O σύγχρονος ''διχασμός'' είναι ταξικός

Σπύρος Μαρκέτος, Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας στο ΑΠΘ*

Διατρέχουμε ρίσκο νέου Διχασμού; Η απάντηση εδώ θα ήταν «ναι», αν διακρίναμε κοινωνικά στρώματα που να στοιχίζονταν πίσω από το κόμμα του Μνημονίου. Υπάρχουν όμως τέτοια; Στον Διχασμό του 1916-1922 οι αστοί είχαν διασπαστεί σε δυο στρατόπεδα με αντίθετες επιλογές σε ζωτικά θέματα εξωτερικής πολιτικής, κατά βάση για τη συμμαχία με την Αντάντ ή τη Γερμανία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και βαθμιαία κινητοποίησαν τις μάζες, προωθώντας αντίπαλες πολιτικές εσωτερικής αναδιανομής. Έτσι, οι νοικοκυραίοι της Παλιάς Ελλάδας ταυτίστηκαν με τον βασιλιά· οι ακτήμονες και οι φτωχοί αγρότες, αργότερα και οι πρόσφυγες, με τον Βενιζέλο. Διάφορες συντυχίες προίκισαν επίσης τον Διχασμό με περιοχικές κι εθνοτικές διαστάσεις.

Σήμερα τους αστούς διασπά το ζωτικό ζήτημα του ευρώ. Αν θεωρήσουμε αντιπροσωπευτικό τους το κοινό που παρακολούθησε την πρόσφατη συζήτηση Λαπαβίτσα-Ρουμπίνι εναντίον Ξαφά και Μακσέην, τότε ένας στους πέντε τάσσεται ήδη υπέρ της εξόδου. Κυριαρχεί βέβαια το κατά Ξαφά ευαγγέλιο, που το κηρύσσουν επίσης οι ηγεσίες του Συνασπισμού και της ψευδεπίγραφης Δημοκρατικής Αριστεράς. Κυρίως λόγω ακατάπαυστης προπαγάνδας και διανοητικής αδράνειας. Υπάρχουν όμως συμφέροντα ικανά να κινητοποιήσουν υπέρ του ευρώ κοινωνικά στρώματα; Ποιους; Τους λεγόμενους καταθέτες άραγε; Μα, αυτοί λιγοστεύουν γοργά!

Δεν βλέπω σήμερα τέτοια συμφέροντα. Άρα ούτε και τις προϋποθέσεις ενός νέου Διχασμού. Αντίθετα βλέπω μέρα με την ημέρα να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μιας λαϊκής εξέγερσης ενάντια στη χούντα Παπαδήμου. Με αιτήματα απλά, αλλά εκρηκτικά, ακριβώς επειδή είναι απαράδεκτα για το σημερινό καθεστώς: εκδημοκρατισμός, διαγραφή του χρέους, μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους, δουλειά, ψωμί, όλα αυτά που θα ήταν αυτονόητα σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Οι κυβερνώντες, με την επίνευση της Τρόικας, προωθούν την κοινωνική πόλωση, αλλά στερούνται εσωτερικών ερεισμάτων. Τα ενεργά τους στηρίγματα είναι μόνον εξωτερικά, συν μια δράκα τραπεζιτών, εφοπλιστών και βιομηχάνων. Ελέγχουν την ενημέρωση και κάποιες λειτουργίες του κράτους, αλλά απονομιμοποιούνται γοργά και δεν αρκούνε για να φέρουν διχασμό.

Εξίσου αστείος είναι και ο άλλος μπαμπούλας, του στρατιωτικού πραξικοπήματος. Στην πραγματικότητα, το μόνο που προστατεύει τη χούντα πλέον είναι η αστυνομία, κάπου εβδομήντα χιλιάδες, ούτε οι μισοί μάχιμοι, κι ελάχιστα ενθουσιασμένοι με το έργο τους. Ολοφάνερα δεν αρκούν για ν’ αντιμετωπίσουν μια λαϊκή εξέγερση.


* Πολιτική πόλωση ή κοινωνικός διχασμός; / Επιστροφή στη δεκαετία του ’60; Το  περιοδικό ΜΟΝΟ έθεσε το ερώτημα και ζήτησε τις απαντήσεις παραγόντων του δημόσιου βίου, προκειμένου να φωτίσει όλες τις πλευρές του θέματος:
«Διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί ανησυχούν για τον κίνδυνο ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης στην Ελλάδα, διεθνή ΜΜΕ εκφράζουν φόβους για το ξέσπασμα πολιτικών ταραχών, ως αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας. Ο Γ. Καρατζαφέρης μιλά για τον κίνδυνο «να γίνει η χώρα μας η Κούβα της Μεσογείου» και να ξεσπάσει ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση «που θα κατακάψει όλη την Ευρώπη». Ο Α. Σαμαράς επιτέθηκε με σφοδρότητα στην Αριστερά για «κατάχρηση κινητοποιήσεων και διωγμό επιχειρήσεων», ενώ ο Ε. Βενιζέλος τον επικρότησε, προσχωρώντας στην κριτική αυτή. Είναι όλα αυτά απλές προεκλογικές ρητορικές εξάρσεις ή εμπεριέχουν και το ρίσκο ενός νέου διχασμού;»

πηγή:aristeroblog.gr
 

Posted in: ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΚΛΟΓΕΣ