτο έλεγχο του κεφαλαίου.
Το μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης «πανηγυρίζει» για την «συμφωνία» που παραδίδει την οικονομική-κοινωνική-πολιτική ζωή της χώρας στην ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και την μετατρέπει σε ευρωπαική αποικία με είλωτες τους εργαζόμενους και το λαό.
Κάθε ώρα παραμονής τους στη κυβέρνηση είναι επικίνδυνη, ως ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και σπέρνουν φτώχεια, ανεργία, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση.
Δεν υποχωρούμε, κλιμακώνουμε τους αγώνες μας για να ρίξουμε την κυβέρνηση του «μαύρου μετώπου»! 
Συνεχίζουμε με καταλήψεις σε χώρους δουλειάς, διαδηλώσεις, απεργίες και αγώνες διάρκειας. Ενισχύουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους αγωνίζονται και συντονίζουμε τους αγώνες μας! 

πηγη :iskra.gr

Νέα 24ωρη απεργία στην "Αυριανή" του Γιώργου Κουρή

Συνεχίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα «Αυριανή» με νέα 24ωρη απεργία σήμερα. Οι εργαζόμενοι, στους οποίους ο Γιώργος Κουρής δεν έχει καταβάλλει τους μισθούς επί 12 και πλέον μήνες, ενώ σε πολλούς δεν έχει καταβάλλει ούτε το δώρο των Χριστουγέννων, έχουν πραγματοποιήσει μια 48ωρη απεργία τον Ιανουάριο και δύο 24ωρες και μια 48ωρη μέσα στον Φεβρουάριο αποσκοπώντας στην εξόφληση των δεδουλευμένων.

Ακολουθεί η σχετική ανακοίνωση για την κήρυξη της σημερινής απεργίας:

Τα Διοικητικά Συμβούλια της ΕΣΗΕΑ, της ΕΠΗΕΑ και της ΕΤΗΠΤΑ αποφάσισαν την κήρυξη 24ωρης απεργίας για τους δημοσιογράφους, τους διοικητικούς υπαλλήλους και τους τεχνικούς τύπου, που εργάζονται στην εφημερίδα «ΑΥΡΙΑΝΗ» από τις 06.00 το πρωί της Τρίτης, 28 Φεβρουαρίου 2012 έως τις 06.00 το πρωί της Τετάρτης, 29 Φεβρουαρίου 2012.

Οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν επί ένα έτος την αντεργατική, αντισυνδικαλιστική και κατάφωρα καταχρηστική συμπεριφορά της εργοδοσίας της εφημερίδας «ΑΥΡΙΑΝΗ», η οποία δεν τηρεί τις ΣΣΕ και αφήνει απλήρωτους τους συναδέλφους .

Οι Ενώσεις ζητούν:
Την εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων και των καθυστερούμενων οφειλών των εργαζομένων δημοσιογράφων, διοικητικών υπαλλήλων και τεχνικών τύπου στην «ΑΥΡΙΑΝΗ».
Την άμεση εξόφληση του δώρου των Χριστουγέννων σε όσους συναδέλφους δεν το έχουν λάβει.
Τη διασφάλιση στο μέλλον της ομαλής καταβολής των μισθών, δώρων και επιδομάτων.

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Η Ε.Ε., τα μνημόνια και η έξοδος από το ευρώ

από aformi.gr
Την Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στο Πάντειο πανεπιστήμιο εκδήλωση με θέμα «Η «Νέα Οικονομική Διακυβέρνηση» στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ». Βιντεοσκοπήσαμε δυο ομιλητές.
Τον Απόστολο Καψάλη, ερευνητή του ΙΝΕ – ΓΣΕΕ, για τις επιπτώσεις των μνημονίων στις εργασιακές σχέσεις. Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και χρήσιμη ομιλία.
Ο Κώστας Λαπαβίτσας μίλησε για το μνημόνιο 2 και για το πώς θα πραγματοποιηθεί μια έξοδος από το ευρώ που να είναι συμβατή με τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας.
Παρακολουθήστε τις δυο ομιλίες, πραγματικά αξίζει τον κόπο.

Απόστολος Καψάλης, ερευνητής ΙΝΕ – ΓΣΕΕ


kapsalis from www.aformi.gr on Vimeo.



Κώστας Λαπαβίτσας, οικονομολόγος – καθηγητής, Πανεπιστήμιο SOAS του Λονδίνου

ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ COCA COLA ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ – ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

Στην μεταφορά του όγκου παραγωγής των εγκαταστάσεών της στην Πάτρα προχωρά η Coca-Cola. Την είδηση επιβεβαίωσε με σημερινή ανακοίνωσή της η «Coca-Cola Ελληνική Εταιρεία Εμφιαλώσεως», αιτιολογώντας την ως αποτέλεσμα της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών και κατά συνέπεια της σημαντικής πτώσης των πωλήσεων της εταιρείας κατά τα τελευταία τρία έτη.



Η εταιρεία θα μεταφέρει τον όγκο παραγωγής των εγκαταστάσεων όχι μόνο της  Πάτρας αλλά και της Θεσσαλονίκης, στις αντίστοιχες μονάδες του Σχηματαρίου, Βόλου και Ηρακλείου, ενώ θα συνεχίσει να λειτουργεί κέντρα διανομής και γραφεία για τις πωλήσεις και άλλες υπηρεσίες στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα.


Σύμφωνα με την ανακοίνωση της εταιρίας η μετάβαση στη νέα λειτουργική δομή θα επηρεάσει 30 εργαζόμενους.


Ωστόσο είναι δεδομένο ότι οι παράπλευρες συνέπειες για μια σειρά εμπλεκόμενων θα είναι ισχυρές.


Στόχος της εταιρίας με αυτή την κίνηση είναι «να βελτιώσει την αποδοτικότητα της, να μειώσει τα κόστη της και να συνεχίσει να συμβάλει στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, προχωρά η Coca-Cola Ελληνική Εταιρεία Εμφιαλώσεως.»

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Οι χαλυβουργοί μπορούν να νικήσουν!

Ο αγώνας των εργατών στη Χαλυβουργία Eλλάδος μπήκε σε μια πολύ κρίσιμη φάση. Συντονισμένες οι δυνάμεις της εργοδοσίας, του κράτους και των συνεργατών τους, μέσα κι έξω από το εργοστάσιο, περίμεναν υπομονετικά να περάσουν πάνω από 100 ημέρες, ώστε να περάσουν στην αντεπίθεση για να σπάσουν το ηθικό και την αυτοπεποίθηση των εργατών για το δίκιο του αγώνα τους. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται, όπως σωστά καταγγέλλει και το σωματείο των εργατών, η προβοκάτσια της νεοναζιστικής και ρατσιστικής Χρυσής Αυγής, που ενώ τάχθηκε κατά των εργατών και υπέρ του Μάνεση, τώρα φόρεσε τη φιλεργατική προβιά της δήθεν αλληλεγγύης, με επιπρόσθετο στόχο να εξευτελίσει ειδικά το πανεργατικό και παλλαϊκό κύμα αλληλεγγύης. Η προβοκάτσια δεν πρέπει και δεν θα περάσει. Η αλληλεγγύη πρέπει και μπορεί να δυναμώσει πολύ περισσότερο.



του Δημήτρη Τσίτκανου



Όσοι έχουν πείρα στο εργατικό κίνημα και έχουν ζήσει από κοντά τέτοιους απεργιακούς αγώνες όλα αυτά θα έπρεπε να τα περιμένουν. Μέσα σε τέτοιους δύσκολους και μακρόχρονους αγώνες εμφανίζονται αδυναμίες, παραλήψεις και λάθη, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα με ενωτικό και αυτοκριτικό πνεύμα και διάθεση. Όμως, δεν είναι η ώρα για μικροπαραταξιακή αξιοποίηση των όποιων λαθών του ΠΑΜΕ ή το αντίστροφο, να σκορπίζονται αμφιβολίες για την ειλικρίνεια της αλληλεγγύης διαφορετικών ταξικών τμημάτων του εργατικού κινήματος. Μια ήττα των χαλυβουργών θα είναι ήττα όλου του εργατικού λαϊκού κινήματος και όχι μόνο του ΠΑΜΕ. Νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλων των εργαζομένων, των αγωνιζόμενων και ταξικών δυνάμεων και όχι μόνο του ΠΑΜΕ. Γι’ αυτό, ήρθε η ώρα να σπάσουν τα φράγματα της καχυποψίας και του κατακερματισμού δυνάμεων, με τολμηρές υπερβάσεις των τειχών σε ταξική κατεύθυνση, για μια αγωνιστική  ταξική ενότητα.

Ειδικά τώρα, μετά την επαίσχυντη Δανειακή Σύμβαση και τους αντεργατικούς βάρβαρους εφαρμοστικούς νόμους της κυβέρνησης Παπαδήμου, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αποδεικνύεται ότι πράγματι ο Μάνεσης, με το τετραήμερο και το 40% μείωση των μισθών, ήταν ο «λαγός» της επίθεσης. Απέναντι σε όλα αυτά θα έρθουν νέες μάχες μεγάλων τμημάτων των εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπως δείχνει ο αγώνας των εργαζομένων στον ΟΕΚ. Γι’ αυτό, ο αγώνας των χαλυβουργών δεν πρέπει και δεν θα σπάσει. Είναι η σπίθα που πρέπει να μείνει αναμμένη και χρειάζεται να βοηθήσουμε όλοι για να φουντώσει στο επόμενο διάστημα.

Για να νικήσουν οι χαλυβουργοί χρειάζεται να αποκαλυφθούν και να απομονωθούν οι εργοδοτικές δυνάμεις του συμβιβασμού, να σφυρηλατηθεί βαθιά ταξική ενότητα μέσα στο εργοστάσιο. Χρειάζεται όμως και να συγκροτηθεί, με ισότιμους όρους, πλατιά και μόνιμη επιτροπή συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς από όσο το δυνατόν περισσότερα ταξικά και αγωνιστικά συνδικάτα, μαζί με λαϊκούς φορείς, με προοδευτικούς διανοούμενους και καλλιτέχνες. Όλες οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις και οι αριστερές πολιτικές οργανώσεις χρειάζεται να συνεννοηθούν και να συμβάλουν σε αυτό.
Το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί να απομονώσει και το εργοστάσιο του Μάνεση στο Βόλο, με πολλούς τρόπους, ώστε να τον αδυνατίσει κι άλλο βάζοντας εμπόδια στην απεργοσπαστική λειτουργία του, εξηγώντας υπομονετικά στους εκεί εργάτες ότι εάν σπάσει ο Ασπρόπυργος, θα έρθει και η σειρά τους.

Πάνω από όλα όμως, η γενική συνέλευση των χαλυβουργών με το σωματείο τους, που είναι η πρωτοπορία του αγώνα, χρειάζεται τώρα να απευθύνει κάλεσμα για να συγκροτηθεί ένας μετωπικός συντονισμός των αγωνιζόμενων μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων, ειδικά αυτών που κλείνουν. Οι εργάτες και εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία Eλλάδος, στο Αλάπις, στο Λουκίσα, στην Ιντρακόμ, στο Άλτερ, στην Ελευθεροτυπία, στον ΟΕΚ και αλλού, πρέπει και μπορούν να ενωθούν. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο, όπως ήδη αποδείχτηκε, ωστόσο χρειάζεται να αυξηθεί η πίεση σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες ακόμα και ΓΣΕΕ, για την προκήρυξη απεργιών και κινητοποιήσεων αλληλεγγύης.

Ένας ταξικός μετωπικός συντονισμός θα ενοποιήσει  όλους τους αγωνιζόμενους χώρους, με αιτήματα όπως: Καμία απόλυση. Κάτω τα χέρια από τις συλλογικές συμβάσεις. Kαμία μείωση μισθών, με προοπτική αυξήσεις για ζωή με αξιοπρέπεια. Κάτω η Δανειακή Σύμβαση και οι εφαρμοστικοί νόμοι. Ένα τέτοιο μέτωπο πρέπει από τώρα να προειδοποιήσει ότι οι εργάτες και οι εργαζόμενοι δεν θα δεχτούν να ζήσουν στη μόνιμη ανεργία και εξαθλίωση με κλειστές επιχειρήσεις. Οι εργάτες θα καταλάβουν τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις που απειλούνται ή κλείνουν και θα τα βάλουν σε λειτουργία οι ίδιοι, διεκδικώντας: Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων και ένταξη των μικρών σε συνεταιριστική δομή με στήριξη από το δημόσιο τομέα. Όλες οι επιχειρήσεις υπό εργατικό - λαϊκό έλεγχο με ανοιχτά λογιστικά βιβλία για να μην μας κοροϊδεύουν.
Τα αιτήματα αυτά θα απευθύνονται από όλους και για όλους, σε κάθε ξεχωριστό εργοδότη αλλά και στην κυβέρνηση, που δεν πρέπει να τη βγάλει καθαρή. Για να νικήσει ο αγώνας χρειάζεται ανεξάρτητη πολιτικοποίηση και όχι κομματική ιδιωτικοποίησή τους.
Ένας για όλους και όλοι για έναν!

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Η ΔΕΑ για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Ψηλά στον Ουρανό…

του Λευτέρη Παπαθανάση



Στις 21/2, η οργάνωση της ΔΕΑ προχώρησε σε μια δημόσια κριτική προς την Ανταρσύα σε σχέση με την ανοιχτή απεύθυνση της δεύτερης προς τους αγωνιστές και τις οργανώσεις της Αριστεράς για τη συγκρότηση ενός μετώπου ρήξης και ανατροπής.

Η κριτική της ΔΕΑ ακολουθεί το εξής σχήμα: Η Ανταρσύα προτείνει τη συγκρότηση μετώπου, αλλά το κάνει θέτοντας τόσο αυστηρό πλαίσιο, ώστε πρακτικά αποκλείει τους πάντες πέραν του εαυτού της. Το κείμενο της κριτικής είναι πασπαλισμένο -χωρίς ωστόσο να τεκμηριώνεται κάπου- με την αίσθηση ότι πρόκειται για κάποιο “παιχνίδι” της Ανταρσύα, προφανώς για δημιουργία εντυπώσεων.

Η κριτική της ΔΕΑ πατάει σε κάτι που, δυστυχώς, είναι πραγματικότητα. Είναι κοινή διαπίστωση, όχι μόνο των αγωνιστών της Αριστεράς, ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βλέπει τη διέξοδο από τη σημερινή κρίση σε κάποια μεγάλη πρωτοβουλία μιας “ενωμένης” Αριστεράς. Ο πόθος της ενότητας της Αριστεράς αγγίζει πλέον ακόμη και ανθρώπους που δεν αυτοπροσδιορίζονται σαν αριστεροί. Αυτό το ενδεχόμενο έχει θορυβήσει και ένα μέρος της αστικής τάξης, όπως φαίνεται και από τις άτσαλες δηλώσεις “δημοσιογράφων” και πολιτευτών. Αυτή η ελπίδα, αυτός ο πόθος όμως, έγινε συχνά έδαφος για ανήθικη σπέκουλα εκ μέρους πολλών οργανώσεων της Αριστεράς. Πολλά πισωγυρίσματα συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια εξ αιτίας αυτής ακριβώς της μικροπολιτικής και ανεύθυνης αντιμετώπισης του σοβαρότατου ζητήματος της ενότητας. Είναι δίκαιο λοιπόν αντανακλαστικό, κυρίως των αγωνιστών της Αριστεράς, όπου ακούν καλέσματα για “μέτωπα” να είναι δύσπιστοι. Προσωπικά, χαιρετίζω τη δυσπιστία τους και ελπίζω σε μια μαζική εισβολή αυτής της δυσπιστίας και αυτών των ανησυχιών σε κάθε οργανωμένο χώρο της Αριστεράς.
Υπό την έννοια αυτή, κάθε σοβαρή και συντροφική παρέμβαση ενάντια σε μικροηγεμονισμούς και τακτικισμούς είναι καλοδεχούμενη. Ο ίδιος ο χώρος της Ανταρσύα άλλωστε, ταλαιπωρήθηκε από τις πρακτικές αυτές, από την αρχή (με την τραγική αποτυχία συνεργασίας των δυνάμεων του ΜΕΡΑ και εκείνων που μετά συγκρότησαν την ΕΝΑΝΤΙΑ, γεγονός που πήγε την υπόθεση της συγκρότησης της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς πολύ πίσω) μέχρι τις αντιπαραθέσεις στην πρόσφατη πανελλαδική της συνδιάσκεψη (για να μην πούμε εδώ για τα απίστευτα περιστατικά βίας που σημειώθηκαν μεταξύ συγκεκριμένων οργανώσεων της Ανταρσύα). Ο Χώρος πρέπει να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τις πρακτικές αυτές, κανείς δεν διαφωνεί. Αυτό, δεν μπορεί παρά να γίνει δουλεύοντας, δοκιμάζοντας, και αξιολογώντας κάθε στιγμή την πορεία μας στη βάση των αρχών μας και όχι κάποιας πρόσκαιρης “αποτελεσματικότητας”.
Η κριτική της ΔΕΑ όμως δεν εκφράζει αυτές τις ανησυχίες. Η κριτική της ΔΕΑ προς την Ανταρσύα, πατώντας πάνω στην υπαρκτή ορμή του κύματος της ενότητας, στοχεύει στην πολιτική ουσία της πρότασης της Ανταρσύα. Δυστυχώς, το κάνει αυτό χρησιμοποιώντας δύο εργαλεία ξένα προς τους μαρξιστές. Το πρώτο είναι η ανεπαίσθητη, “χειρουργική” αλλοίωση της πρότασης της Ανταρσύα και το δεύτερο είναι τα δάνεια από τον ουρανό, η χρήση μεταφυσικών, ιδανικών σχημάτων.
Οποιαδήποτε συντροφική κριτική, οφείλει να χαρακτηρίζεται από πλέρια ειλικρίνεια. Απαντάμε πάντα πάνω στις πραγματικές θέσεις του συντρόφου μας και όχι σε κάποια -βολική για μας- βερσιόν των θέσεών του. Στο κείμενο της κριτικής της ΔΕΑ, κύρια θέση καταλαμβάνει ένα μεγάλο ερωτηματικό. Οι σύντροφοι της ΔΕΑ κατηγορούν την Ανταρσύα ότι προβάλλει ένα αδιαπραγμάτευτο πολιτικό πλαίσιο, ακυρώνοντας έτσι την όποια προσέγγιση. Αλλά και πάλι όχι! η λέξη “αδιαπραγμάτευτο”, μπαίνει στο κείμενο της ΔΕΑ από την ίδια τη ΔΕΑ και μάλιστα με ερωτηματικό. Οι σύντροφοι της ΔΕΑ δεν σιγουρεύτηκαν φαίνεται για το ότι η Ανταρσύα δεν προτίθεται να “διαπραγματευτεί”. Απλά το υπέθεσαν, και προχώρησαν στην κριτική τους με την ηθική ασπίδα του πιο γοητευτικού από τα σημεία στίξης, του ερωτηματικού. Ας σημειώσουμε εδώ -προσπαθώντας να αποκρούσουμε τις αρνητικές συνυποδηλώσεις του όρου με τις οποίες παίζουν οι σύντροφοι της ΔΕΑ- ότι δεν είναι κακό γενικά και αόριστα το να είναι κανείς “αδιαπραγμάτευτος” σε κάποια πράγματα. Φαντάζομαι ότι και οι σύντροφοι της ΔΕΑ θεωρούν τους εαυτούς τους “αδιαπραγμάτευτα” μαρξιστές, “αδιαπραγμάτευτα” επαναστάτες, “αδιαπραγμάτευτα” μέρος του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Μήπως όμως είναι κακό να προτείνει κανείς συνεργασία καταθέτοντας ταυτόχρονα και την άποψή του για τους στόχους και το πλαίσιο της συνεργασίας αυτής? Ακόμη περισσότερο, το να καταθέσει κανείς με ειλικρίνεια τις προτάσεις του αποτελεί αυτόματα ένδειξη αδιαλλαξίας? Προφανώς όχι! Το αντίθετο μάλιστα. Εάν σήμερα η Ανταρσύα (ή οποιοσδήποτε) κατέθετε μια πρόταση ενότητας άνευ όρων, μιας θολής “Ενότητας της Αριστεράς”, το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν μια ενίσχυση του κλίματος σπέκουλας που ανέφερα παραπάνω.
Προκαλεί μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι οι σύντροφοι της ΔΕΑ ενοχλούνται τόσο από το πλαίσιο που προτείνει η Ανταρσύα, καθώς διαβάζοντας την κριτική τους, διαπιστώνει κανείς ότι συμφωνούν σε όλα μα όλα τα σημεία του πλαισίου εκτός από ένα. Στο κείμενο της ΔΕΑ αναγνωρίζεται ότι στην πρόταση της Ανταρσύα υπάρχουν “μεγάλοι πολιτικοί στόχοι, όπου θα μπορούσε να αναπτυχθεί κοινή-μετωπική πάλη” αλλά και “άμεσες διεκδικήσεις πάνω στις οποίες ήδη αναπτύσσεται κοινή δράση”. Το μόνο που φαίνεται να ενοχλεί τη ΔΕΑ είναι η θέση για “έξοδο από το ευρώ, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ”. Όμως στο κείμενο της κριτικής της ΔΕΑ δεν υπάρχει ούτε μια λέξη που να δείχνει το γιατί ακριβώς οι ίδιοι οι σύντροφοι διαφωνούν με τη θέση αυτή. Η μόνη ένσταση που διατυπώνουν είναι ότι η θέση αυτή αποκλείει τους υποψήφιους συμμάχους: το Σύριζα (αφού αποκλείει την πλειοψηφία του Συν), το ΚΚ (αφού δεν βάζει το θέμα της “λαϊκής οικονομίας”), αλλά και κάποιες οργανώσεις που ήδη συμμετέχουν στην Ανταρσύα (ίσως η Ανταρσύα να μην είναι τόσο… αδιάλλακτη τελικά! Σημειώνω ότι τουλάχιστον η θέση της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος εμφανίζεται παραποιημένη, ελπίζω άθελα!).
Προσωπικά, θεωρώ αυτή τη θέση της Ανταρσύα λαθεμένη. Τη θεωρούσα λαθεμένη ακόμη και με την παλιότερη διατύπωσή της, όπου έμπαινε ο προσδιορισμός “αντικαπιταλιστική” πριν από το “έξοδος από ευρώ-ΕΕ”. Η στόχευση στην έξοδο από την ΕΕ, αυτόματα θολώνει τις ταξικές γραμμές, έστω και χωρίς τη θέληση εκείνου που τη διατυπώνει, και φέρνει την “εθνική” αντιμετώπιση του ζητήματος της κρίσης από το παράθυρο. Όμως ας μη γελιόμαστε!  Το πραγματικό ζήτημα που τίθεται σήμερα δεν είναι το αν υπάρχει ένα διαμορφωμένο κίνημα που θα διεκδικήσει την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ. Το ζήτημα είναι αν μπορεί κανείς σήμερα να απαντήσει ολοκληρωμένα στον εκβιασμό που μπαίνει και ξαναμπαίνει από τα αφεντικά. Αν το εργατικό κίνημα καταφέρει να ακυρώσει την εφαρμογή του Μνημονίου μας περιμένει η καταστροφή? Εδώ πρέπει να θυμίσουμε στους συντρόφους της ΔΕΑ ότι ο Σύριζα και το ΚΚ -για τη συμφωνία των οποίων η ΔΕΑ ανησυχεί και κατακρίνει την Ανταρσύα ότι τους διώχνει- στο μεγάλο εκβιασμό του Νοεμβρίου έκαναν πίσω, γεγονός που έστρωσε το δρόμο για τη λύση Παπαδήμου και μούδιασε το κίνημα για δύο μήνες. Το συμπέρασμα που βγαίνει από την εμπειρία αυτή είναι μόνο ένα. Ότι ακόμη και να μην θεωρεί κανείς την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ σαν υποχρεωτικό βήμα για τη διάλυσή της (δεν φαντάζομαι να διαφωνούν οι σύντροφοι της ΔΕΑ με το στόχο της διάλυσης του ιμπεριαλιστικού μηχανισμού που ονομάζεται ΕΕ?), είναι αναγκασμένος να λέει την αλήθεια στους εργαζόμενους, ότι δηλαδή με την ανατροπή του Μνημονίου η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ είναι σχεδόν βέβαιη και ότι αυτό δεν θα είναι καταστροφή με την προϋπόθεση ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα αναλάβουν τη χώρα μέσα από τις διεργασίες που η Ανταρσύα κωδικοποιεί υπό τον όρο “Αντικαπιταλιστική Ανατροπή” (και που οι σύντροφοι της ΔΕΑ φαίνεται να συμφωνούν). Με την έννοια αυτή, η ΔΕΑ έχει κάποιο δίκιο: η πρόταση για “έξοδο από ευρώ-ΕΕ” πράγματι “για την ώρα αποτελεί θέση προπαγάνδας”, όμως το να γίνει αυτή η προπαγάνδα είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Αλλιώς, το εργατικό κίνημα μένει αφοπλισμένο απέναντι στην τρομοκρατία των ΜΜΕ ότι έξω από την ΕΕ μας περιμένει η κόλαση.

Οι σύντροφοι της ΔΕΑ εμφανίζονται βέβαιοι ότι η Ανταρσύα βάζει “αδιαπραγμάτευτα” το θέμα της εξόδου από την ΕΕ. Ότι έτσι απομακρύνει το Σύριζα και το ΚΚ καθώς ακυρώνει οποιαδήποτε συνεννόηση. Δεν διαβάζουν προσεκτικά! Ας δούμε τι ακριβώς γράφει το κάλεσμα της Ανταρσύα: “Οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν να συμβάλουν αποφασιστικά στη διαμόρφωση του αναγκαίου σήμερα αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής. Προσπερνώντας αυταπάτες κυβερνητισμού και ευρωπαϊσμού και παραμερίζοντας επικίνδυνες και καταστροφικές λογικές διάσπασης των αγώνων. Ταυτόχρονα πρέπει και τώρα να ανοίξει η συζήτηση για τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας για το σήμερα και το «αύριο» των αγώνων μας. Υπάρχει εναλλακτική λύση; Τι θα γίνει αν φύγουμε από την ΕΕ; Μπορεί και πώς να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς κέρδος, αγορά, εκμετάλλευση, καταπίεση; Μπορούν οι εργαζόμενοι να κυβερνήσουν; Τι Αριστερά χρειάζεται; Και σε αυτό το διάλογο και τη συντροφική αντιπαράθεση που δεν θα διακυβεύει την ενότητα των αγώνων θέλουμε να καταθέσουμε ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ την πρότασή μας. Την πρόταση για μια μαζική μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Για την οικοδόμηση εκείνης της Αριστεράς που θα απαντήσει στην ιστορική κρίση του συστήματος, με την προοπτική της ρήξης με τον καπιταλισμό και μιας σύγχρονης επαναστατικής διαδικασίας για την εξουσία των ίδιων των εργαζόμενων.” Πρέπει να παλέψει κανείς πολύ σκληρά για να βρει στις γραμμές αυτές τα σημάδια της αδιαλλαξίας που επικαλούνται οι σύντροφοι της ΔΕΑ…

Υπάρχει όμως πράγματι κάτι που δεν μπορεί να λείψει από το κάλεσμα της Ανταρσύα, κάτι που είναι πιο σημαντικό από το ζήτημα της ΕΕ και που στην πραγματικότητα ενοχλεί. Η Ανταρσύα καλεί για μέτωπο της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Εδώ υπάρχει μια “μικρή” διαφορά με τους συντρόφους της ΔΕΑ. Οι οργανώσεις που αποτελούν την Ανταρσύα τοποθετούνται με συνέπεια στο χώρο της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αντίθετα η ΔΕΑ, σχεδόν από την ίδρυσή της, επέλεξε να κινηθεί στο θολό χώρο της “ενότητας της Αριστεράς”, όπως αυτή εκφράστηκε στην ανοιχτή πολιτική συνεργασία με το ρεφορμισμό, που αποτέλεσε το εγχείρημα του Σύριζα. Αν η επιμονή του χώρου της Ανταρσύα στην τοποθέτηση στην Αντικαπιταλιστική Αριστερά του κληροδότησε μια κάποια ροπή προς το σεκταρισμό, το αποτέλεσμα της δέσμευσης της ΔΕΑ στα σχέδια της “μεγάλης Αριστεράς” είναι η ιδρυματική αντιμετώπιση των πολιτικών και κινηματικών εξελίξεων μέσα από το πρίσμα της εξυπηρέτησης ή παρεμπόδισης της ανάπτυξης αυτής της “μεγάλης Αριστεράς”. Η τοποθέτηση της οργάνωσης της ΔΕΑ (και των υπόλοιπων αντικαπιταλιστών του Σύριζα, όπως προειδοποιούσαμε απο την αρχή) στα κινηματικά και πολιτικά γεγονότα λογοδοτούσε υποχρεωτικά στις ισορροπίες μέσα στο Σύριζα. Μιας και η ΔΕΑ κριτικάρει την Ανταρσύα για “παιχνίδια” με την ενότητα, ας θυμηθούμε τα απίστευτα “παιχνίδια” που παίχτηκαν στο εσωτερικό του Σύριζα και απογοήτευσαν πικρά μεγάλο αριθμό έντιμων αγωνιστών που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Ενότητας.

Οι σύντροφοι της ΔΕΑ λοιπόν εξετάζουν αναγκαστικά την πρόταση της Ανταρσύα, όχι τόσο σαν μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση συνεργασίας, αλλά με άξονα το πόσο διευκολύνει την ενότητα ολόκληρης της Αριστεράς. Από το κείμενο της κριτικής, φαίνεται πως η ΔΕΑ αντιμετωπίζει το ζήτημα της ενότητας μεταφυσικά, σαν το μόνο που να λείπει να είναι η μια ή η άλλη μαγική λέξη σε κάποιο πλαίσιο. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η εκτίμηση των συντρόφων της ΔΕΑ ότι “αν προχωρούσαν οι συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα γινόταν ακόμα πιο δύσκολο για το ΚΚΕ να συνεχίζει τη σημερινή «κουφή» στάση”. Οι σύντροφοι της ΔΕΑ αντικαθιστούν απρόσεκτα αυτό-που-υπάρχει με αυτό-που-θα-ήθελαν-να-υπάρχει. Θεωρούν εύκολη τη συνεργασία Σύριζα-Ανταρσύα σε πολιτικό επίπεδο? Πιστεύουν ότι όλα τα σημεία της πρότασης της Ανταρσύα που εκείνοι αποδέχονται, είναι το ίδιο αποδεκτά από ολόκληρο το Σύριζα? Αν ναι, τότε δεν μένει παρά να δηλώσουν ανοιχτά ότι κατά τη γνώμη τους ο Σύριζα έχει μετεξελιχθεί σε μαζικό επαναστατικό κόμμα. Ο Σύριζα σαν σύνολο δεν μπορεί να αποδεχθεί το πολιτικό πρόγραμμα της Ανταρσύα ακριβώς γιατί κυριαρχείται από το χαρακτηριστικό που οι σύντροφοι της ΔΕΑ αδυνατούν να δουν εξ αιτίας της χρόνιας προσκόλλησής τους στο χώρο αυτό. Κυριαρχείται από το ρεφορμισμό. Οι σύντροφοι της ΔΕΑ μπορεί να βλέπουν σαν όρο απαράβατο για οποιοδήποτε μέτωπο τη συμμετοχή του Συν, γιατί έτσι έχουν μάθει, όμως η πρόταση του Συν για “αναστολή πληρωμών” μέχρι να “πιάσουμε(!!!) θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης” καμία σχέση δεν έχει ούτε στο ελάχιστο με αντικαπιταλιστική πολιτική. Η καπιταλιστική “ανάπτυξη” (ήπια ή έντονη) πατάει πάνω στο ξεζούμισμα των εργαζομένων και όταν οι μαρξιστές μιλάνε για “ανάπτυξη”, απλά έχουν παραδοθεί στις σειρήνες της ταξικής συνεργασίας. Η αλήθεια βέβαια είναι -παρά τις ελπίδες της ΔΕΑ- ότι ο σημερινός Συν προσανατολίζεται (φυσικά) σε άλλου τύπου συνεργασίες, μακριά από το χώρο όχι μόνο της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αλλά και γενικά της Αριστεράς. Τι κρίμα που αν τελικά αυτές οι συνεργασίες δεν ευδοκιμήσουν δεν θα είναι επειδή τις εμπόδισαν οι αντικαπιταλιστές του Σύριζα, αλλά επειδή θα έχει προλάβει το κόμμα του υπουργού δικαιοσύνης της κυβέρνησης Τζαννετάκη…

Οι σύντροφοι της ΔΕΑ αντικαθιστούν τις πραγματικές πολιτικές δυνάμεις και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν, με φανταστικές μεταφυσικές μαριονέτες, που στη συνέχεια τις κινούν με μαεστρία στη σκακιέρα της “ενότητας”. Αν τα βρούνε, μας λένε, ο Σύριζα με την Ανταρσύα, τότε το ΚΚ δεν θα μπορεί να κάνει τον κουφό. Πρόκειται λοιπόν περί τεχνικού ζητήματος. Το ΚΚ μπορεί να αναγκαστεί μέσα από επιδέξιες τακτικές κινήσεις της Ανταρσύα, της ΔΕΑ ή οποιουδήποτε άλλου, να προσχωρήσει στην “ενότητα της Αριστεράς”. Η μεταφυσική παρουσίαση του ΚΚ σαν ένα κόμμα “δύστροπο”, “απομονωμένο” και “κουφό” μπορεί να αρκεί για έναν αστό δημοσιογράφο, αλλά είναι εξαιρετικά ανεπαρκής για μια μαρξιστική οργάνωση. Η παρουσίαση αυτή εξυπηρετεί μόνο την αφήγηση, σύμφωνα με την οποία μπορεί κανείς εύκολα να “τραβήξει το ΚΚ από την απομόνωση” ή να το “ξε-κουφάνει”. Η παρουσίαση αυτή αφήνει στην άκρη το πραγματικό ζήτημα. Ότι το ΚΚ, παρά το γεγονός ότι τοποθετείται σαφέστατα πιο αριστερά από τα εξευτελισμένα ΚΚ και πρώην-ΚΚ της Ευρώπης, παραμένει δέσμιο της λογικής του “Λαϊκού μετώπου”, μιας πρότασης ταξικής συνεργασίας που ελπίζει να τεθεί στην υπηρεσία τόσο της εργατικής τάξης όσο και κάποιων υποτιθέμενων “προοδευτικών” κομματιών της αστικής τάξης. Είναι ακριβώς σ’αυτό το σημείο που η λογική του ΚΚ περί “Λαϊκής Οικονομίας” συγκρούεται με την πρόταση της Ανταρσύα για “Αντικαπιταλιστική Ανατροπή”. Οι σύντροφοι της ΔΕΑ, που κρατάνε στις ιδεολογικές τους αναφορές τις επεξεργασίες του Παντελή Πουλιόπουλου, θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί στις εκτιμήσεις τους για το πόσο εύκολα μπορούν να επηρεάσουν τη στάση και την πολιτική του ΚΚ.

Ο τρόπος που οι σύντροφοι της ΔΕΑ ασκούν την κριτική τους συσκοτίζει το γεγονός ότι η ενότητα των οργανώσεων της εργατικής τάξης δεν μπορεί να στριμωχτεί σε ένα μόνο επίπεδο. Δυστυχώς, ακόμη και η ίδια η έννοια της ενότητας, αντιμετωπίζεται από τη ΔΕΑ αυτονομημένη από τα συγκεκριμένα υλικά ζητήματα στα οποία καλείται να αποτελέσει απάντηση και λύση. Μια παρόμοια στάση στο ζήτημα είχε υιοθετήσει η οργάνωση της ΚΟΕ πριν από κάποια χρόνια. Μια στάση που πόνταρε στη μέγιστη δυνατή ενότητα των “αριστερών δυνάμεων”. Για να επιτευχθεί αυτό, έπρεπε να λείψουν τα “αδιαπραγμάτευτα? πλαίσια”. Σύμφωνα με το παραμύθι, η ενότητα ήταν ζήτημα τακτικής και μόλις αυτή πραγματωνόταν, το κίνημα (“ο λαός” έλεγαν) “θα έπαιρνε φωτιά”. Έτσι, χωρίς στόχο, χωρίς εξοπλισμό. Η διαταξική αυτή θεώρηση της ΚΟΕ την έφερε σήμερα να απομακρύνεται και από την ίδια τη ΔΕΑ και να αναζητά συμμάχους στους εθνικιστές. Η ενότητα λοιπόν δεν είναι ένα φάρμακο πάσης φύσης. Τουλάχιστον η Ανταρσύα δεν την αντιμετωπίζει έτσι. Οι επαναστάτες μαρξιστές σήμερα, την ίδια στιγμή που πρέπει να επιδιώκουν την πιο σφιχτή (ακόμη και οργανωτική) συνεργασία και συνύπαρξη των δυνάμεων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, οφείλουν να απορρίπτουν “αδιαπραγμάτευτα” την πολιτική συμμαχία με το ρεφορμισμό. Η Αριστερά στην οικοδόμηση της οποίας οφείλουμε να ταχθούμε, δεν έχει σχέση ούτε με την “ανάπτυξη”, ούτε με την ταξική συνεργασία, ούτε με τον “υπερήφανο εθνικό δρόμο”. Αυτό δεν σημαίνει ότι στις συγκεκριμένες μάχες που ανοίγονται μπροστά μας δεν επιδιώκουμε τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεων του εργατικού κινήματος. Η νίκη περνάει μέσα από τη συσπείρωση αυτή, μόνο που έχει συγκεκριμένους στόχους, σαφείς και βραχυπρόθεσμους. Για το τσάκισμα του “ασφαλιστικού” του Γιαννίτση, για την αποτροπή της αντιδραστικής συνταγματικής αναθεώρησης, έπαιξε ρόλο αυτή η αποφασιστική ενότητα στη δράση. Δεν γελιόμαστε ούτε είμαστε ρομαντικοί σ’αυτό. Γνωρίζουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν έρχονται συνήθως στον αγώνα χωρίς τις οργανώσεις στις οποίες έχουν εμπιστοσύνη. Μόνο κάτω από το λάβαρο της Ανταρσύα, δεν είναι δυνατό να πετύχουμε τη μέγιστη κινητοποίηση της εργατικής τάξης. Η συνεργασία λοιπόν της πλειοψηφίας των οργανώσεων που η εργατική τάξη αναγνωρίζει σαν ηγεσία της, σε βραχυπρόθεσμους και σαφείς στόχους οφείλει να είναι μόνιμη επιδίωξή μας. Η τακτική που εύστοχα αποδίδεται με το δίπολο “Βαδίζουμε χωριστά, χτυπάμε μαζί”, είναι απαραίτητη προϋπόθεση όχι μόνο για τις μεγάλες νίκες που μας χρειάζονται, αλλά και για την ίδια την αποτελεσματική κινητοποίηση των εργαζομένων.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να αντιστρέψουμε τα διλήμματα για τους συντρόφους της ΔΕΑ. Μήπως ήρθε πια ο καιρός να εγκαταλείψουν τις αυταπάτες τους για τη δυνατότητα αριστερόστροφης επίδρασης στο ρεφορμισμό? Μήπως ήρθε ο καιρός να επιστρέψουν στο φυσικό τους χώρο και να συμβάλλουν κι εκείνοι στη συγκρότηση ενός μεγάλου μετώπου της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς?

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΙΒΟΥΡΓΙΑ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!!!ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΡΕΛΟ ΘΡΑΣΟΣ...

Αδίστακτα συνεχίζει την επίθεση η εργοδοσία της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο, με τις πλάτες της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου που στηρίζει ξεδιάντροπα κάθε αντεργατική αξίωση του μεγάλου κεφαλαίου: χτες ανακοίνωσε νέες απολύσεις (μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές οι απολύσεις έφταναν συνολικά τις 74), επιβεβαιώνοντας ότι οι επιχειρήσεις χωρίς κανέναν ενδοιασμό και παρά τα προκλητικά προνόμια που διασφαλίζουν από το πολιτικό τους προσωπικό χτυπάνε αδίστακτα και χωρίς κανένα έλεος τους εργάτες. Αυτή είναι η «αναδιοργάνωση» που η εργοδοσία έχει ανακοινώσει (επιδιώκοντας συνολικά 180 απολύσεις) και καλούσε τους εργάτες να συνεργαστούν για την εφαρμογή της.

Η χτεσινή εξέλιξη επιβεβαιώνει ολοκάθαρα πως η κλιμάκωση του αγώνα των χαλυβουργών είναι μονόδρομος. Τα «κοινά συμφέροντα» εργατών - εταιρείας για την υπεράσπιση των οποίων η εργοδοσία ζητούσε συνεργασία με ανακοίνωση μόλις την περασμένη Τρίτη δεν είναι τίποτ' άλλο παρά η υπογραφή των εργατών κάτω από τη θανατική τους καταδίκη: τις απολύσεις για όσους περισσεύουν και τη δουλειά με συνθήκες σκλαβιάς για όσους - προς το παρόν - θα συνεχίσει να απασχολεί η εταιρεία. .rizospastis.gr
ΠΡΕΖΑ TV
25-2-2012

Οι άρρητες επιδιώξεις του γερμανικού σχεδίου

του Πετρου Παπακωνσταντινου



Οι λεονταρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα παραπέμπουν στον ήρωα του Μπρεχτ, ο οποίος, αν και έχει βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό στο βούρκο, πασχίζει να κρατήσει τη χωρίστρα του στη θέση της. Είναι πασιφανές ότι η διαφωνία δεν αφορούσε την ουσία του ζητήματος, αλλά αποκλειστικά το ποιος όφειλε να ανακοινώσει την προαποφασισμένη εκποίηση -κατ’ ευφημισμόν «αξιοποίηση» - της κτηματικής περιουσίας του Δημοσίου σήμερα, του ορυκτού πλούτου και των ενεργειακών πηγών της χώρας αύριο.
Η φαρσοκωμωδία αυτής της εικονικής διαφωνίας λειτούργησε ως προπέτασμα καπνού έναντι των εξαιρετικά επικίνδυνων εξελίξεων σχετικά με το γερμανικής έμπνευσης «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας», το οποίο θα απασχολήσει τη Σύνοδο Κορυφής της Ε. Ε. στις 11 Μαρτίου. Πρόκειται για το αντάλλαγμα που ζητεί, με σχεδόν τελεσιγραφικούς όρους, η Γερμανία, προκειμένου να ενισχύσει τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης. Οπως είναι γνωστό, η κ. Μέρκελ εννοεί να φορέσει το ίδιο, ασφυκτικά στενό, γερμανικό κοστούμι και στα 17 μέλη της Ευρωζώνης, αδιαφορώντας για τις οικονομικές ιδιομορφίες και τις κοινωνικές αντοχές κάθε χώρας: Διαρκής λιτότητα με αποσύνδεση των μισθών από τον πληθωρισμό, σύνταξη στα 67, ενιαία φορολογική πολιτική, υπονόμευση των κλαδικών συμβάσεων, συνταγματική απαγόρευση για ελλείμματα άνω του 3% του ΑΕΠ και πάει λέγοντας.
Προβλέψιμα, ο εκβιασμός του Βερολίνου προκάλεσε αντιδράσεις από την πλειονότητα των κρατών-μελών του ευρώ. Ο καγκελάριος της Αυστρίας, μιας χώρας με ισχυρά συνδικάτα, Βέρνερ Φάιμαν απέρριψε τις επεμβάσεις στο εργασιακό. Ο Βέλγος πρωθυπουργός, Ιβ Λετέρμ, αντιστάθηκε στην κατάργηση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών. Ο Ιρλανδός ομόλογός του, Μπράιαν Κόουεν, αρνείται τη φορολογική εναρμόνιση, γιατί φοβάται μαζική διαρροή κεφαλαίων από τη χώρα του. Ακόμη και ο πρόεδρος του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, πνέει τα μένεα και δηλώνει ότι «δεν είναι σαφής η προστιθέμενη αξία αυτού του Συμφώνου». Δακτυλοδεικτούμενες εξαιρέσεις αποτελούν δύο πολιτικοί που εναρμονίστηκαν απολύτως με τις αξιώσεις του Βερολίνου: Ο Νικολά Σαρκοζί και ο Γιώργος Παπανδρέου. Και ο μεν Γάλλος πρόεδρος είχε ισχυρούς λόγους: Να προστατέψει τις σοβαρότατα εκτεθειμένες γαλλικές τράπεζες από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης και να αποτρέψει την απαγκίστρωση της Γερμανίας από το ευρώ και τον αναπροσανατολισμό της σε ρόλο αυτοτελούς παγκόσμιας δύναμης, με το βλέμμα της στραμμένο όχι τόσο δυτικά του Ρήνου όσο ανατολικά του Οντερ. Ο Γιώργος Παπανδρέου, όμως, ποια εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας έρχεται άραγε να υπηρετήσει;
Οσοι μηρυκάζουν άκριτα τη γερμανική λογική περί τεμπέληδων και αντιπαραγωγικών Ελλήνων θα πουν: Η Ελλάδα πάσχει από σοβαρό πρόβλημα ανταγωνιστικότητας (πράγμα που είναι σωστό), επομένως πρέπει να ρίξει δραστικά το κόστος εργασίας για να μπει σε τροχιά ανάπτυξης (πράγμα που είναι εντελώς λάθος). Οπως μας υπενθύμισε στις 14 Φεβρουαρίου η -κατ’ εξοχήν νεοφιλελεύθερη- αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal, οι Ελληνες δουλεύουν κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα έναντι 35,8 των Γερμανών και 31 των Ολλανδών. Αντίθετα, οι μισθοί τους όχι μόνο είναι πολύ χαμηλότεροι έναντι εκείνων των πλούσιων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά ακρωτηριάστηκαν κατά 14% την τελευταία διετία, όπως πιστοποίησε ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος.
Το πρόβλημα της Ελλάδας, προσθέτει η Wall Street Journal, δεν βρίσκεται στο κόστος εργασίας, αλλά στη χαμηλή παραγωγικότητα -δηλαδή στην υστέρηση των ελληνικών επιχειρήσεων αναφορικά με την τεχνολογία, τον εξοπλισμό, την οργάνωση της εργασίας. Ετσι, το γερμανικό «κοστούμι» έρχεται να φορτώσει στους Ελληνες εργαζομένους τις συνέπειες της αποτυχίας των Ελλήνων επιχειρηματιών (εξαιρουμένων των ελάχιστων κλάδων που είναι διεθνώς ανταγωνιστικοί).
Το γερμανικό σχέδιο είναι καταδικασμένο σε αποτυχία αναφορικά με τον δεδηλωμένο στόχο του, δηλαδή την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της Ευρωζώνης. Τα δύο τρίτα του εξωτερικού εμπορίου της Ε. Ε. γίνονται στο εσωτερικό της Ενωσης ακι αυτό ισχύει για όλα σχεδόν τα μεμονωμένα κράτη (64% για τη Γερμανία, 65% για την Ελλάδα). Επομένως, ο αγώνας δρόμου των ευρωπαϊκών κρατών προς το ελάχιστο δυνατό εργασιακό κόστος, παρά το τεράστιο κοινωνικό κόστος του, πολύ μικρό όφελος θα φέρει ως προς την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης (και πάντως πολύ μικρότερο από τη θετική ώθηση που θα έδινε ένα λιγότερο «σκληρό» ευρώ). Απομένει να αποδειχθεί αν το γερμανικό σχέδιο πετύχει ως προς τον αδήλωτο, αλλά πραγματικό στόχο του: Τη μετακύλιση του βάρους της κρίσης από τις τράπεζες του γαλλογερμανικού πυρήνα, στις εργαζόμενες τάξεις της περιφέρειας και, εν τέλει, ολόκληρης της Ευρωζώνης.

ΠΡΙΝ 26/2/2012: Σώζουν τις τράπεζες αλυσοδένουν το λαό

Ούτε ένα ευρώ δεν θα πάει από το περιβόητο νέο δάνειο για τον ελληνικό λαό. Όλο το πακέτο προορίζεται για τη σωτηρία των τραπεζών, ξένων και ελληνικών, καθώς και για την αποπληρωμή των τοκογλύφων - δανειστών. Γι’ αυτό και όλες οι δόσεις θα φυλάσσονται αυστηρά σε ειδικό Ταμείο, υπό την άγρυπνη φύλαξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με σκοπό να πληρώνονται οι «υποχρεώσεις» της Ελλάδας.
Αλλιώς καραδοκεί το Αγγλικό Δίκαιο των πιστωτών. Εκεί θα πηγαίνουν και τα έσοδα από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, που προετοιμάζει το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και τα συνεταιράκια τους. Το κούρεμα του χρέους, οδηγεί σε ξύρισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού. Το «πρωτογενές πλεόνασμα» φέρνει μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, διάλυση της υγείας, της παιδείας και των κοινωνικών υπηρεσιών, παύση των δημόσιων επενδύσεων. Οι μισθοί συρρικνώνονται από 22%-50% επιπλέον. Τα ασφαλιστικά Ταμεία ληστεύονται και οι συντάξεις γίνονται επιδόματα κηδείας. Η δημοκρατία καταργείται στην πράξη, καθώς η χώρα μπαίνει σε καθεστώς άμεσης εποπτείας από την ευρωχούντα. Η λαϊκή κυριαρχία σφαγιάζεται από την Ιερή Συμμαχία κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ - κεφαλαίου, ενώ οι γκαουλάιτερ Βερολίνου και Βρυξελλών και οι ντόπιοι «νταβατζήδες» θέλουν να δεσμεύσουν τον ελληνικό λαό για δεκαετίες, ανεξάρτητα από τη θέλησή του, τους αγώνες του, την ψήφο του. Κι όμως, όλα αυτά δεν αποτελούν μονόδρομο. Υπάρχει και ο άλλος δρόμος, η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης: Δεν θέλουμε το δάνειο, στοπ στη χρεομηχανή του ξεζουμίσματος. Παύση πληρωμών στους τοκογλύφους, άρνηση - διαγραφή του χρέους! Έξω από το ευρώ και την ΕΕ της εξαθλίωσης. Να περάσουν στο Δημόσιο, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, οι τράπεζες, οι ΔΕΚΟ, όλες οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας και όσες μεγάλες μονάδες κλείνουν. Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, αξιοπρεπής διαβίωση και όχι φιλανθρωπία για τους ανέργους και τους φτωχούς. Ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του. Πάνω σε ένα τέτοιο αναγκαίο πρόγραμμα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε συστράτευση αγώνα τώρα, όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος. Συνεχίζονται οι αντιδράσεις, με νέες διαδηλώσεις την Τετάρτη. Κυοφορούνται μεγάλες αναμετρήσεις ενάντια στη Δανειακή Σύμβαση και συνολικά την αντιδραστική λαίλαπα

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

ΠΡΩΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕ 40,2% Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ B' ΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ!


ΤΩΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΑΛΟΜΟΙΡΗ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΓΛΑΡΕΝΤΖΟΥ
Μήνυμα αντίστασης και αγώνα έστειλαν οι εκπαιδευτικοί Δ.Ε. στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν το τελευταίο τρίμηνο για την ανάδειξη Δ.Σ. σε 69 ΕΛΜΕ της χώρας (σε σύνολο 90 ΕΛΜΕ).
Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κινηματικής Αριστεράς, δηλαδή, τα σχήματα που συγκροτήθηκαν από τις δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Μ-Λ/ΚΚΕ, άλλων συλλογικοτήτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς καθώς και ανένταχτους αριστερούς αγωνιστές/αγωνίστριες ψηφίστηκαν από το 40,2% των καθηγητών, έναντι 34% πέρυσι (άνοδος κατά 6,2%).

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών συγκέντρωσαν το 16.5% των ψήφων, έναντι 14,7% πέρυσι (άνοδος 1,8%).
Οι παρατάξεις που πρόσκεινται στο δικομματισμό υπέστησαν καθίζηση με μείωση του αθροίσματος των ποσοστών τους κατά 9 μονάδες. Πιο συγκεκριμένα, η ΠΑΣΚ πήρε φέτος το 16,6% των ψήφων από 23,6% που είχε πέρυσι (μείωση κατά 7%), και η ΔΑΚΕ το 23,8% των ψήφων από 25,9% που είχε την προηγούμενη χρονιά (μείωση κατά 2,1%). Δηλαδή οι παρατάξεις του δικομματισμού πήραν αθροιστικά το 40,4% των ψήφων φέτος, από 49,5% που είχαν πέρυσι.
Αν μελετήσουμε τη δύναμη των ενωτικών αριστερών σχημάτων διαπιστώνουμε ότι από τις 31 ΕΛΜΕ όπου υπήρχαν ή συγκροτήθηκαν το τελευταίο διάστημα ευρύτερα σχήματα της εκπαιδευτικής αριστεράς, σε 22 ΕΛΜΕ τα σχήματα αυτά αναδείχθηκαν πρώτη δύναμη με ποσοστά ψήφων που κυμαίνονται από 32% μέχρι και 100%. Σε 10 από τις παραπάνω ΕΛΜΕ έχουν την απόλυτη πλειοψηφία εδρών. Συνολικά, τα σχήματα αυτά απέσπασαν το 40,1% των ψήφων και 97 έδρες έναντι 33,8% των ψήφων και 85 εδρών πέρυσι.
Είναι επίσης γεγονός ότι τα ενωτικά αριστερά σχήματα που συγκροτήθηκαν το τελευταίο διάστημα από συλλογικότητες, σχήματα και ανένταχτους καθηγητές /τριες που αντιστέκονται στις πολιτικές των μνημονίων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ. κατέκτησαν ευρύτατη στήριξη και εμπιστοσύνη.
Αν εξετάσουμε τα αποτελέσματα σε ορισμένες περιοχές διαπιστώνουμε ότι:
Στην ΕΛΜΕ Β' Κορινθίας δεν συμμετείχε καμία άλλη παράταξη και το ψηφοδέλτιο της ευρύτερης ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη συμμετοχή ανένταχτων αγωνιστών απέσπασε το 95% του συνόλου των καθηγητών /καθηγητριών που ψήφισαν.
Στην ΕΛΜΕ Εύβοιας το σχήμα «Ενωτική Κίνηση – Καθηγητές εν Δράσει», πήρε 320 ψήφους (4 έδρες στις 7), στο σύνολο των 627 έγκυρων ψηφοδελτίων (δηλαδή το 51% του συνόλου). Στο σχήμα αυτό συμμετείχαν για πρώτη φορά 15 νέοι καθηγητές, που πρωτοστάτησαν στους αγώνες της ΕΛΜΕ και των κινημάτων το προηγούμενο διάστημα.
 
Στην ΕΛΜΕ Πρέβεζας το σχήμα «Μέτωπο Δράσης και Αλληλεγγύης Εκπαιδευτικών» αναδείχθηκε πρώτη δύναμη με 176 ψήφους (46%) και 3 έδρες.
Στην ΕΛΜΕ Καρδίτσας το ψηφοδέλτιο «Ενωτική Δράση», που συγκροτήθηκε από πρωτοβουλία νέων καθηγητών /τριών που συμμετείχαν στο κίνημα των πλατειών και στα κινήματα αντίστασης και αλληλεγγύης και με τη συμμετοχή των μελών των παρατάξεων «Αγωνιστικές Κινήσεις» και «Αγωνιστική Συνεργασία» αναδείχθηκε πρώτη δύναμη με 193 ψήφους (32%) και 3 έδρες.
Όμως και τα ψηφοδέλτια που απαρτίστηκαν μόνο από μέλη των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων (ΣΕΚ) είχαν σημαντική απήχηση. Τα ψηφοδέλτια αυτά στελεχώνονται από καθηγητές που ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ και ανένταχτους αριστερούς. Συγκεκριμένα οι ΣΕΚ αναδείχθηκαν πρώτη δύναμη σε 11 από το σύνολο των 33 ΕΛΜΕ. Επίσης σε άλλες 9 αναδείχθηκαν δεύτερη δύναμη. Συνολικά απέσπασαν το 22,4% των ψήφων και 55 έδρες, έναντι του 20,3% των ψήφων και 47 εδρών πέρυσι .
Ενδιαφέρον είναι, επίσης, ότι η συμμετοχή των καθηγητών/τριών στις εκλογές για την ανάδειξη Δ.Σ. των ΕΛΜΕ παραμένει σε υψηλά επίπεδα. Στις πρόσφατες εκλογές στις 69 ΕΛΜΕ οι ψηφίσαντες ήταν 35.500 περίπου έναντι 37.000 την προηγούμενη σχολική χρονιά. Η μείωση κατά 4%, που προέκυψε, είναι μικρότερη της μείωσης των αριθμού των εκπαιδευτικών λόγω συνταξιοδοτήσεων και της μείωσης του αριθμού των αναπληρωτών και ωρομισθίων.
Με βάση αυτά τα αποτελέσματα ο συσχετισμός των εδρών στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ θα διαμορφώνονταν ως εξής: Ριζοσπαστική Αριστερά 5 έδρες δηλαδή 3 έδρες οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις και 2 έδρες οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις- Συσπειρώσεις. Στο συνέδριο της ΟΛΜΕ που έγινε πριν 8 μήνες (Ιούνιος 2011) η Ριζοσπαστική Αριστερά κατέλαβε 3 έδρες (2 έδρες οι ΣΕΚ και 1 έδρα οι Παρεμβάσεις - Συσπειρώσεις).
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών θα λάμβαναν 2 έδρες στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, όσες, δηλαδή, είχαν μέχρι τώρα.
Η ΠΑΣΚ θα καταλάμβανε 2 έδρες, έναντι 3 που είχε στην προηγούμενη περίοδο. Η ΔΑΚΕ τέλος θα καταλάμβανε 2 έδρες, έναντι 3 μέχρι τώρα.
Συνεπώς οι δυνάμεις της αριστεράς θα καταλάμβαναν 7 συνολικά έδρες (από 5) και οι παρατάξεις του δικομματισμού 4 έδρες (από 6).
Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι μέσα σε 8 μήνες (Ιούνης 2011 – Φλεβάρης 2012) ο συσχετισμός δυνάμεων στο χώρο της ΟΛΜΕ έχει ανατραπεί θεαματικά υπέρ της ριζοσπαστικής κινηματικής Αριστεράς και σε βάρος των παρατάξεων του δικομματισμού.
Ζητούμενο, βεβαίως, παραμένει η ενεργοποίηση των ΕΛΜΕ αλλά και της ΟΛΜΕ σε συντονισμό με το ευρύτερο συνδικαλιστικό κίνημα στους διαρκείς, πολύμορφους και δυναμικούς αγώνες για την ανατροπή των κατεδαφιστικών πολιτικών της κυβέρνησης και της τρόικα και για το άνοιγμα του δρόμου για πολιτικές υπέρ των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων, των ανέργων και της νεολαίας της χώρας μας.
O Γρηγόρης Καλομοίρης είναι αντιπρόεδρος Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ και η Ελένη Γλαρέντζου, μέλος του Δ.Σ. του ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ. της ΟΛΜΕ
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου

Ανακοίνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις πολιτικές εξελίξεις



Το μαύρο κυβερνητικό μέτωπο, με ρυθμούς πολυβόλου και εντός ενός διαρκούς κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, προωθεί μια νέα εποχή βαρβαρότητας με θύμα την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Προσπαθούν στα γρήγορα και παρά την λαϊκή αντίθεση να περάσουν μέτρα διάλυσης του λαού, καταβαράθρωσης του βιοτικού επιπέδου, των μισθών και των συντάξεων, τεράστιων περικοπών στις κοινωνικές παροχές και ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου. Αυτοί είναι οι εφαρμοστικοί νόμοι που ψηφίζονται αυτό το διάστημα στη Βουλή. Τρέμουν την οργή και την αγωνιστική ανάταση των εργαζομένων και της νεολαίας αλλά ξεχνούν ότι όσους νόμους και αν περάσουν, θα ανατραπούν στους δρόμους του αγώνα.


Σε ένα φαιδρό θεατρικό σκηνικό, με ένα θίασο εκπροσώπων των ΜΜΕ και του μεγάλου κεφαλαίου, υποκρίνονται ότι σώζουν τη χώρα από την καταστροφή, εξασφαλίζοντας τη δανειακή σύμβαση. Όμως όλο και περισσότερος κόσμος καταλαβαίνει πια ότι η καταστροφή είναι η ίδια η σύμβαση, τα ίδια τα μέτρα, τα δάνεια και τα χρέη, το μόνιμο τοπίο κοινωνικού πολέμου που φτιάχνουν κυβέρνηση- Ε.Ε.- ΔΝΤ. Ότι η παύση πληρωμών, η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε., όχι μόνο δεν είναι η συντέλεια του κόσμου αλλά βήματα που πρέπει να διεκδικήσει για να μπορεί να οραματίζεται ένα διαφορετικό μέλλον.


Για άλλη μια φορά λένε ότι μας σώνουν. Ή και ότι πέτυχαν μια «ιστορική νίκη» στη συμφωνία του Γιουρογκρουπ. Ποιόν κοροϊδεύουν; Κανείς δεν τους πιστεύει.

Η συμφωνία αυτή αποτελεί μια ακόμα αντιδημοκρατική και αντεργατική τομή. Πλέον απαιτείται μέχρι και αλλαγή του Συντάγματος ώστε να μετατραπεί σε νομικές χειροπέδες για να δουλεύουμε εφ’ όρου ζωής για τους τόκους και των κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Στην ίδια κατεύθυνση, τα δημόσια έσοδα θα μπαίνουν σε ειδικό λογαριασμό που θα αδειάζει άμεσα για πληρώνονται τόκοι. Πρώτα θα δίνουμε στους δανειστές και μετά, αν μείνει κάτι μπορεί να δώσουμε και καμιά σύνταξη. Αυτό υπέγραψαν οι «σωτήρες μας». Λένε ότι δίνουν λύση στο πρόβλημα του χρέους. Μα ακόμα και αυτοί παραδέχονται ότι μετά από 20 χρόνια κοινωνικού αφανισμού το χρέος θα βρίσκεται στα ίδια υψηλά επίπεδα με πριν λίγα χρόνια. Το δάνειο που θα δίνεται στην Ελλάδα με εξωφρενικούς όρους θα επιστραφεί σχεδόν αμέσως για τόκους και χρηματοδότηση των τραπεζών.

Η νέα ΕΕ που αρχίζει να διαμορφώνεται μεταφέρει ουσιαστικά όλη την πολιτική εξουσία στις ευρωπαϊκές τράπεζες και το κεφάλαιο. Επίσημα πλέον ο σκοπός ύπαρξης της ΕΕ δεν είναι παρά η σταθερότητα του ευρώ και η αντοχή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στην κρίση. Τα μέτρα δεν είναι για τη σωτηρία του λαού ή για τη μείωση του χρέους, είναι για τη σωτηρία των τραπεζών, είναι για τους «επενδυτές» και το ντόπιο κεφάλαιο που θα μπορούν να αλωνίζουν σε μια χώρα με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, σε μια χώρα που όλη της η έκταση θα είναι ΕΟΖ.

Αυτή η ληστεία δεν είναι ο πάτος στο βαρέλι. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι μέχρι τον Ιούνη η διόγκωση του χρέους θα χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για νέα μέτρα και εξαθλίωση μακράς διάρκειας. Αυτά θέλει να επιβάλλει με τον τρόμο, την καταστολή και την απελπισία η κυβέρνηση των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ του δοτού τραπεζίτη Παπαδήμου, με τη στήριξη ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, ΔΗΜΑΡ. Για αυτό θέλει να καταργήσει τις εκλογές, αλλά και τις διαδηλώσεις και την ελευθερία γνώμης. Πάνε χέρι- χέρι με την αντιδραστική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος, την απώλεια κάθε στοιχείου λαϊκής κυριαρχίας.

Όμως πρέπει να ξέρουν για άλλη μια φορά ότι τα μέτρα και οι συμφωνίες δεν είναι δικές μας, δεν δεσμεύουν το λαό, θα ανατραπούν μαζί με την ανατροπή κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Μαζί με την έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ.

Μόνη λύση είναι η ενίσχυση των αγώνων, με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις διαρκείας και συγκρότηση μορφών και συλλογικοτήτων αγώνα και αλληλεγγύης. Για την ανατροπή της επίθεσης, με ένα Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής και μια ισχυρή μετωπική αντικαπιταλιστική αριστερά. Για τη διεκδίκηση ενός διαφορετικού σύγχρονου σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού μέλλοντος.

22η ημέρα απεργίας για τους εργαζόμενους στην Coca Cola

Συνεχίζουν με νέα απεργία σήμερα
 
Με καθολική συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις, συνεχίζουν για 22η μέρα σήμερα τον αγώνα τους οι εργαζόμενοι της COCA COLA 3Ε ενάντια στην επίθεση της εργοδοσίας και στην απόφασή της να μεταφέρει το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης στη Βουλγαρία. Καθημερινά μπλοκάρουν και τον απεργοσπαστικό μηχανισμό που έχει στήσει η πολυεθνική.

Σήμερα, Πέμπτη 23 Φλεβάρη, με απόφαση της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Εμφιαλωμένα Ποτά (ΠΟΕΕΠ), οι εργαζόμενοι προχωρούν σε 24ωρη πανελλαδική απεργία σε όλα τα εργοστάσια της COCA COLA σε Θεσσαλονίκη, Βόλο, Πάτρα και Ρόδο. Σε χτεσινή Γενική Συνέλευση στο ΕΚΘ, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν κλιμάκωση του αγώνα. Απαιτούν προσλήψεις για την κάλυψη όλων των κενών που προέκυψαν από τις εθελούσιες εξόδους και υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Η εργοδοσία αρνείται να μπει στο διάλογο για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, ενώ στο μεταξύ έχει μειώσει το προσωπικό κατά 10-15% μέσω οικειοθελών αποχωρήσεων και συνταξιοδοτήσεων εργαζομένων.


Χτες η απεργιακή επιτροπή των εργαζομένων εντόπισε οχήματα μεταφοράς της εταιρείας «Κασσιουδάκης», η οποία λειτουργεί ως μέρος του απεργοσπαστικού μηχανισμού της «Coca Cola». Τα οχήματα ελέγχθηκαν από την τροχαία και το ΣΔΟΕ για σωρεία παραβάσεων. Επιβλήθηκε, σύμφωνα με τους αρμόδιους, «τσουχτερό πρόστιμο» για μη ακριβή παραστατικά, παράνομη διακίνηση και το όχημα μεταφοράς υποχρεώθηκε να επιστρέψει χωρίς να ξεφορτώσει στη Θεσσαλονίκη, στο εργοστάσιο της Coca Cola 3E στο Σχηματάρι Βοιωτίας.
 
Θυμίζουμε πως πριν από 3 μέρες, οι απεργοί εργάτες είχαν εντοπίσει ένα φορτηγό, με συρόμενη καρότσα και βουλγάρικους αριθμούς κυκλοφορίας, να μεταφέρει ... προϊόντα της COCA COLA - 3Ε από την Ιταλία για να τα ξεφορτώσει σε μεγαλοκατάστημα στη Θεσσαλονίκη.

Αμέσως κινητοποιήθηκαν και το μπλόκαραν. Οδήγησαν το φορτηγό στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου και το ξεφόρτωσαν. Εκεί διαπίστωσαν ότι όλα τα προϊόντα είχαν ελληνικά γράμματα, δηλαδή παρασκευάστηκαν στην Ιταλία για να διοχετευθούν στην ελληνική αγορά.

Όλα τα άρθρα μας