Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*Σοκ υπέστη όλη η Ελλάδα από τη συγκλονιστική αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού χθες το πρωί. Οχι μόνο από το τραγικό προσωπικό στοιχείο που πάντα ενέχει μια οποιαδήποτε αυτοκτονία και γι' αυτό συνεγείρει τον συναισθηματικό κόσμο όλων των ανθρώπων που μαθαίνουν την είδηση.
Η χθεσινή αυτοκτονία δονεί συθέμελα την ελληνική κοινωνία ολόκληρη πάνω απ' όλα επειδή είχε υψηλότατο περιεχόμενο πολιτικού συμβολισμού.
Είναι καταρχάς η επιλογή του τόπου που έλαβε χώρα το δραματικό γεγονός: στην Πλατεία Συντάγματος, με ό,τι αυτή συμβολίζει στην ελληνική Ιστορία. Μπροστά στη Βουλή, όπου οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού καθορίζουν τη μοίρα του ψηφίζοντας νόμους που ανυψώνουν ή καταβαραθρώνουν τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων.
Εν συνεχεία ήταν η απόφαση τέλεσης της πράξης υπέρτατης θυσίας μέσα στο πλήθος. Οχι στην απελπιστική μοναξιά του ιδιωτικού χώρου. Ενώπιον του δήμου, του λαού, ώστε η αυτοκτονία να προσλάβει αυτοδικαίως χαρακτηριστικά κοινωνικού γεγονότος.
Η αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού υπήρξε αναμφισβήτητα πολιτική πράξη. Αυτό το συμπέρασμα απορρέει κατά αδιαφιλονίκητο τρόπο από το σημείωμα που άφησε.
Θυσίασε το πιο πολύτιμο αγαθό που είχε, την ίδια τη ζωή του, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να στείλει προς το πολιτικό κατεστημένο που κυβερνά την Ελλάδα ένα μήνυμα τόσο ηχηρό που δεν θα μπορούσε, αν όχι να αγνοήσει, τουλάχιστον να ισχυριστεί ότι δεν το άκουσε.
Θέλησε με αυτόν τον σπαρακτικό τρόπο να υπογραμμίσει με το ίδιο του το αίμα τις κοινωνικές συνέπειες της ασκούμενης πολιτικής.
Με το σημείωμα που άφησε καταγγέλλει με σκληρές εκφράσεις τους υπευθύνους και προβλέπει ποια θα είναι κατά την άποψή του η έκβαση της πολιτικής που υλοποιείται.
Εμείς δεν δικαιούμαστε να έχουμε αυταπάτες περί ευαισθητοποίησης της συντριπτικής πλειονότητας των συνιστωσών του πολιτικού συστήματος εξαιτίας του τραγικού γεγονότος. Είμαστε βέβαιοι ότι μάλλον με ενόχληση το αντιμετώπισαν.
Το σημείωμα του νεκρού δεν τους αφήνει περιθώρια, καθώς γράφει: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα. Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Ελληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος να ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου».
Και το σημείωμα καταλήγει τονίζοντας: «Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι».
Είναι εξόφθαλμο ότι δεν είναι κάποιο προσωπικό αδιέξοδο ανεξάρτητο από την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας που ώθησε τον εμφανώς πολιτικοποιημένο συνταξιούχο φαρμακοποιό στην πράξη του. Οπως είναι επίσης οφθαλμοφανές ότι ούτε το κίνημα διαμαρτυρίας κατά της εφαρμοζόμενης πολιτικής είναι σήμερα όπως χθες, πριν από την ανατριχιαστική κραυγή καταγγελίας του εκλιπόντος.
Θα διαπράξουν σοβαρό, βαρύτατο σφάλμα οι πολιτικοί, ιδίως αλλά όχι μόνο αυτοί που κυβερνούν, αν αγνοήσουν ουσιαστικά το μήνυμα της χθεσινής πολιτικής αυτοκτονίας, ελπίζοντας ότι σε μερικά 24ωρα το πολύ θα έχει ξεχαστεί, ότι θα έχει «αλεστεί» στις μυλόπετρες της καθημερινότητας και της καταιγιστικής επικαιρότητας που βομβαρδίζει τον ελληνικό λαό με αλλεπάλληλα πλήγματα καταβαράθρωσης. Μακάρι να μην κάνουν και αυτό το λάθος.
Η ελληνική κοινωνία έχει ήδη σχιστεί σε δύο στρατόπεδα, που με την πάροδο του χρόνου οι σχέσεις τους γίνονται όλο και πιο απόμακρες.
Η επίδειξη αλαζονείας τέτοιες εποχές μόνο κακό κάνει. Μπορεί να προκαλέσει μέχρι και όλεθρο, αν οι πολιτικοί δεν το συνειδητοποιήσουν εγκαίρως.
ΘΕΤΙΚΟ
Ευτυχώς, οι ταγοί δεν σιώπησαν
Ευτυχώς, οι ταγοί δεν σιώπησαν
Αναντίρρητα θετικό είναι το γεγονός ότι όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, όλα τα πολιτικά κόμματα, έκαναν δηλώσεις για την πολιτική αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού. Δεν έχει σημασία αν όσα είπαν τα αισθάνονταν ή τα ανακοίνωσαν υποκριτικά. Δεν έχει σημασία αν τα είπαν με στόχο να μην έχουν εκλογικές απώλειες ή αν τα πίστευαν. Δεν έχει καν σημασία αν τοποθετήθηκαν μόνο αφού πείστηκαν ότι ήταν αδύνατη η υποβάθμιση του τραγικού γεγονότος στα όρια της αποσιώπησης. Το ότι αυτοβούλως ή αναγκαστικά απευθύνθηκαν στον ελληνικό λαό για το θέμα συνιστά ένα ελάχιστο αναγκαίο όριο εναρμόνισης με τις διαθέσεις της κοινωνίας μας, η οποία θα εξοργιζόταν ακόμη περισσότερο αν οι ταγοί σιωπούσαν και πάλι.
*Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ την Πεμπτη 5 Απριλίου 2012
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου